Ο Νίκος Τινής γράφει για τον Ραούφ Ντενκτάς, τον ρόλο του στα «Ματωμένα Χριστούγεννα» του 1963 και στη διχοτόμηση της Κύπρου…
Το όνομα τους οφείλει στον ιδρυτή και θεμελιωτή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, Οσμάν Α΄ (1290-1326) όπου οι διάδοχοί του εξασφάλισαν την κυριαρχία των Οθωμανών στα Βαλκάνια (όνειρο σήμερα και της Γαλάζιας Πατρίδας). Την περίοδο αυτή άρχισε το παιδομάζωμα, οι λεγόμενοι γενίτσαροι, ένα νέο στρατιωτικό σώμα, που συγκροτήθηκε από νέους Χριστιανούς (παιδομάζωμα) και αργότερα με υποχρεωτική στρατολογία χριστιανών. Ο στρατός των Γενιτσάρων διαλύθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Σουλτάνο Μαχμούτ Β΄ (1808-1839). Η τελική κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήλθε μετέ τη Συνθήκη των Σεβρών και επί της Κύπρου το 1923 με τη συμφωνία της Λωζάνης.
Δυστυχώς για την Κύπρο, της έλαχε να γεννηθεί ένας νέος φτωχός γενίτσαρος που έμελλε να αιματοκυλίσει την πατρίδα του ανήμερα των Χριστουγέννων του 1963 και το όνομα του, αν και είναι φραγκοεβραίος, η γιαγιά του λεγόταν Μαριέτα και η μητέρα Χρυσαλλίδα, χριστιανές, αυτός από το όνομα Πιτσενής, επωνομάστηκε Ραούφ Ντενκτάς. Τόσο πολύ ήταν το μίσος του, εναντίον των Χριστιανών της Κύπρου, ίδρυσε την ΤΜΤ και έστρεψε τους Τουρκοκυπρίους εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πέθανε, αλλά οι Κύπριοι θα τον θυμούνται σαν τον ολετήρα της πατρίδας του, διχοτομώντας και ιδρύοντας ένα ψευδοκράτος που η οικουμένη δεν αναγνωρίζει. Κανείς Κύπριος ποτέ δεν θα ξεχάσει εκείνα τα «Ματωμένα Χριστούγεννα». Είναι βαρύ το κληροδότημα που άφησε τόσον στην πατρίδα του, όσο και στους Τουρκοκυπρίους. Όπωε είπε και ο Ιχσάν Αλί «ο Ντενκτάς εφουμίζετου τζιαι εκαπάρτιζεν για το υψηλόν σενιόριτι στο Ιντέλιντζιενς σέρβις»…
Η τουρκοανταρσία χώρισε τους δρόμους του κυπριακού λαού στο σύνολό του. Ακολούθησαν χρόνια παραπλάνησης ακόμα και για τα ιερά και όσια. Προνομιούχοι όσοι αυτόβουλα αντιστάθηκαν στη τουρκοανταρσία και όσοι σήμερα αντιστέκονται στη ΔΔΟ. Βρισκόμαστε σε περίοδο που μικροί άνθρωποι φόρεσαν τα κοστούμια της εξουσίας, που πολλές φορές αυτά ήταν μεγαλύτερα από το μπόι τους. Το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται με το μέτρο της Λευτεριάς. Αλλά πώς; Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την εμμονή της ΔΔΟ, τους διάφορους φανατικούς εξαρτημένους και να επανέλθουμε στο δρόμο που οδηγεί στην αρετή και την διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι δύο (άκου δύο) πλευρές όπως κατάντησε να λέγεται στο κυπριακό ζήτημα, εμμένουν στις απόψεις τους σχετικά με το Κυπριακό εδώ σχεδόν 50 χρόνια, ιδιαίτερα δε ο Ερσίν Τατάρ κήρυξε μακροχρόνιο αγώνα για λύση δύο κρατών, η δε διορατικότητα των πολιτικών μας φθάνει μέχρι τη ΔΔΟ. Επιβάλλεται αλλαγή στρατηγικής όπως διεθνοποίησης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Δυστυχώς, ο Γ.Γ. του ΟΗΕ υπολείπεται του ρόλου και του αξιώματός του.
Το τρένο Κύπρος τρέχει πάνω σε λανθασμένες ράγες άρα σε κάποια στιγμή θα εκτροχιαστεί. Ο ΠτΔ, βαλλόμενος από τις τουρκικές αυθαιρεσίες κι αμφισβητήσεις στο εσωτερικό, πρέπει να αντιληφθεί και να συμπεριφέρεται ως Πρόεδρος ολόκληρης της Κύπρου. Στοιχειώδες καθήκον του πρέπει να είναι η ενότητα στόχων έναντι των συνεχιζόμενων προκλήσεων της Τουρκίας τόσο στη ξηρά όσο και στη θάλασσα, και όχι η αναγωγή της πολιτικής ισότητας το 18% να ισούται με το 50%.
