Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόσφυγας από την Κερύνεια, θυμάται…
Σερφάροντας πριν από λίγο καιρό στο Διαδίκτυο, έπεσα τυχαία σε ένα φωνητικό ντοκουμέντο, αφιερωμένο στα τραγικά γεγονότα των δραματικών ημερών κατά τις οποίες κατελήφθη η Κερύνεια μας, από τα τουρκικά στρατεύματα. Ήταν μία συγκλονιστική αφήγηση ενός ανθρώπου, γνήσιου Κερυνειώτη, του μακαριστού ιατρού, Ξάνθου Χαραλαμπίδη (1916-2003). Η συγκίνησή μου ήταν διπλή, αφού τυγχάνει να είμαι υιός, ενός από τους τρεις ιατρούς, που υπηρέτησαν την πόλη μας. Ομολογώ, ότι στο τέλος της αφήγησης, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Κάθε τραγική στιγμή που περιέγραφε ο μακαριστός, κάθε μέρος στο οποίο αναφερόταν, κάθε κατάσταση, όπως π. χ., τα πτώματα μέσα στην έρημη πόλη, ο φλεγόμενος Πενταδάχτυλος, οι πτήσεις και οι ρίψεις ρουκετών των τουρκικών αεροπλάνων πάνω από την πόλη, με γύρισαν μισό αιώνα πίσω..
Ο Ξάνθος Χαραλαμπίδης, ήταν ένας γνήσιος φιλέλλην και όχι μόνο στα λόγια. Όταν ξέσπασε ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος του 1940, έσπευσε από τους πρώτους, να καταταγεί στον ελληνικό στρατό. Υπηρέτησε με τον βαθμό του υπίατρου. Σίγουρα έσωσε πολλούς τραυματίες στο μέτωπο της Αλβανίας, γι’ αυτό και ετιμήθη με μετάλλια ανδρείας. Με τη λήξη του πολέμου, επιστρέφει στην Κύπρο. Το 1943 νυμφεύεται τη Λέλλα Χριστοφίδου, αδελφή του μετέπειτα υπουργού επί Μακαρίου (1972). Αποκτούν τρεις εξαιρετικές θυγατέρες. Τη Μαρούλα, την Τιτίνα και τη Νάντια. Το 1947, μεταβαίνει για σπουδές στο Λονδίνο, με σκοπό να ειδικευθεί στη γυναικολογία. Εργάστηκε για ένα διάστημα στη Λευκωσία.
Θα ήταν παράλειψη, να μην πούμε δύο λόγια και για τον πατέρα του. Που βεβαίως, ηλικιακά ήτο ο πρώτος ιατρός της πόλης μας. Ο δόκτωρ Σπύρος Χαραλαμπίδης (1889-1976), εξαιρετικός γιατρός και εκείνος, με συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα της πόλης.
Το 1963, ο Ξάνθος επιστρέφει στην Κυρήνεια, για να ασκήσει την ιατρική. Ήταν νεότερος του πατέρα μου κατά 9 χρόνια. Κατά τις μέρες της εισβολής, πραγματικά ο δρ Χαραλαμπίδης επέδειξε τον πατριωτισμό του και την αλληλεγγύη του, προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Έμεινε στην πόλη, και βοήθησε όσους μπορούσε, στο νοσοκομείο της Κερύνειας. Αργότερα, αναγκάστηκε να καταφύγει, μαζί με πολλούς Κερυνιώτες, στο ξενοδοχείο «Dome», όπου έμεινε εγκλωβισμένος νομίζω, περί τους 9 μήνες. Η μοναδική φορά θυμάμαι, που είδα τον Ξάνθο Χαραλαμπίδη από κοντά και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή αυτή, ήταν όταν τον καλέσαμε στο σπίτι μας, για να εξετάσει τον πατέρα μου, που υπέφερε από ψυχογενούς αιτίας, ταχυπαλμίες. Πρέπει να ήτανε τέλη δεκαετίας του ’60.
Ας είναι αιωνία η μνήμη και των τριών αυτών ιατρών Σπύρου Χαραλαμπίδη, Μανώλη Χατζηαντώνη και Ξάνθου Χαραλαμπίδη (τους αναφέρω κατά σειρά ηλικίας). Οι οποίοι, συνέδεσαν το όνομά τους, με την πατρώα, αγαπημένη, αξέχαστη, Τζερύνεια μας! Με τις άοκνες, αλτρουϊστικές ιατρικές υπηρεσίες τους, προς τον πάσχοντα, τον αδύνατο, τον πένητα (φτωχό). Ας αναπαύονται εν ειρήνη και οι τρεις, εκεί ψηλά.
