Ο Λοΐζος Πίπης γράφει ότι Πολιτεία, εκπαιδευτικοί αλλά και γονείς, χρειάζεται να καταβάλλουν προσπάθειες προκειμένου οι νέοι μας να αποκτήσουν σωστή παιδεία.
Βαρύ το έργο της Παιδείας αλλά βαρύς και ο πόνος μας, αποξέοντες τις πληγές της. Γι’ αυτό, χρειάζεται να δούμε το θέμα με περίσκεψη:
Να προσανατολίσουμε τους μαθητές σε αξίες. Να τους προσφέρουμε ηθική διαπαιδαγώγηση – Ανθρωπιστική Παιδεία – έννοιες που γεννήθησαν στις ακτές της αρχαίας Ιωνίας και καταξιώθηκαν. Να προσφέρουμε την αγάπη προς την Ειρήνη και τη Δημοκρατία, την Ελπίδα προς τη δικαίωση της εθνικής μας αποκατάστασης, την Πίστη προς την ελευθερία, στο όνομα της οποίας, δυστυχώς, δικαιώνεται κάθε ηθική παρεκτροπή. Να καλλιεργήσουμε την αγάπη προς την εργασία, τον σεβασμό προς τους γονείς, τη σημασία των σχέσεων προς τους συμμαθητές τους, αλλά και της απόδοσης τιμής προς τους γέροντες της ζωής. Να κατακρατήσουμε τον πόθο προς τον τόπο μας, που τον πότισαν και τον ζήμωσαν χιλιάδες τόσα χρόνια πριν οι πρόγονοι μας, αλλά χθες τον καρπίζαμε κι εμείς. Όμως, τώρα τη λυμαίνονται άνομοι, ξένοι, τόσο προς την ιδιοσυγκρασία της όσο και προς τη θέρμη της.
Προσπαθήσαμε να εισάγουμε κάτι το καινούργιο – το δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας της σχολικής μάθησης, χωρίς να βοηθήσουμε τους μαθητές μας να αποβάλουν τον αυταρχισμό τους. Δοκιμάσαμε να εκσυγχρονίσουμε την Παιδεία κι εγκαταλείψαμε κάτι που υπήρχε και δοκιμάστηκε με επιτυχία.
Σήμερα τα πάντα ισοπεδώθηκαν. Απονευρώθηκαν οι αληθινές αξίες. Ετοιμάσαμε μαθητές ατομοκεντρικούς, άβουλους που δεν έχουν διάθεση να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους, παρά μόνο ικανούς στην απομνημόνευση ή στη δημιουργία επιθετικής συμπεριφοράς ή και αυθαιρεσίας. Πού, τα ιδανικά που δώσαμε; Να αποδέχονται μόνο το χρήσιμο και να αποποιούνται ό,τι πνευματικό;
Να στραφούμε και προς τους γονείς, για τις σχέσεις τους. Να τους διαφωτίσουμε πως η νεανική ψυχή χρειάζεται την αγάπη τους, τη θαλπωρή τους και τη στήριξη τους, για να μπορεί να σχηματιστεί. Η απόρριψη πληγώνει. Οι πατέρες δεν επιτρέπεται να αγνοούν τα παιδιά τους, ή να απομακρύνονται από αυτά. Η απομάκρυνσή τους, δημιουργεί αισθήματα πόνου. Οι πατέρες πρέπει να είναι οι στύλοι καθοδήγησης, των ταλαντευομένων νέων μας. Έτσι, απο υποχρέωση ή από κάποια ψυχική ανάγκη, πρέπει να έχουν ανοικτές τις θύρες της «ιεράς εστίας» – του σπιτιού για συνομιλίες τους με τα παιδιά τους.
Γιατί, η τεχνολογία που μας ήλθε «χθες», έκανε το θαύμα της: Επέτεινε τη μοναξιά του ανθρώπου και ευνούχισε την ανάγκη συνομιλίας.
