Ο Λοΐζος Πουργουρίδης γράφει για την αγαπημένη του Αμμόχωστο…
Λεηλασία της μνήμης… λεηλασία της ψυχής… λεηλασία της καρδιάς… Γι’ αυτούς που έζησαν, γι’ αυτούς που έφυγαν, γι’ αυτούς που έμειναν… Βλέπεις και σωπαίνεις… .όλους και όλα τα θυμάσαι. Τι να πεις; Σε ποιον να τα πεις; Ποιος να σε ακούσει… φίλος ή εχθρός; Και μέσα σου μια κραυγή σιωπής που σε συγκλονίζει…
Πώς έγινε έτσι η πόλη μας, που κάποτε έσφυζε από ζωή και χάθηκε σε μια μέρα; Πουθενά στο κόσμο δεν ξανάγινε αυτό. Μια πόλη φάντασμα ερειπωμένη, λεηλατημένη από τον εχθρό και τον χρόνο, 49 χρόνια μέχρι πρότινος κλεισμένη μέσα στα συρματοπλέγματα… και τώρα οι Αττίλες θέλουν να την ανοίξουν
Έρχονται οι μνήμες και σε πλημμυρίζουν θαρρείς πως είσαι νέος και πηγαίνεις περίπατο με τους φίλους και τις φίλες σου στην οδό Δημοκρατίας, να το σινεμά Χατζηχαμπή, πόσες ταινίες είδαμε σ’ αυτό, πιο κάτω τα κέντρα της νεολαίας, «Μποκάτσιο», «Εντελβάις» κ.ά. γεμάτα νιάτα. Αριστερά ο Δημόσιος Κήπος στολισμένος για τη γιορτή του Πορτοκαλιού και πίσω από τον κήπο το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου, εκεί τα μαθητικά μας χρόνια, παρελάσεις, διαδηλώσεις, εθνικές γιορτές. Πίσω από το Γυμνάσιο, το στάδιο Γ.Σ.Ε. εκεί ποδοσφαιρικοί και αθλητικοί αγώνες, να περνούν τα άρματα της Γιορτής του Πορτοκαλιού και των Ανθεστηρίων που στόλιζαν οι κοπέλες με λουλούδια που μάζευαν από τους κήπους των σπιτιών στη πόλη. Στο στάδιο όλη η πόλη παρούσα γιόρταζε…
Στα δεξιά το καλλιμάρμαρο κτίριο του Λυκείου Ελληνίδων Αμμοχώστου, το στολίδι της πόλης μας, πόσες πολιτιστικές εκδηλώσεις εκεί. Πιο κάτω στη παραλία με τη χρυσή αμμουδιά, το κέντρο «Φάληρο», εκεί μαζεμένος ο κόσμος για το τριήμερο πανηγύρι του Κατακλυσμού, χοροί , ναυτικοί αγώνες, αγώνες ταχυπλόων σκαφών, το βράδυ βαρκαρόλες με τραγουδιστές, πυροτεχνήματα…
Το όνειρο τελειώνει… γίνεται εφιάλτης… Αν δεν είχαμε ζήσει σ’ αυτά τα μέρη, δεν θα τα αναγνωρίζαμε έτσι όπως έγιναν. Παντού ερημιά, εγκατάλειψη, τα δέντρα και οι θάμνοι, αγρίεψαν και σκέπασαν την πόλη… μόνο οι σκουριασμένες επιγραφές των καταστημάτων και τα ονόματα των οδών όσα έμειναν θυμίζουν την πόλη. Και τώρα οι Αττίλες τα καθαρίζουν για να τα πάρουν όλα δικά τους λέγοντάς μας ότι δεν ανήκουν σ’ εμάς, αλλά σε κείνους.
Μερικοί μιλούν για χαμένες ευκαιρίες, για να γυρίσουμε πίσω στη πόλη μας. Ποτέ δεν πίστεψα πως υπήρξαν χαμένες ευκαιρίες, είναι καλά γνωστή η πολιτική της Τουρκίας, ποτέ δεν θα έδινε την πόλη χωρίς τη λύση του Κυπριακού. Άλλοι λένε πως χάθηκαν πια οι ελπίδες του γυρισμού, μεγάλο λάθος, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όσο ζούμε πρέπει να ελπίζουμε, εμείς τα παιδιά μας τα εγγόνια μας. Οι καιροί ου μαλώς, τίποτε δεν μπορούν να πάρουν χωρίς την υπογραφή μας!!!
