Ο Κυριάκος Πολυκάρπου γράφει για τη νεανική παραβατικότητα και για το τι, κατά τη γνώμη του, φταίει…
Το αστυνομικό δελτίο, δυστυχώς, καθημερινά είναι πολύ πλούσιο από θέματα παραβατικότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς οργισμένων νέων. Οι διαρρήξεις, οι κλοπές, οι ληστείες και οι εμπρησμοί κατάντησαν καθημερινό φαινόμενο. Η παράνομη οδήγηση, οι βανδαλισμοί σε σχολικούς χώρους και γήπεδα, οι ξυλοδαρμοί μεταξύ των μαθητών και μαθητών-καθηγητών έχουν γίνει κοινωνική μάστιγα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα τραγελαφικά, πρόσφατα ξεφύτρωσε και νέο φρούτο εγκληματικότητας. Ανήλικα παιδιά ανασύρουν μαχαίρια και ψαλίδια και κτυπούν με γροθιές τους αντιπάλους τους, καθώς επίσης, ρίχνουν καρέκλες σε καθηγητές και τους στέλνουν στο νοσοκομείο.
Γιατί, όμως, φτάσαμε ως εδώ; Η απάντηση δεν είναι ούτε απλή ούτε και δύσκολη. Δεν μπορεί κάποιος να γίνει ψυχρός τιμητής ενός δεκατετράχρονου ή δεκαεπτάχρονου ή και μεγαλύτερης ηλικίας, γιατί διάλεξε για… επάγγελμα να γίνει διαρρήκτης, κλέφτης, φονιάς ή εμπρηστής! Εκείνο που μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα είναι ότι, ως κοινωνία, έχουμε χάσει τον ανθρωπισμό μας. Διώξαμε από την παιδεία μας την ψυχική και πνευματική αγωγή, η οποία τροφοδοτεί τον άνθρωπο με αξίες, του δίνει τα ιδανικά και του γεμίζει το φρόνημα με ιδέες ανώτερες, που τον καταξιώνουν ως άνθρωπο και τον καθιστούν κοινωνό του πραγματικού νοήματος της ζωής. Τον οδηγεί σε ότι καλό, ανώτερο και αγιότερο. Του εμπνέει τον σεβασμό και την αγάπη στον κάθε συνάνθρωπο, την καλοσύνη και την ευγένεια προς όλους.
Ευθύνη, για την απουσία αυτού του μοντέλου αγωγής, έχουμε όλοι. Οι παραλείψεις όλων μας είναι πολλές. Ιδιαίτερη όμως ευθύνη φέρει η Πολιτεία, η οποία χωρίς να έχει κάτι καλύτερο να προσφέρει στη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, έδιωξε από το εκπαιδευτικό μας σύστημα τις πνευματικές αξίες και ιδανικά, όπως αυτές προσφέρονται μέσα από την κλασσική αρχαιότητα, τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό και το πνεύμα της Αναγέννησης, και τις αντικατέστησε με τις υλικές στο όνομα της παγκοσμιοποίησης.
Η ψυχή του ανθρώπου μη έχοντας πηγές ανεφοδιασμού στέρεψε από αγάπη, κατανόηση και σεβασμό. Έχασε την ευκαιρία της αναφοράς σε αυθεντία και φωτισμό. Σύρεται δέσμια μιας νοοτροπίας του «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν».
Οι ανάγκες της ζωής έχουν μονοδιάστατη φορά. Μένουν σ’ αυτό που βλέπουμε, την ύλη. Αυτή μόνο μπορούν να ψηλαφίσουν. Αγωνίζονται με κάθε μέσο και τρόπο να την αποκτήσουν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, για να βρουν την ευτυχία που τόσο διψά η ψυχή τους.
Όλα επιτρέπονται, όταν ο άνθρωπος φορέσει τις παρωπίδες που του στερούν τη θέαση της άλλης διάστασης της ζωής, της πνευματικής. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που βιώνουμε καθημερινά. Ο Θεός να μας φυλάει.
