Ο Νίκος Τινής γράφει για την επεκτατικότητα και τον αναθεωρητισμό που χαρακτηρίζουν την πολιτική του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν…
Μετά τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, άρχισε η παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία επιταχυνόταν με τις συχνές εξεγέρσεις, εξ αιτίας της ανόδου του εθνικιστικού αισθήματος των λαών. Αν και το κόμμα των Νεοτούρκων προσπάθησε να επιβάλει συνταγματική μεταρρύθμιση, δεν κατόρθωσε να ανακόψει τη διαδικασία της αποσύνθεσης της πολυεθνικής αυτοκρατορίας. Με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920) και της Λωζάνης (1923) επήλθε η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και καθορίστηκαν τα σύνορα της Τουρκίας με πρώτο πρόεδρο τον Κεμάλ.
Στο εσωτερικό, η Τουρκία παρά τις πολιτικές αναταραχές συνεχίστηκε κάπως ομαλά η διαδοχή στην εξουσία. Όμως, εξ αιτίας της πολιτικής αστάθειας έχει επιβληθεί κατά καιρούς στρατιωτικός νόμος σε διάφορες περιοχές της Τουρκίας. Στον εξωτερικό τομέα, η Τουρκία έχει υιοθετήσει επιθετική πολιτική, όπως αποδείχτηκε με την εισβολή στην Κύπρο το 1974 όπου εκμεταλλευόμενη το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, επιτέθηκε και με τη βοήθεια ΗΠΑ και Ηνωμένου Βασιλείου, κατά του νησιού και κατέλαβε το 37% του εδάφους δημιουργώντας 200.000 Ελληνοκυπρίους πρόσφυγες στην ίδια τη πατρίδα τους. Γνωστοί οι φόνοι, λεηλασίες, συλήσεις εκκλησιών, πρακτικές των Οθωμανών Τούρκων.
Η Τουρκία έπειτα από μια κοπιαστική διαδρομή, όπως επαναστατικά κινήματα, πέτυχε αξιόλογα επιτεύγματα στα πρώτα βήματα της με τον Ατατούρκ, ενώ ο σημερινός πρόεδρος Ερντογάν χρησιμοποιεί τη θρησκεία του Ισλάμ εγείροντας αξιώσεις, στο όνομα του Μωάμεθ του Πορθητή, οδηγεί την Τουρκία, στη διεκδίκηση των εθνικών του επιδιώξεων, της μεταμόρφωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε αδιέξοδο του εθνικισμού του. Στην επιδίωξη αυτή, του ισλαμοφασισμού ο Ερντογάν δεν ανέχεται καμία αντίθετη άποψη, έχει το προνόμιο της αποκλειστικής γνώσης των αξιών.
Για τους αντιπάλους του μία είναι η ποινή, η φυλακή ή η αναγκαστική εξορία. Χρησιμοποιεί κάθε μέσον, όπως δολοπλοκίες, δωροδοκίες και την στενά σ’ αυτόν καμαρίλα, αυλικούς. Καταργεί την ελευθερία του Τύπου, χρησιμοποιεί την προσφιλή του προπαγάνδα, υπόσχεται μείωση της ανεργίας, μονοπωλεί εδώ και χρόνια την εξουσία, δημιούργησε ψυχολογική βία στην αρχή, και μετά πόλεμο στην πολιτιστική ιστορία, στη μουσική, επέβαλε τους δικούς του νόμους στα εργατικά συνδικάτα.
Κάνει μικροπολέμους για προστασία των ομοθρήσκων του, πουλώντας τους δήθεν προστασία και μετά ήλθε η αλαζονεία, η απληστία του ζωτικού χώρου, απειλεί με προσαρτήσεις ελπίζοντας στο μέλλον έλεγχο των Βαλκανίων. Διόρισε ανδρείκελα στις περιοχές που κατέχει με τη βία, έγινε μιμητής του Χίτλερ και, δυστυχώς, προσπαθεί να επιβάλει τη δική του επεκτατικότητα, αναθεωρητισμό, δρόμο που, δυστυχώς, ακολουθεί και ο λεγόμενος τσάρος της Ρωσίας (και φίλος του Ερντογάν), Βλαντιμίρ Πούτιν.
