Ο Κυριάκος Πολυκάρπου γράφει για την κλιματική αλλαγή και τα προβλήματα που προκαλεί στο περιβάλλον αλλά και στις ανθρώπινες κοινωνίες…
Κλιματικές αλλαγές, υπερθέρμανση πλανήτη, θερμοκήπια, τρύπα του όζοντος, ερημοποιήσεις και πράσινα άλογα… Τι και αν οι επιστήμονες όχι μόνο κρούουν κώδωνες… αλλά εκκωφαντικά ηχούν καμπάνες γι’ ακραία φαινόμενα, που τείνουν να εξαρθρώσουν το όλο σύστημα των εποχών και ν’ αφήσουν τον υδράργυρο να συμπεριφέρεται με τρελά σκαμπανεβάσματα; Αναποδογυρίζοντας την ίδια την καθημερινότητά μας. Αυτά μπορούσαν μέχρι τώρα να περνούν στα ψιλά. Πιο πολύ σε φόντο επιστημονικών θεωριών, ενίοτε δε μέχρι και σε στήσιμο σεναρίων που απλά εξάπτουν την φαντασία και παραπέμπουν σε Αρμαγεδδώνες… του μέλλοντος. Δεν ενέπιπταν πάντως στην ατζέντα των υψηλών προτεραιοτήτων μας, γιατί πάντοτε είχαμε τα πιο σοβαρά και πιεστικά για ν’ ασχολούμαστε. Ως πλανήτης, ως χώρες, ως κοινωνίες, ως γειτονιές, ως διεθνείς οργανισμοί. Αυτές όμως οι περιβόητες κλιματικές αλλαγές, με όλα τα σενάρια τρόμου που τις συνθέτουν, αποτυπώνονται πλέον στην πράξη. Άρχισαν να καταπλακώνουν την καθημερινότητά μας. Το αισθάνθηκε αυτό και η αφεντιά μας, εκεί που νομίζαμε ότι όλα τα παράξενα μπορούν να συμβαίνουν οπουδήποτε αλλού. Όχι πάντως στη μακαρία νήσο που απερίσπαστη μπορεί ν’ ασχολείται μόνο με τις περιβόητες κόντρες μεταξύ υπουργών και γενικών διευθυντών και με τις προαγωγές και τα χρυσά εφάπαξ των πολιτικάντηδων. Αν μπορούσαν, τουλάχιστον, να «λιώνουν» μέσα στο καμίνι των υψηλών θερμοκρασιών και οι αδιόρθωτες νοοτροπίες που τόσο επιμελώς κουβαλούμε, θα ήταν μια όαση…
Είναι γεγονός, πάντως, ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να προσπερνούμε πραγματικότητες πλέον που έχουν να κάνουν με εκτοξευμένες στα ύψη θερμοκρασίες αλλά και με άλλα ακραία φαινόμενα, όπως πλημμύρες, ξηρασίες, ερημώσεις –δυστυχώς, η Κύπρος βρίσκεται πολύ συχνά στο επίκεντρο σεναρίων που τρομάζουν και μάλιστα σε συγκεκριμένους και ορατούς χρονικούς ορίζοντες– γιατί και εδώ η απρονοησία, η ολιγωρία και η προχειρότητα πληρώνονται πολύ ακριβά.
Η οικολογική κρίση προδίδει πρωτίστως εσωτερική και πνευματική κρίση. Οι ρίζες της εισχωρούν πολύ βαθύτερα απ’ ό,τι υποψιαζόμαστε. Είναι ο καθρέφτης μέσα στον οποίο μπορούμε να βλέπουμε την κρίση του ίδιου του εαυτού μας. Όταν μετατρέπουμε την κτίση σε κτήση. Όταν από κόσμο την μετατρέπουμε σε πεδίο ικανοποίησης ακόρεστων ορέξεων… Η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι βαθύτερη και έχει να κάνει με τις παραχρήσεις και τις αυθαιρεσίες του ιδίου του ανθρώπου απέναντι στην ομορφιά της δημιουργίας.
