Ο Χριστόδουλος Χριστοδούλου, Ph.D. γράφει για τα προβλήματα που ταλανίζουν το ΓεΣΥ και απειλούν τη βιωσιμότητα του, καθώς όπως υποστηρίζει «αντί ασφάλιση υγείας προσφέρει επιδότηση υγείας»…

Δυστυχώς, το ΓεΣΥ όχι μόνο δεν έχει βελτιώσει τις προσφερόμενες ιατρικές υπηρεσίες στην Κύπρο αλλά με τον τρόπο που έχει εφαρμοστεί σε πολλές περιπτώσεις τις έχει υποβαθμίσει. Είτε δεν μπορείς να βρεις ραντεβού για ειδικό γιατρό όταν τον χρειάζεσαι, είτε αν βρεις είναι συχνά ιατρική του πενταλέπτου όπου ο γιατρός δεν ασχολείται μαζί σου για να σε βοηθήσει αλλά διεκπεραιωτικά για να μπει ο επόμενος και να πληρωθεί. Δυστυχώς, το ΓεΣΥ έχει μετατρέψει την ιατρική στην Κύπρο από λειτούργημα σε επιχείρηση και τους ασθενείς σε πελάτες.

Για όλα αυτά φταίει η λανθασμένη φιλοσοφία του ΓεΣΥ, για την οποία περιέργως όλοι ομνύουν ότι δεν δέχονται να αλλάξει, η οποία αντί να προσφέρει ασφάλιση υγείας προσφέρει επιδότηση υγείας. Ο ορισμός της ασφάλισης είναι ότι οι πολλοί συνεισφέρουν σε ένα κοινό ταμείο, ώστε οι λίγοι άτυχοι που θα χρειαστούν, να χρησιμοποιήσουν. Ο σκοπός της ασφάλισης δεν είναι να σου καλύπτει σχεδόν εξ ολοκλήρου την όποια επίσκεψη στον γιατρό, φάρμακα κ.λπ., αλλά ιατρικά έξοδα τα οποία πραγματικά δεν μπορείς να καλύψεις.

Αυτό ακριβώς το σχεδόν δωρεάν είναι που δημιουργεί όλα τα προβλήματα, γιατί τα €6 δεν είναι σοβαρή συνδρομή για επίσκεψη σε γιατρό, ούτε το €1 για φάρμακα ή αναλύσεις ανεξαρτήτως αξίας, ούτε τα €10 για εξετάσεις ανεξαρτήτως αν πρόκειται για απλή ακτινογραφία ή μαγνητική τομογραφία. Το δωρεάν είναι που δημιουργεί τις καταχρήσεις σε αναλύσεις, εξετάσεις, φάρμακα, εγχειρήσεις, την υπερεπισκεψιμότητα και τελικά την έλλειψη ραντεβού για τους πραγματικούς ασθενείς και την ουσιαστική υποβάθμιση σε όλους τους τομείς των προσφερόμενων ιατρικών υπηρεσιών.

Για να λυθούν τα προβλήματα του ΓεΣΥ και να μειωθεί ουσιαστικά το κόστος και για το κράτος και για τους πολίτες εισηγούμαι τα εξής:

1) Κατάργηση των προσωπικών γιατρών και των καταλόγων τους: Οι προσωπικοί γιατροί είναι μια χρονοβόρα και κοστοβόρα γραφειοκρατία που απέτυχε να εξυπηρετήσει τον σκοπό που δημιουργήθηκε, δηλαδή να ελέγξει τις καταχρήσεις στο σύστημα, χωρίς κατ’ ανάγκη να ευθύνονται οι ίδιοι για αυτό. Οι προσωπικοί γιατροί υπεραμείβονται για να κάνουν ως επί το πλείστον γραμματειακή εργασία, δηλαδή να καταχωρούν παραπεμπτικά και αναλύσεις στο σύστημα.

2) Πρόσβαση στους ειδικούς γιατρούς χωρίς παραπεμπτικό αλλά με ψηλότερη συνδρομή από τον ασθενή: Συγκεκριμένα, αντί €6 θα πληρώνουμε π.χ. €20, με ανάλογη συμπληρωμή από το ΓεΣΥ, ώστε να είναι αποτρεπτικό για ψύλλου πήδημα να τρέχουμε στους γιατρούς. Όταν οι γιατροί θα βλέπουν λιγότερους αλλά πραγματικούς ασθενείς θα μπορούν να προσφέρουν καλύτερη ποιότητα περίθαλψης σε αυτούς που πραγματικά το χρειάζονται και θα μειωθεί και το κόστος του ΓεΣΥ. Επίσης, φάρμακα, αναλύσεις, απεικονιστικές εξετάσεις κλπ θα χρεώνονται π.χ. 20% του κόστους ώστε να μειωθούν οι καταχρήσεις.

3) Δημόσια νοσοκομεία: Τα δημόσια νοσοκομεία είναι αδύνατο να ανταγωνιστούν τα ιδιωτικά σε οικονομικούς όρους καθότι εργοδοτούν δημόσιους υπαλλήλους με όλα τα υπερπρονόμια που έχουν. Από την άλλη, δεν νοείται δημόσια υγεία χωρίς δημόσια νοσοκομεία. Για να μην κλείσουν τα δημόσια νοσοκομεία, το κόστος πρόσβασης σε γιατρούς και υπηρεσίες των δημοσίων νοσοκομείων να είναι στο μισό από τα ιδιωτικά. Έτσι θα έχουν τον αναγκαίο όγκο ασθενών για να μπορέσουν να επιβιώσουν και επιπλέον θα μπορούν να εξυπηρετηθούν και όσοι ασθενείς θα δυσκολεύονται να πληρώσουν τις αυξημένες συνδρομές.

4) Για τους χρόνιους ασθενείς να υπάρχει διαφορετική τιμολόγηση βάσει πρωτοκόλλων για κάθε ασθένεια.

Θεωρώ ότι με αυτά τα απλά μέτρα λύνονται τα πλείστα προβλήματα του ΓεΣΥ όπως η υπερεπισκεψιμότητα, οι καταχρήσεις και το τεράστιο και συνεχώς αυξανόμενο οικονομικό κόστος που θα υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε για να συντηρούμε αυτό το αδηφάγο τέρας που κάποιοι θεωρούν κατάκτηση.