Ο Λοΐζος Πουργουρίδης γράφει για την αγαπημένη του Αμμόχωστο…
Αυτές τις ημέρες τα συναισθήματα και οι θύμησές μας γίνονται πιο έντονες για το πικρό καλοκαίρι του 1974. Τότε, που κυνηγημένα πουλιά από τον Αττίλα, πήραμε τους γονείς και τα παιδιά μας, που ήταν ότι πολυτιμότερο είχαμε και φύγαμε, αφήνοντας μόνη, τη ξανθή λεμοναθούσα κόρη, μέχρι να περάσει το κακό και να γυρίσουμε πίσω. Κι οι μέρες γίνανε χρόνια, οι γονείς πέθαναν, τα παιδιά μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, μας έκαναν εγγόνια κι ακόμα καρτερούμε να φυσήσει ένας αέρας.
«Χαίρεται πάλι Αμμόχωστος
χρόνια μας περιμένεις,
για μας οι δικές σου ομορφιές,
τον ξένο μην τον ραίνεις».
Εμείς δεν χαρίζουμε ούτε λιθαράκι. Θα καρτερούμε, όπως μας καρτερεί η ξανθή, λεμοναθούσα κόρη, βουβή, έρημη, λεηλατημένη, την ημέρα του γυρισμού.
