Ο Δαβίδ Κωνσταντίνου, με αφορμή την πρόσφατη πυρκαγιά στη Λεμεσό, γράφει ότι για την επίσημη Πολιτεία «το πάθημα δεν έγινε μάθημα»…
Η φωτιά που ξέσπασε περασμένη εβδομάδα στην Επαρχία Λεμεσού κι έκαιγε για μέρες λόγω των συνεχών αναζωπυρώσεων, ξύπνησε μνήμες σε πολλούς από παλαιότερες πυρκαγιές που έπληξαν τον τόπο μας. Η Κύπρος δεν είναι η πρώτη φορά που βρέθηκε αντιμέτωπη με τον πύρινο εφιάλτη, αφού τα προηγούμενα χρόνια είχαμε αρκετά πιο μεγάλες πυρκαγιές, θρηνώντας, δυστυχώς και θύματα.
Ωστόσο, εκείνο που εμείς οι απλοί πολίτες θα περιμέναμε από την επίσημη Πολιτεία και τις αρμόδιες Υπηρεσίες της ήταν πως «το πάθημα μας έγινε μάθημα» κι ότι θα ήμασταν προετοιμασμένοι καλύτερα για να μην αντιμετωπίσουμε ξανά τέτοιες καταστροφές. Όλοι γνωρίζουμε ότι η κλιματική αλλαγή προκαλεί τα τελευταία χρόνια έντονα καιρικά φαινόμενα και ειδικά φέτος το είδαμε με τον συνεχή καύσωνα που έπληττε για μέρες (αν όχι εβδομάδες) την Κύπρο. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι όταν έχουμε καύσωνα, έχουμε και πυρκαγιές.
Αλλά, δυστυχώς, πιαστήκαμε πάλι στον ύπνο, με αποτέλεσμα να καούν σχεδόν εννέα τετραγωνικά χιλιόμετρα γης στην Άλασσα, στη Γεράσα, στην Απαισιά, στην Αψιού, στη Μαθικολώνη. Ευτυχώς, δεν θρηνήσαμε θύματα. Κι ευτυχώς που μας έστειλαν γειτονικά κράτη αεροπορικά μέσα για να αντιμετωπίσουμε την πυρκαγιά, γιατί τα δικά μας δεν έφταναν. Να χαρώ τον προγραμματισμό σας κύριοι… Αντί να θωρακίσουμε τις πυροσβεστικές μας δυνάμεις και να φροντίσουμε να έχουν περισσότερα μέσα, προτιμούμε, φαίνεται, να γλυτώσουμε κάποια χρήματα από αγορές – ενοικιάσεις πυροσβεστικών μέσων. Το κόστος όμως που προκαλούν στο φυσικό περιβάλλον οι πυρκαγιές –και δεν μιλώ για περιουσίες που κάηκαν– δεν φαίνεται ότι το υπολογίζουμε.
Θυμάμαι τον διευθυντή του Τμήματος Δασών, Χαράλαμπο Αλεξάνδρου, που δήλωνε λίγες μέρες μετά την καταστροφική πυρκαγιά στις περιοχές της ορεινής Λεμεσού και Λάρνακας που κατέκαψε περίπου 55 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης το 2021, ότι μετά από αναδασώσεις θα χρειαστεί να περάσουν 30 χρόνια για να «ξεκινήσει να αλλάζει όψη η περιοχή και στα 60 και 70 χρόνια θα δημιουργηθεί ξανά το δάσος». Εβδομήντα χρόνια! Δύο γενιές δηλαδή. Τόσα τα χρόνια που χρειάζεται να περάσουν για να ξανά έχουμε το δάσος που κάηκε. Αφού, λοιπόν, το ξέρουμε αυτό, τι κάνουμε για να προλάβουμε τέτοιες καταστροφές;
Το επαναλαμβάνω, φαίνεται πως η επίσημη Πολιτεία προτιμά να περιμένει 70 χρόνια για να δημιουργηθούν ξανά τα δάση προκειμένου να γλυτώσει χρήματα από αγορές – ενοικιάσεις περισσότερων εναέριων μέσων πυρόσβεσης και ίσως και μη ενίσχυσης με παραπάνω μέσα και προσωπικό τις πυροσβεστικές μας δυνάμεις. Δυστυχώς…
