Ο Νίκος Τινής γράφει για την ανάγκη η ελληνική πολιτική ηγεσία να κατανοήσει πως πρέπει να υπάρξει απόλυτα στενή συνεργασία σε όλα τα επίπεδα με την Κυπριακή Δημοκρατία, για το καλό όλου του Ελληνισμού.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πέτυχε ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, πολιτική σταθερότητα στη χώρα με μια σειρά τολμηρών πολιτικών και πολιτειακών αλλαγών και διαλέγοντας τους σωστούς συμμάχους που έχουν κοινά συμφέροντα. Η φλόγα της Μεγάλης Ιδέας έχει σβήσει σαν τη φλόγα του κεριού, η Μάνα δεν αγκάλιασε τη Κόρη, ο Έλληνας έμεινε ραγιάς, καμία ιδεολογική επανάσταση, λίγες αναλαμπές όμως, επικράτησε η κομματοκρατία, η οικογενειοκρατία, πιστή στις υποδείξεις των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων, πάντα χρεοκοπημένη για να μην αντιστέκεται, να μην υπομένει, παραχωρώντας γη και εξευτελιζόμενη, η Κύπρος κείται μακράν, ουδέποτε αγκαλιάστηκε, ο ομφάλιος λώρος κόπηκε διαπαντός. Δημιουργούνται ξένες φάλαγγες παντού, το «Μολών λαβέ» ξεχάστηκε, δεν είναι πλέον στο λεξιλόγιο των Ελλήνων, τους κατέχει ο φόβος και δέος, έρμαιοι των ορέξεων των Τούρκων και των συμφερόντων των εταιρειών για πώληση όπλων. Όταν χιλιάδες Έλληνες ακολουθούσαν αλαλάζοντες το «μυστρί» του Πατακού, η δικαιοσύνη έμεινε ανενεργή μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, εξαιτίας της καταστροφής της Κόρης Κύπρου, κανείς χουντικός ή λεγόμενος «δημοκράτης» δεν λογοδότησαν. Το όνειρο της Ένωσης έγινε απατηλό και εξευτελίζεται ακόμα και από τους Νεοκύπριους. Το καλό για την Κύπρο είναι ότι διαβάζουμε ακόμη τους στοίχους του Εθνικού μας ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη «Η ρωμιοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη».
Από το 1980 η κατάσταση στην Τουρκία είναι σχεδόν έκρυθμη καθώς αυξανόταν η πολιτική αστάθεια λόγω της ακραίας πόλωσης μεταξύ κράτους και αντιπολίτευσης, ενώ διογκωνόταν η οικονομική εξαθλίωση και η οικονομική αντιπαράθεση, τόσο εντός, όσο και με το πάγωμα κεφαλαίων στην ΕΕ. Η Ευρώπη έπαιρνε, λόγω του δημοκρατικού ρεύματος που επικρατούσε αποφάσεις για την επέκταση της, καθώς και πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Δυστυχώς, όποτε η Τουρκία βρισκόταν σε αδιέξοδα, ή όπως λέμε στη «γωνία», βρισκόταν πάντα η Ελλάδα με τα διπλωματικά μέσα και η Κύπρος με τις αδιέξοδες συνομιλίες με τους κατοχικούς ηγέτες, έδιναν το άλλοθι στην Τουρκία για να σπάσει το αδιέξοδο που βρισκόταν.
Η σημερινή Ελλάδα ενδιαφέρεται μόνον για το Αιγαίο και δεν συνάπτει με την Κύπρο στρατηγική συμφωνία για την ΑΟΖ. Πότε θα αγκαλιάσει, να σκεπάσει με τα φτερά της Αεροπορίας της και την Κύπρο; Η Τουρκία το λέει καθαρά ότι είναι εγγυήτρια δύναμη της «ακεραιότητας της Κύπρου», η Ελλάδα πότε θα το πει; Δεν αντιλαμβάνεται ότι η Κύπρος είναι μέρος της Ανατολικής Μεσογείου, ότι η στρατηγική αξία της βασίζεται στις συνεργασίες με χώρες της περιοχής; Δυστυχώς, δεν είναι μόνο ο Γ.Γ. του ΟΗΕ που λόγω εξαγορών και εξαρτήσεων δεν έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια για το αξίωμα του, έχουμε και στην Κύπρο την πέμπτη φάλαγγα για την αλά τούρκα ειρήνη, ρίχνοντας την ευθύνη αλλού αντί στην κατοχική Τουρκία, με το «φτάσαμε κοντά στη λύση» στο Κραν Μοντανά.
Υ.Γ. Οι Von Low και Pele, επισημαίνουν μεταξύ άλλων, ότι οι συνθήκες του 1960 μπορούν να τροποποιηθούν μόνο από τα συμβαλλόμενα μέρη, άρα και από την Κυπριακή Δημοκρατία.
