Ο Νίκος Παναγιώτου διερωτάται γιατί η επίσημη Πολιτεία δεν φρόντισε όπως η κηδεία του εκπαιδευτικού και συγγραφέα, Παναγιώτη Περσιάνη δεν έγινε δημοσία δαπάνη.
Νόμιζα πως εγώ δεν ήμουν καλά πληροφορημένος, αλλά μόλις τώρα επιβεβαίωσα το γεγονός ότι η κηδεία του Παναγιώτη Περσιάνη δεν έγινε δημοσία δαπάνη. Και γιατί έπρεπε να γίνει, θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιχειρηματολογήσω για τούτο, επειδή η απάντηση είναι έτοιμη. Υπήρχε για την περίπτωσή του το «δεδικασμένον». Και εξηγώ. Βάσει της πρακτικής που ακολουθείτο από το υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, η κηδεία όσων είχαν βραβευτεί με το Αριστείο Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών της Κυπριακής Δημοκρατίας ετελείτο δημοσία δαπάνη. Και ο Περσιάνης είχε τιμηθεί με το Αριστείον το 2005.
Το υπουργείο Παιδείας εξέδωσε ανακοίνωση για τον θάνατο του ανδρός, η υπουργός Παιδείας εκφώνησε επικήδειο, αλλά κάποιος …ξέχασε αυτό το κάτι άλλο, για το οποίο μίλησα πιο πάνω. Παραλείπω το γεγονός πως και το βραβείο, με το οποίο τιμήθηκε, τόσο στην ανακοίνωση του Υπουργείου όσο και στον επικήδειο της υπουργού, λανθασμένα αναφέρθηκε ως Βραβείο και όχι ως Αριστείο, όπως είναι ο τίτλος του από τότε που καθιερώθηκε (1993).
Τι περισσότερο μπορούσε κανείς να αναμένει από έναν κρατικό φορέα που δεν ήξερε το όνομα του βραβείου που το ίδιο είχε απονείμει!
Δεν ξέρω ποιο από τα δυο (το υπουργείο Παιδείας ή το υφυπουργείο Πολιτισμού) ήταν υπεύθυνο για τα της κηδείας. Φάνηκε πως ήταν το υπουργείο Παιδείας. Εν πάση περιπτώσει, ως τώρα ήξερα πως η λειτουργία του Κράτους συνεχίζεται, έστω κι αν αλλάζει η κυβέρνηση ή οι υπουργοί ή διαφοροποιείται η δομή του Κράτους. Φαίνεται όμως ότι και τα δυο υπουργεία βρίσκονταν σε νάρκη ή έφυγαν για διακοπές για τα μπάνια του λαού.
