Ο Αδάμος Κόμπος, Δημοτικός Σύμβουλος Κ.Σ. ΕΔΕΚ Λεμεσού, εξηγεί γιατί δεν πρέπει να υπάρχει οποιαδήποτε επισημότητα στο μνημόσυνο των καταδρομέων που σκοτώθηκαν στην προσπάθεια τους να καταλάβουν το Προεδρικό Μέγαρο κατά το πραξικόπημα.
Το τελευταίο επετειακό λάθος της κυβέρνησης Νίκου Χριστοδουλίδη να καταθέσει ο υπουργός του δάφνινο στεφάνι στους τάφους των καταδρομέων που φονεύθηκαν στην προσπάθεια τους να καταλάβουν το Προεδρικό Μέγαρο, να σκοτώσουν τον Πρόεδρο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και να καταλύσουν την έννομη τάξη και τη δημοκρατία, είναι μια φοβερή πρόκληση προς όλους τους δημοκρατικά σκεφτόμενους πολίτες αυτού του τόπου. Βέβαια, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η πράξη γινόταν και σε προηγούμενες δεξιές κυβερνήσεις, αλλ’ όχι με στεφάνι του ανώτατου άρχοντα του κράτους, δηλαδή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Άρχισε να γίνεται αυτό, με κινήσεις πρώτα του τέως Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄, ο οποίος φαίνεται να επιζητούσε να επιτύχει προσέγγιση προς τις οικογένειες των καταδρομέων. Στη συνέχεια άρχισε να εμπλέκεται και η κυβέρνηση, στέλλοντας κάποιον υπουργό με την προσωπική του ιδιότητα, καταθέτοντας δάφνινο στεφάνι. Όμως, είτε με την προσωπική ιδιότητα στελέχους της κυβέρνησης είτε εκπροσωπώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν παύει να είναι σφάλμα και αδικαιολόγητη πράξη. Διότι θα πρέπει να γνωρίζουν όλοι ότι με δάφνινο στεφάνι τιμούσαν τους νεκρούς ήρωες αλλά και τους ζώντες, από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτός που απολάμβανε αυτή τη ιερή πράξη, χαρακτηριζόταν δαφνοστεφανωμένος και ήταν η μέγιστη τιμή σε νεκρούς και ζωντανούς, μόνον ήρωες.
Πρέπει, επίσης, να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τον όρο «σκοτώθηκαν σε διατεταγμένη αποστολή». Οι στρατιώτες δεν είναι άβουλα όντα. Είναι άνδρες με λογική και κρίση και θα έπρεπε να αντιδράσουν μαζικά όταν τους έστελλαν να κτυπήσουν το κράτος τους, για το οποίο έδωσαν όρκο να το υπερασπιστούν. Αλλά αγαπητοί μου συμπολίτες, γνώριζαν τι έκαναν όταν άρχισαν να επιτίθενται εναντίον του Προεδρικού Μεγάρου. Θα τους στήναμε ανδριάντες εάν αποφάσιζαν να στραφούν εναντίον των παρανοϊκών ηγητόρων τους, του Κομπόκη, του Κορκόντζελου και του κάθε λογής ηγέτη – φασίστα και χουντικού. Γιατί δεν το έκαναν όμως, διότι δεν το επιθυμούσαν; Οι πλείστοι απ’ αυτούς προέρχονταν από ακροδεξιές οικογένειες που τα πιστεύω τους, δυστυχώς, ταυτίζονταν μ’ αυτά των χουντικών φασιστών αξιωματικών.
Η άποψη μου είναι ότι θα πρέπει να τους γίνεται ένα συνηθισμένο μνημόσυνο, όπως σ’ όλους τους χριστιανούς, ένα τρισάγιο στον τάφο τους, χωρίς οποιαδήποτε επισημότητα.
Με δάφνινα στεφάνια σ’ αυτή τη περίπτωση, τιμούμε τους αδικοχαμένους αντιστασιακούς Αστυνομικούς και πολίτες, που προέταξαν τα στήθια τους υπερασπιζόμενοι αυτό το δύσμοιρο κράτος και τον Πρόεδρο του Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Το ίδιο τιμούμε τους ήρωες της τουρκικής εισβολής, τους ήρωες και αγωνιστές της ΕΟΚΑ και ως εδώ, διαφορετικά χάνεται η αξία του δάφνινου στεφανώματος.
