Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόσφυγας από την Κερύνεια, θυμάται…
«Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω, και μία πέτρα για να ξαποστάσω. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω, απ’ όσα πέρασα», τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας.
15η Ιούλη, 1974. Ήμουνα στο λεωφορείο και επέστρεφα από ολιγοήμερες διακοπές στη Λεμεσό, όπου με φιλοξένησε η αδελφή μου. Όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα, περί τις 8:20π.μ. ήμασταν στον τ/κ θύλακα του Κιόνελι, κατευθυνόμενοι προς Κερύνεια, με τη συνοδεία ελαφράς δύναμης θωρακισμένων του ΟΗΕ.
Ξαφνικά, ακούστηκαν εκρήξεις. Γυρίζω πίσω και προς τα αριστερά, και είδα το εξής. Από την περιοχή του αεροδρομίου Λευκωσίας, ανέβαιναν στον ουρανό μαύροι καπνοί. Κάποια στιγμή, περί τις 9:00π.μ., φτάσαμε στην Κερύνεια. Ο πατέρας μου, ανήσυχος καθόταν στο μπαλκόνι. Ακούγονταν πυροβολισμοί από την περιοχή τού λιμανιού της πόλης. Από την περιοχή του Αστυνομικού Σταθμού. Μου λέει ο μακαριστός γιατρός Εμμανουήλ Χατζηαντώνης, λοχαγός ιατρός της Εθνικής Φρουράς: «Σε λίγες μέρες, άκου τους Τούρκους που έρκουνται.»
Το απόγευμα, θα ’τανε 4:00μ.μ., μια ομάδα δημοκρατικών πολιτών, νομίζω επικεφαλής ήταν η Μαρία Ιωάννου- Ευσταθίου, μετέπειτα δήμαρχος Κερύνειας, ανηφόριζαν τη λεωφόρο 25ης Μαρτίου, όπου ήταν και το σπίτι μου. Καθόμουν στο μπαλκόνι και τους έβλεπα. Φώναζαν ρυθμικά το όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας. «Μακάριος, Μακάριος». Ένα τανκ Τ-34, μετά από εντολή τού χουντικού αντισυνταγματάρχη, Τσίτα Γεωργίου, έβαλλε κατά της μητρόπολης, γκρεμίζοντας τον ένα μπροστινό κίονα, αναγκάζοντας τους δημοκρατικούς πολίτες οι οποίοι ταμπουρώθηκαν εκεί για να αντισταθούν, να εξέλθουν και να παραδοθούν. Αυτοί συνελήφθησαν και τους έκλεισαν στο κάστρο της Κερύνειας, με ορισμένους εξ αυτών να τίθενται υπό αυστηρό περιορισμό διότι τους είχαν στο μάτι κάποιοι εοκαβητατζήδες οι οποίοι έκαναν την εμφάνισή τους και ειρωνεύονταν τους φιλο-μακαριακούς πολίτες. Κάποιοι συμπολίτες μας –και αυτό είναι κάτι που με λυπεί αφάνταστα– βγήκαν στον δρόμο και πανηγύριζαν φωνάζοντας: «Ανάσταση. Έπεσε ο τύραννος».
Χαρίσαμε ένα σχεδόν 40% του κυπριακού εδάφους το οποίο, κυριολεκτικά δωρίσαμε στον προαιώνιο εχθρό του γένους.
Μετά, έφυγα για Ελλάδα, όπου τελείωσα το λύκειο, σπούδασα, παντρεύτηκα κι έκανα οικογένεια. Επανήλθα, μετά από 35 χρόνια, στην γλυκύτατη νήσο των Αγίων, το 2014. Προσπαθώ από τότε, να ξεγελάσω τις μέρες μου, με διάφορες δραστηριότητες. Όπως το γράψιμο, η καταγραφή των σκέψεων και συναισθημάτων μου. Ας με βοηθήσει ο Θεός, να ενημερώνω τους νέους μας. Για να προσπαθώ να κρατήσω άσβεστο τον πόθο της Επιστροφής.
