Ο Ρομπέρτος Σαβεριάδης εκφράζει την άποψη του για τον ρόλο του ΑΚΕΛ στο πραξικόπημα.
Πριν μερικές μέρες ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ ο κ. Στεφάνου βρήκε την ευκαιρία από το βήμα τής βουλής, και επιτέθηκε φραστικά κατά τού Προέδρου τής Δημοκρατίας, διότι έβαλε στεφάνι στον τάφο των άτυχων καταδρομέων, πού σκοτώθηκαν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Επειδή όμως ο κ. Στεφάνου ήταν πιτσιρίκι το 1974, είναι καλά να γνωρίζει μερικά πράγματα από μάς πού τα ζήσαμε. Πριν τα γεγονότα τού 1974, όλο το νησί ήταν χωρισμένο σε Μακαριακούς καί Γριβικούς. Πολλές οι αιτίες πολλά τα έκτροπα. Ακόμα και οι ιερείς ήσαν χωρισμένοι σε στρατόπεδα. Όμως, όσο ζούσε ο Γρίβας, η χούντα των Αθηνών δεν τολμούσε να κινηθεί ενάντια στο Μακάριο. Με τον θάνατο τού Γρίβα, τον Γενάρη τού 1974, το πεδίο ήταν πλέον ελεύθερο, δίνοντας το πράσινο φως στις 15 τού Ιούλη. Με την έναρξη τού πραξικοπήματος οι μόνοι πού αντιστάθηκαν, τις πέντε μέρες πού διήρκεσε, δηλαδή έως τις 20 τού Ιούλη, ήσαν το εφεδρικό, άτομα πού πρόσκειντο στον Μακάριο, αλλά και οι Εδεκκίτες πού ήταν καλά εξοπλισμένοι και οργανωμένοι. Αυτά τα κουβέντιασα με τον γιατρό τον κ. Λυσσαρίδη, μετά από χρόνια, όταν συναντηθήκαμε τυχαία σε κάποιο ξενοδοχείο. Η ηγεσία τής Αριστεράς όμως, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, λούφαξαν, περιμένοντας να δουν πού θα γύρη η πλάστιγγα. Με την επιστροφή τού Μακαρίου, έτρεξαν από τούς πρώτους να τού φιλήσουν το χέρι. Αυτά για την Ιστορία. Αντί λοιπόν η ηγεσία τού ΑΚΕΛ να ξύνει πληγές από συμβάντα πού έγιναν πριν 50 τόσα χρόνια, ας κάνει μία αυτοκριτική και να πάει να ζητήσει συγχώρεση από τις 13 οικογένειες που μαυροφόρησαν, επί προεδρίας Χριστόφια.
