Τελευταίο αντίο στον Παναγιώτη Περσιάνη από τον Παύλος Κ. Παύλου, δημοσιογράφο, μαθητή του.
Αγαπημένε μας Δάσκαλε, αυτήν τη φορά, δεν θα απευθυνθούμε σε σας με το Κύριε Περσιάνη. Με τα τόσα πολλά που μας μάθατε, γνωρίζουμε ότι τέτοια προσφώνηση έχουν ανάγκη μόνον οι ζωντανοί. Ευτυχήσαμε να φοιτήσουμε στο ιστορικό Παγκύπριο Γυμνάσιο, το Κεντρικόν, τη δεκαετία του 1960, όταν ήταν στις δόξες του.
Όταν οι εισερχόμενοι με εισαγωγικές εξετάσεις σ’ αυτό, αισθάνονταν υπερήφανοι να φορούν το πηλήκιο και το σήμα με την κουκουβάγια. Όταν είχαν επίγνωση της ευθύνης, να δώσουν συνέχεια σε μια λαμπρή ιστορία χρόνων πολλών. Όταν ακόμα ήσαν νωπές οι μνήμες από την επική μάχη της Σεβερείου, τον απόηχο της οποίας νοιώθαμε στις τακτικές μας επισκέψεις σ’ αυτήν. Όταν οι φοιτούντες στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, τύχη αγαθή, είχαν διευθυντές τον Κωνσταντίνο Σπυριδάκι και τον Φρίξο Πετρίδη. Όταν εμείς, οι του Κλασσικού, είχαμε το μέγα προνόμιο ο Παναγιώτης Περσιάνης, εκ Λύσης, να είναι ο φιλόλογός μας.
Ο λαμπρός εκπαιδευτικός, διακριθείς απόφοιτος και ο ίδιος του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Αυστηρός, κρατώντας την αναγκαία απόσταση από τους μαθητές του, επιβλητικός, προσωπικότητα που εξέπεμπε κύρος και αδιαμφισβήτητη αποδοχή. Με ανεξάντλητο πλούτο γνώσεων, συνδυασμένο με το χάρισμα της μεταδοτικότητας που κουβαλούσαν οι παλιάς κοπής Δάσκαλοι, οι οποίοι λες και γεννήθηκαν με μόνο προορισμό ζωής να λειτουργήσουν ως τέτοιοι: Δάσκαλοι! Μας πήρες από το χέρι – σήμερα συγχώρα μου τον ενικό – και μας έμαθες γράμματα.
Μας δίδαξες να σκεφτόμαστε Ελληνικά. Μας προέτρεπες να ρωτούμε, να αμφισβητούμε, να ερευνούμε. Να ψάχνουμε για την ουσία πίσω από τις λέξεις των κλασσικών κειμένων. Να αναλύουμε εξαντλητικά τα διαμάντια της ποίησης των κορυφαίων πνευματικών δημιουργών. Κι ακόμα, δεν το ξεχνώ, μας περπάτησες μαζί με την αγαπημένη σου σύζυγο Ευδοκία, καθηγήτρια επίσης, στο εκπαιδευτικό μας ταξίδι στην Ελλάδα, έτος 1965, ταραχώδες και πάλι, από τον Παρθενώνα και τα μουσεία της Αθήνας, στην Ολυμπία και τον Μυστρά, μέχρι τη Θεσσαλονίκη, Έδεσσα, Νάουσα, Βέροια, Καβάλα…Κράτησα σημειώσεις και κατέθεσα, με δική σας προτροπή, εν είδει πρώτου δημοσιογραφικού ρεπορτάζ, τις εντυπώσεις μου από το ταξίδι στη «Μαθητική Εστία».
Παρακολουθούσαμε την πλούσια δράση και συνεισφορά σας στα εκπαιδευτικά πράγματα του τόπου, διαβάζαμε τα βιβλία σας και τις συχνές παρεμβάσεις σας στον Τύπο. Σε συνεχή πνευματική εγρήγορση, ενεργός μέχρι τέλους της επίγειας βιωτής σας. Και, δεν σας το κρύβω, αναμέναμε από την πολιτική διανόηση του τόπου να πράξει το οφειλόμενο και να σας εμπιστευτεί τα ηνία του υπουργείου Παιδείας. Αλλά, φευ. Δεν εδέησαν…
Δάσκαλε, νοιώθω, έχω τη βεβαιότητα ορθότερα, ότι πολλοί εκ των μαθητών σας θα προσυπέγραφαν το κείμενο αυτό. Ως τελευταίο αντίο, ύστατο ευχαριστώ, δείγμα σεβασμού και εκτίμησης, έκφραση ευγνωμοσύνης και αγάπης για όσα μας προσφέρατε. Καλό, στερνό ταξίδι, Παναγιώτη Περσιάνη. «Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως.» Αναπαυθείτε, λοιπόν, εν ειρήνη.
