Η γλώσσα κάθε λαού αποτελεί καθοριστικό και προσδιοριστικό στοιχείο των καταβολών, της καταγωγής και προέλευσης μέσα στην ιστορική του πορεία και κατ’ επέκταση της εθνικότητάς του.
Άπειρα ιστορικά δεδομένα έχουν αναδείξει και καθιερώσει τη σημασία της γλώσσας ως συστατικό στοιχείο της διαμόρφωσης των λαών και του εθνικού προσδιορισμού τους.
Στην περίπτωση της Κύπρου η χρήση και διατήρηση της ελληνικής γλώσσας διά μέσου του χρόνου, κατέδειξε την εθνική καταγωγή της συντριπτικής πλειοψηφίας του 78% των κατοίκων της και την ως εκ τούτου ένταξή τους ως μέρους του ευρύτερου Ελληνισμού.
Ταυτόχρονα οι Έλληνες κάτοικοι του νησιού συντήρησαν και διατήρησαν τη διάλεκτο / ντοπιολαλιά τους στον καθημερινό προφορικό τους λόγο σε πλήρη αρμονία.
Με αυτό τον τρόπο η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείται στον γραπτό αλλά και στον δημόσιο λόγο και η κυπριακή διάλεκτος ως γλωσσικό ιδίωμα στους καθημερινούς διαλόγους.
Με βάση τα πιο πάνω προλεγόμενα, θεωρώ κάθε προσπάθεια (έμμεση ή άμεση, απροκάλυπτη ή συγκεκαλυμμένη, αφελή ή στρατευμένη) να αναχθεί η κυπριακή διάλεκτος ως… εθνική γλώσσα των Κυπρίων, ότι εντάσσεται μέσα στα ευρύτερα πλαίσια ιδεολογικοπολιτικών σκοπιμοτήτων για αφελληνισμό της Κύπρου ή τουλάχιστον ως απαρχή της εθνικής αποσύνθεσής της.
Το εγχείρημα να συνταχθεί λεξικό με τις λέξεις της κυπριακής διαλέκτου που έχουν τη ρίζα ή την προέλευσή τους από τουρκικές λέξεις / φράσεις, οι προτροπές να χρησιμοποιείται η κυπριακή διάλεκτος και στον γραπτό λόγο αντί της κοινής Ελληνικής, η εκτεταμένη χρήση της κυπριακής διαλέκτου στα ΜΜΕ και στον δημόσιο διάλογο, αποτελούν μερικά μόνον από τα δείγματα γραφής των προσπαθειών και της πολιτικής υποκουλτούρας για υποκατάσταση της Ελληνικής γλώσσας από την κυπριακή διάλεκτο. Είναι, εν προκειμένω, χαρακτηριστικό το παράδειγμα της εκπομπής του Σίγμα με τίτλο «Θέκλα» κατά την οποία η ομώνυμη παραγωγός του προγράμματος χαρακτήρισε «κομπλεξικούς» όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα αντί της κυπριακής διαλέκτου! (εκπομπή 16/3/2019). Την καταγγέλλω.
Είναι επίσης εξίσου χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε πλείστες κυπριακές τηλεοπτικές σειρές, που ανθούν τα τελευταία λίγα χρόνια, «εκβαρβαρίζεται» –αν μου επιτρέπεται ο όρος– η ίδια η κυπριακή διάλεκτος με τη χρήση γλωσσικών ιδιωμάτων και φράσεων σε σημείο που τόσο οι Ελλαδίτες αδελφοί μας όσο και ο ίδιος ο μέσος Κύπριος αδυνατούν να κατανοήσουν. Η χρήση Ελληνικών υποτίτλων καταδεικνύει του λόγου το αληθές.
Θεωρώ επίσης ασύγγνωστη σπατάλη εκπαιδευτικού χρόνου να αφιερώνονται μαθήματα εκμάθησης / ερμηνείας κυπριακών γλωσσικών ιδιωμάτων… τουρκικής προέλευσης (έχω προσωπική εμπειρία και μαρτυρίες!) και να αφαιρείται αντίστοιχος χρόνος για εκμάθηση του απέραντου πλούτου της Ελληνικής γλώσσας.
Πώς μπορεί εξάλλου να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι σε μαθητές δημοτικού σχολείου δόθηκε το κείμενο του κυπριακού τραγουδιού «έσυρα το μήλον πας την τερατσιάν τζιαι ήρτεν μια κορούα άσπρη τζιαι πασιά» για να το αναλύσουν;
Κατά την προσωπική μου άποψη, το γεγονός ότι στα δημόσια σχολεία της Κύπρου όλων των βαθμίδων, στους προφορικούς διαλόγους με τους δασκάλους / καθηγητές τους, οι μαθητές / φοιτητές μας χρησιμοποιούν την κυπριακή διάλεκτο αντί της καθομιλουμένης Πανελλήνιας Ελληνικής, τους αποστερεί τη δυνατότητα να εξασκήσουν και να βελτιώσουν τον δημόσιό τους λόγο σε δημόσιες συζητήσεις.
Το όλο γλωσσικό ζήτημα στην Κύπρο λοιπόν, θα πρέπει να τύχει ευρύτερης και ενδελεχούς μελέτης και έρευνας τόσο από το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, όσο και από τις εκπαιδευτικές οργανώσεις και τα ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας μας και να υιοθετηθεί μια σειρά στοχευμένων μέτρων και πολιτικών. Μακριά από ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις και ψευτοϊδεολογήματα.
Αν μέσα στα πλαίσια ενός αρρωστημένου, στρατευμένου ή αφελούς νεοκυπριωτισμού, επιχειρήσουμε να απομονωθούμε από την απεραντοσύνη της ελληνικής διανόησης και κλειστούμε στον επαρχιωτισμό μας, τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας και υπόλογοι έναντι της ιστορίας και των μελλοντικών γενιών του κυπριακού Ελληνισμού.
Άπειρα ιστορικά δεδομένα έχουν αναδείξει και καθιερώσει τη σημασία της γλώσσας ως συστατικό στοιχείο της διαμόρφωσης των λαών και του εθνικού προσδιορισμού τους.
Στην περίπτωση της Κύπρου η χρήση και διατήρηση της ελληνικής γλώσσας διά μέσου του χρόνου, κατέδειξε την εθνική καταγωγή της συντριπτικής πλειοψηφίας του 78% των κατοίκων της και την ως εκ τούτου ένταξή τους ως μέρους του ευρύτερου Ελληνισμού.
Ταυτόχρονα οι Έλληνες κάτοικοι του νησιού συντήρησαν και διατήρησαν τη διάλεκτο / ντοπιολαλιά τους στον καθημερινό προφορικό τους λόγο σε πλήρη αρμονία.
Με αυτό τον τρόπο η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείται στον γραπτό αλλά και στον δημόσιο λόγο και η κυπριακή διάλεκτος ως γλωσσικό ιδίωμα στους καθημερινούς διαλόγους.
Με βάση τα πιο πάνω προλεγόμενα, θεωρώ κάθε προσπάθεια (έμμεση ή άμεση, απροκάλυπτη ή συγκεκαλυμμένη, αφελή ή στρατευμένη) να αναχθεί η κυπριακή διάλεκτος ως… εθνική γλώσσα των Κυπρίων, ότι εντάσσεται μέσα στα ευρύτερα πλαίσια ιδεολογικοπολιτικών σκοπιμοτήτων για αφελληνισμό της Κύπρου ή τουλάχιστον ως απαρχή της εθνικής αποσύνθεσής της.
Το εγχείρημα να συνταχθεί λεξικό με τις λέξεις της κυπριακής διαλέκτου που έχουν τη ρίζα ή την προέλευσή τους από τουρκικές λέξεις / φράσεις, οι προτροπές να χρησιμοποιείται η κυπριακή διάλεκτος και στον γραπτό λόγο αντί της κοινής Ελληνικής, η εκτεταμένη χρήση της κυπριακής διαλέκτου στα ΜΜΕ και στον δημόσιο διάλογο, αποτελούν μερικά μόνον από τα δείγματα γραφής των προσπαθειών και της πολιτικής υποκουλτούρας για υποκατάσταση της Ελληνικής γλώσσας από την κυπριακή διάλεκτο. Είναι, εν προκειμένω, χαρακτηριστικό το παράδειγμα της εκπομπής του Σίγμα με τίτλο «Θέκλα» κατά την οποία η ομώνυμη παραγωγός του προγράμματος χαρακτήρισε «κομπλεξικούς» όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα αντί της κυπριακής διαλέκτου! (εκπομπή 16/3/2019). Την καταγγέλλω.
Είναι επίσης εξίσου χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε πλείστες κυπριακές τηλεοπτικές σειρές, που ανθούν τα τελευταία λίγα χρόνια, «εκβαρβαρίζεται» –αν μου επιτρέπεται ο όρος– η ίδια η κυπριακή διάλεκτος με τη χρήση γλωσσικών ιδιωμάτων και φράσεων σε σημείο που τόσο οι Ελλαδίτες αδελφοί μας όσο και ο ίδιος ο μέσος Κύπριος αδυνατούν να κατανοήσουν. Η χρήση Ελληνικών υποτίτλων καταδεικνύει του λόγου το αληθές.
Θεωρώ επίσης ασύγγνωστη σπατάλη εκπαιδευτικού χρόνου να αφιερώνονται μαθήματα εκμάθησης / ερμηνείας κυπριακών γλωσσικών ιδιωμάτων… τουρκικής προέλευσης (έχω προσωπική εμπειρία και μαρτυρίες!) και να αφαιρείται αντίστοιχος χρόνος για εκμάθηση του απέραντου πλούτου της Ελληνικής γλώσσας.
Πώς μπορεί εξάλλου να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι σε μαθητές δημοτικού σχολείου δόθηκε το κείμενο του κυπριακού τραγουδιού «έσυρα το μήλον πας την τερατσιάν τζιαι ήρτεν μια κορούα άσπρη τζιαι πασιά» για να το αναλύσουν;
Κατά την προσωπική μου άποψη, το γεγονός ότι στα δημόσια σχολεία της Κύπρου όλων των βαθμίδων, στους προφορικούς διαλόγους με τους δασκάλους / καθηγητές τους, οι μαθητές / φοιτητές μας χρησιμοποιούν την κυπριακή διάλεκτο αντί της καθομιλουμένης Πανελλήνιας Ελληνικής, τους αποστερεί τη δυνατότητα να εξασκήσουν και να βελτιώσουν τον δημόσιό τους λόγο σε δημόσιες συζητήσεις.
Το όλο γλωσσικό ζήτημα στην Κύπρο λοιπόν, θα πρέπει να τύχει ευρύτερης και ενδελεχούς μελέτης και έρευνας τόσο από το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, όσο και από τις εκπαιδευτικές οργανώσεις και τα ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας μας και να υιοθετηθεί μια σειρά στοχευμένων μέτρων και πολιτικών. Μακριά από ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις και ψευτοϊδεολογήματα.
Αν μέσα στα πλαίσια ενός αρρωστημένου, στρατευμένου ή αφελούς νεοκυπριωτισμού, επιχειρήσουμε να απομονωθούμε από την απεραντοσύνη της ελληνικής διανόησης και κλειστούμε στον επαρχιωτισμό μας, τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας και υπόλογοι έναντι της ιστορίας και των μελλοντικών γενιών του κυπριακού Ελληνισμού.
