Εντάξει, πήρε διαστάσεις «εθνικής τραγωδίας» αχρείαστες, η ενέργεια του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου να παραστεί στους πανηγυρισμούς του Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, με τα εγκαίνια του «τουρκικού κέντρου».
Αλλά, πήρε διαστάσεις κι από όσους τρέχουν να τον υπερασπιστούν, χωρίς να τους το ζητήσει, ως να έχουν καμιά υποχρέωση να παρεμβαίνουν σε οτιδήποτε μπορεί να εμπλουτίσει τον εθνομηδενισμό τους. Και γράφουν κατεβατά, ειδικά για να χρησιμοποιήσουν τον Αρχιεπίσκοπο για να κτίζουν τις πολιτικές της επιπολαιότητας, και να καθυβρίσουν τους απόδημους που αντέδρασαν στην ενέργεια του, αλλά και τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, που ακύρωσε το ραντεβού τους -συμβολικά έστω. Άκουσαν προφανώς ότι ο κ. Ελπιδοφόρος είναι Τούρκος υπήκοος και το θεώρησαν υποχρέωση να τον περιφρουρήσουν. Κι όπως κάνουν πάντα, ξεκίνησαν το γνωστό γιαλέλι του Αράπη: Είναι εθνικιστές όσοι καταδίκασαν τον Αρχιεπίσκοπο, είναι συναισθηματικοί ενώ αυτός είναι ρεαλιστής, είναι υποχρεωμένος να τα έχει καλά με τον Ερντογάν για να μπορεί να υπάρχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο…
Το πρόβλημα δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ότι οι ιεράρχες της Κωνσταντινούπολης είναι Τούρκοι υπήκοοι. Ούτε ότι αγωνίζονται να τα έχουν καλά με την τουρκική ηγεσία για να συνεχίζουν την ιστορία αιώνων του Πατριαρχείου. Ούτε τους κατηγόρησε ποτέ κανένας, ούτε τώρα τους κατηγορεί. Αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής δεν ζει στην Πόλη, ζει στην Αμερική και είναι πανίσχυρος εκεί. Μπορεί να βλέπει τον πλανητάρχη όποτε το θελήσει. Έτσι βοηθά το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ζητώντας παρεμβάσεις από τον Λευκό Οίκο. Η παρουσία του στα εγκαίνια του τουρκικού μεγάρου, δίπλα από τον Ερντογάν και τον Τατάρ, δεν έχει να κάνει με το «καλόπιασμα» του σουλτάνου προς όφελος του Πατριαρχείου. Σύμφωνα με εκείνους που είναι εκεί και ξέρουν καλύτερα από εμάς, η παρουσία του έχει να κάνει με τις δικές του προσωπικές φιλοδοξίες, που δεν είναι άλλες από τη διαδοχή του Βαρθολομαίου στον οικουμενικό θρόνο. Όλες οι πολιτικές παρεμβάσεις του σε αυτό αποσκοπούν. Ακόμα και η τουρκική πρεσβεία τον χρησιμοποιεί για τις επαφές της με το Κογκρέσο, λένε οι απόδημοι στην Ουάσιγκτον.
Κι έτσι να μην είναι, τουλάχιστον, ας συγκρατηθούν λίγο όσοι τον ανακήρυξαν ήδη άγιο επειδή είναι ρεαλιστής, δήθεν, που στάθηκε στην εξέδρα του Ερντογάν. Και, μάλιστα, οι περισσότεροι, δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με την Εκκλησία, ούτε με τη θρησκεία, κι ασχολούνται μόνο όταν νιώθουν ότι μπορεί να εξυπηρετηθούν οι πολιτικές φαντασιώσεις τους.
Λοιπόν, επί του προκειμένου. Αμέσως μετά τον σάλο που προκλήθηκε, κύκλοι της Αρχιεπισκοπής Αμερικής διέρρεαν ότι ο Ελπιδοφόρος όταν αποδέχτηκε την πρόσκληση για να παραστεί στα εγκαίνια δεν γνώριζε ότι θα ήταν εκεί και ο Τατάρ και αν το γνώριζε δεν θα πήγαινε. Παραμύθια, φυσικά. Διότι, ο Τατάρ ανακοίνωσε μέρες προηγουμένως ότι θα είναι εκεί. Όπως, επίσης, ανακοινώθηκε ότι στο τουρκικό κτήριο ένας όροφος θα παραχωρηθεί από την Άγκυρα στην «τδβκ» για να κάνει εκεί τις συνωμοσίες της κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αλλά, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι βρισκόταν στην ίδια εξέδρα με τον Τατάρ. Ας πούμε ότι δεν τον ενδιαφέρει η Κύπρος. Το ότι θα ήταν στη φιέστα του σουλτάνου που τόλμησε να βεβηλώσει την Αγιά Σοφιά μετατρέποντάς την σε μουσουλμανικό τέμενος, τι μήνυμα στέλνει; Το ότι τις ίδιες ώρες τα πλοία του απειλούν την Κρήτη; Ο αρχηγός της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής δίνει απλόχερα συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα της τουρκικής ηγεσίας, επειδή δήθεν θέλει να μιλήσει στον Ερντογάν για τη Σχολή της Χάλκης; Να ξαναλειτουργήσει η Σχολή της Χάλκης κι ας μην λειτουργήσουν ποτέ εν ειρήνη η Ελλάδα και η Κύπρος; Το τίμημα είναι τεράστιο. Ο Ελπιδοφόρος δικαιούται να το προβάλλει, οι υπόλοιποι δεν δικαιούνται να τον κρίνουν;
Υ.Γ. Πάντως, να είναι περήφανοι, συμφωνούν με τον Τατάρ, ίδια αντίληψη έχουν. «Δείχνουν το επίπεδο του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής πλευράς», έλεγε χθες. Όπως λένε και οι δικοί μας.
