Η ημέρα σήμερα επιβάλλει να στραφεί και πάλι η μνήμη σ’ ένα μεγαλομάρτυρα της κυπριακής ελευθερίας, σ’ ένα ανάστημα που με τη θυσία του έγραφε ένα αλλιώτικο «this is Cyprus», σε ωσμώσεις υπερηφάνειας και ψυχικής ανάτασης. Πάνε ακριβώς 66 χρόνια από τότε που ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης παρέδωσε τα πιο αυθεντικά μαθήματα Ιστορίας και συνάμα ο απαγχονισμός του έστελνε τα πιο εκκωφαντικά μηνύματα για την πραγματική αξία της ζωής όταν αυτή υπερβαίνει τον θάνατο και ακυρώνει την τραγικότητα του.
Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ακόμα και το τελευταίο του γράμμα, λίγες μόνο ώρες πριν οδηγηθεί στην αγχόνη και έχοντας πλήρη συναίσθηση για το πού βάδιζε, ποια ανηφοριά ανέβαινε, ποιο μονοπάτι διάβαινε: «Γνωρίζω ότι ίσως αυτό να είναι το τελευταίο μου γράμμα. Δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο. Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Είναι η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Ιδιαίτερα σήμερα ας μην ρωτάμε γιατί. Άλλες είναι τώρα οι αξίες, άλλες οι προτεραιότητες και με σμπαραλιασμένα τα όποια ιδανικά που ηχούν μόνο, έστω με μοναδικό στόμφο, σε διθυράμβους πανηγυρικών λόγων. Για όσους σπεύδουν τόσο βιαστικά για να χαρακτηρίσουν άδικη την θυσία των παιδιών τότε, βλέποντας και συγκρίνοντας με το σήμερα, διαπράττουν μέγα σφάλμα γιατί ο 18χρονος τότε Βαγορής έδινε τον πιο αυθεντικό ορισμό της αξιοπρέπειας, της φιλοπατρίας, της πίστης, της ελπίδας, της ίδιας της ζωής. Δεν μπορεί σήμερα η επικρατούσα «λογική» να χωρέσει γιατί ένας νέος οδηγείτο τότε στην αγχόνη και δήλωνε μάλιστα ότι είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα και ώρα της ζωής του. Δεν μπορεί σήμερα η επικρατούσα «λογική» προσδεμένη με το «this is Cyprus» στο άρμα του όλα μπορούμε να τα βολεύουμε, να κατανοήσει πώς ένα παιδί ατενίζει την αξία της ζωής και της φιλοπατρίας στις έννοιες της θυσίας και της προσφοράς και όχι στην κανονικότητα της μεγαλειότατης αρπαχτής… Οι νέοι της εποχής του Ευαγόρα εμφορούνταν από πραγματικές αξίες, εκείνης της μαχητικότητας, της αγωνιστικότητας, των αγνών ιδανικών, της πίστης, της ελπίδας. Εκφράζονταν όλα αυτά μέσα από τις μεγάλες μαζικές διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις τους με τα τότε κατεστημένα της αποικιοκρατίας, με αποτέλεσμα μάλιστα το κλείσιμο πολλών σχολείων – γυμνασίων και δημοτικών – από τις τότε «δυνάμεις ασφαλείας», οι οποίες, κατά τα άλλα, εκπροσωπούσαν τον τότε πολιτισμένο κόσμο. Το αδούλωτο τότε φρόνημα – που δυστυχώς προ πολλού έχει αλωθεί – αποτελούσε το πιο ισχυρό οχυρό, την μεγαλύτερη αντίσταση. Αν κάτι παραμένει και σήμερα αυθεντικό είναι τα παιδιά και οι νέοι μας. Φροντίσαμε όμως να τα «στραγγαλίσουμε» οδηγώντας τα σε κάποιες άλλες «αγχόνες» που έχουν να κάνουν τις σημερινές φθήνιες και ξεφτίλες της ζωής. Την ανηφοριά που έπαιρνε τότε ο Ευαγόρας την μετατρέψαμε σήμερα σε μια μεγάλη κατηφόρα…
