Όλοι το διαπιστώνουν ότι η προεδρολογία ξεκίνησε νωρίς στην Κύπρο. Τον χορό έσυρε ο ΔΗΣΥ, το κυβερνών κόμμα, λόγω των εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Στην ουσία τα προβλήματα αφορούν την κυρίαρχη αστική τάξη που εκπροσωπεί πολιτικά. Για μια στιγμή φάνηκε να υπάρχει βαθύ ρήγμα ανάμεσα στις διάφορες φατρίες της με διαφορετικά και αντικρουόμενα συμφέροντα. Αν όμως κρίνουμε από όσα διαδραματίζονται στο πολιτικό επίπεδο και κυρίως την στοίχιση Αναστασιάδη πίσω από τον Αβέρωφ Νεοφύτου, έχει επέλθει μια ανακωχή ανάμεσά τους για να διεκδικήσουν ενωμένες τη συνέχιση της εξουσίας.
Δεν είναι όμως μόνο η άρχουσα τάξη που κυβερνά η οποία έχει προβλήματα, αλλά και οι υπόλοιποι της αντιπολίτευσης που εκφράζουν διάφορα κοινωνικά στρώματα. Το παράδοξο βέβαια σε αυτή την ιστορία είναι ότι στο χώρο της αντιπολίτευσης ψάχνουν για υποψήφιο πρόεδρο που να προέρχεται από τη Δεξιά και τον ΔΗΣΥ και αν είναι δυνατόν να έχει διατελέσει και υπουργός του Αναστασιάδη! Και το ερώτημα είναι πώς τα κόμματα αυτά μιλούν για αλλαγή όταν δεν έχουν να προβάλουν έναν δικό τους υποψήφιο, μέσα από τα σπλάγχνα τους ή μέσα από την ευρύτερη κοινωνία και τον ψάχνουν στη μεγάλη σχολή της τωρινής εξουσίας ΔΗΣΥ-Αναστασιάδη.
Στο ΑΚΕΛ, πάντως, υπάρχει παράδοση αναζήτησης υποψηφίου προέδρου στο χώρο της μεταπρατικής αστικής τάξης. Η παράδοση αυτή ξεκίνησε με τον Γιώργο Βασιλείου και από τότε η προσπάθεια συνεχίζεται. Θυμάται κανείς την περίπτωση Μάικ Σπανού που δεν απέδωσε, όπως και την τωρινή συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από πρώην υπουργό του Αναστασιάδη από αυτό τον ίδιο μεταπρατικό αστικό χώρο. Αν η προσπάθεια διεμβολισμού του μεταπρατικού αστικού χώρου απέτυχε με τον Γιώργο Βασιλείου, ο οποίος από πολιτικός αντίπαλος του Γλαύκου Κληρίδη κατέληξε στενός συνεργάτης του και στελέχη του κόμματός του έγιναν υπουργοί του, είναι φανερόν ότι ακόμη μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση θα έχει τα ίδια αποτελέσματα. Τη διαιώνιση δηλαδή στην εξουσία της άρχουσας τάξης με αριστερά δεκανίκια.
Όλη αυτή η προεδρολογία δεν παράγει φυσικά πολιτική, δεν υπάρχει πολιτικό πρόγραμμα, δεν υπάρχει όραμα για κάτι καλύτερο, αλλά μια πορεία στα λασπόνερα του μικροκομματισμού και του πελατειακού κράτους για τη διανομή των λαφύρων. Και αν αυτό είναι κατανοητό στο χώρο της Δεξιάς, τι νόημα μπορεί να έχει στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς; Αν βεβαίως μπορούμε ακόμη να μιλούμε για τέτοια χώρο στην Κύπρο.
Τα προβλήματα αυτού του τόπου, από το Κυπριακό που είναι το κύριο θέμα επιβίωσης ώς τα κοινωνικά προβλήματα, την οικονομία, την παιδεία και τον πολιτισμό, δεν αντιμετωπίζονται με τα ανατολίτικα παζάρια για να βρεθεί ο υποψήφιος που θα έχει εκλεξιμότητα. Διότι απλώς θα συνεχιστούν τα αδιέξοδα, η διαφθορά και η διαπλοκή, θα συνεχιστεί μια αδιέξοδη πορεία που οδηγεί τον τόπο στα βράχια.
Ο κυπριακός κοινωνικός σχηματισμός περνά μια βαθιά κρίση. Οι άρχουσες ομάδες που επωφελούνται από την εξουσία, κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους για το μοίρασμα της πίτας. Οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν και μεγάλα κοινωνικά στρώματα φτωχοποιούνται. Η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις έγιναν κανόνας διαχείρισης των κοινών, κανόνας της πολιτικής και της οικονομικής ζωής. Στο Κυπριακό εμπεδώνεται η πολιτική μιας λύσης που θα νομιμοποιεί τα κατοχικά δεδομένα και θα μετατρέπει την Κύπρο σε τουρκικό προτεκτοράτο. Η περιβαλλοντική και η πολιτιστική καταστροφή αφήνει αδιάφορη την εξουσία και τις διάφορες ελίτ. Το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο παραμένει εγκλωβισμένο σε μια κοντόφθαλμη πολιτική που παγιδεύει το μέλλον του τόπου.
Είναι φανερό ότι χρειάζεται μια βαθιά πολιτική και κοινωνική τομή για την αντιμετώπιση τόσο του Κυπριακού όσο και των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος και η κοινωνία. Και ενώ στην κοινωνία αρχίζει να υπάρχει μια κάποια συνειδητοποίηση των κινδύνων που αντιμετωπίζει ο τόπος, στο πολιτικό επίπεδο το σύστημα φαίνεται χρεοκοπημένο, χωρίς όραμα και χωρίς δυνατότητες για αλλαγή πορείας.
Συντελούνται τεκτονικές γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές αλλαγές στο διεθνές σύστημα και στην ίδια την περιοχή μας και δεν έχουμε το δικαίωμα να παραμένουμε θεατές. Την ώρα μάλιστα που η κατοχική Τουρκία αναβαθμίζεται από τον Μπάιντεν και το βαθύ αμερικανικό κατεστημένο που θέλει να την κρατήσει στο δυτικό μαντρί και από την άλλη η ίδια διεκδικεί ρόλο μεσολαβητή ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Η Κυπριακή Δημοκρατία και η Ελλάδα διαθέτουν ισχυρά χαρτιά και δεν είναι δυνατόν να δρουν ως υπηρετικό προσωπικό των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Την ώρα που γίνεται ανακατανομή ισχύος στην ευρύτερη περιοχή και διαφοροποίηση των ισορροπιών, αυτοί που σφυρίζουν αδιάφορα και ασχολούνται με τη μικροπολιτική και τη φτηνή προεδρολογία θα πληρώσουν κάποια στιγμή το κόστος.
Μέχρι τις προεδρικές εκλογές πάντως υπάρχει ακόμη χρόνος για την ανασύνταξη δυνάμεων που θα μπορούσαν να τραβήξουν το κάρο έξω από τη λάσπη πριν είναι αργά, γύρω από έναν υποψήφιο με σωστές θέσεις στο Κυπριακό, με κοινωνικές και περιβαλλοντικές ευαισθησίες, με ευαισθησίες για την παιδεία και τον πολιτισμό. Χρειάζονται νέες δυνάμεις που θα περιβάλουν έναν υποψήφιο πρόεδρο, με αίσθηση της ιστορίας και της ανάγκης για επιβίωση αυτού του τόπου και αυτού του λαού. Ανάγκη ανατροπής των σημερινών μίζερων δεδομένων της κυπριακής πολιτικής ζωής.
Υ.Γ.
Η ψυχροπολεμική κοντόφθαλμη πολιτική Μπάιντεν και αμερικανικού κατεστημένου στο Ουκρανικό, με την Ευρώπη αδύναμη να χαράξει μια δική της πολιτική, οδηγεί στη δημιουργία μιας υπερδύναμης με τη συμμαχία Ρωσίας-Κίνας. Η Τουρκία αναβαθμίζεται σε αυτό το νέο διεθνές περιβάλλον και Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να ρυθμίσουν σωστά τη δική τους πορεία για να μην πληρώσουν το κόστος αυτής της αναβάθμισης.
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ’21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
