ΤΗΝ τελευταία περίοδο γινόμαστε, για μια ακόμη φορά, δυστυχώς, μάρτυρες θανατηφόρων δυστυχημάτων. Αλλά και τροχαίων ατυχημάτων. Είναι μια ιστορία, η οποία επαναλαμβάνεται συχνά-πυκνά καθώς σε αυτό το πεδίο ό,τι και να λέγεται και γίνεται, αποτελέσματα δεν υπάρχουν. Γιατί, ως γνωστό, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και τούτο δεν σημαίνει πως στόχος της αναφοράς αυτής είναι η απόδοση ευθυνών. Οι ευθύνες είναι συλλογικές και αφορούν τόσο τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, το υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, την Αστυνομία, αλλά και την κοινωνία, τους πολίτες. Ίσως οι πολίτες να έχουν τις περισσότερες.
ΥΠΑΡΧΕΙ μια θεώρηση, σύμφωνα με την οποία, το κράτος πρέπει να διασφαλίζει πως το οδικό δίκτυο μπορεί και πρέπει να είναι σχεδιασμένο και καλά συντηρημένο, ώστε να διευκολύνει την ασφαλή διακίνηση των οδηγών. Λαμβάνοντας υπόψη ότι στην Κύπρο η… κουλτούρα είναι πως σχεδόν όλοι διακινούνται με ιδιωτικό αυτοκίνητο, τότε πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικοί και προετομασμένοι. Δεν υπάρχει κουλτούρα για τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Το κράτος, λοιπόν, πρέπει να βελτιώσει το οδικό δίκτυο και να είναι συνεχής ο έλεγχος στους δρόμους. Είναι σαφές πως η Αστυνομία δεν μπορεί να είναι παντού, καθώς οι αρμοδιότητές της δεν ξεκινούν και σταματούν μόνο στα θέματα της τροχαίας. Η παρουσία της, ωστόσο, λειτουργεί ενίοτε αποτρεπτικά. Φτάνει αυτή η παρουσία να γίνεται με τρόπο, που να βοηθά την τροχαία κίνηση και δεν θα είναι αυτοσκοπός η καταγγελία.
ΤΟ μεγάλο κεφάλαιο, σύμφωνα και με τους ειδικούς, είναι η οδική συμπεριφορά. Πώς συμπεριφέρονται, δηλαδή, οι οδηγοί στους δρόμους. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την οδήγηση, που είναι σημαντικός παράγοντας, ίσως ο σημαντικότερος, αλλά υπάρχουν και άλλοι παράμετροι. Το πόσο οι οδηγοί «φροντίζουν» τα οχήματά τους, από τη στιγμή κατά την οποία είναι συνεχής η χρήση τους. Τι σημαίνει αυτό; Οι ειδικοί εξηγούν πως το ασφαλές οδήγημα εξαρτάται και από την κατάσταση του οχήματος. Όλα αυτά μπορούν να ηχούν περίεργα, αλλά είναι απόλυτα φυσιολογικά. Είναι ένα ζήτημα, το οποίο προφανώς και θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.
ΓΙΑ χρόνια παρακολουθούμε πρωτοβουλίες και εκστρατείες, που έχουν ασφαλώς τη χρησιμότητα τους και επιβάλλεται να γίνονται. Όλα αυτά είναι χρήσιμα και αναγκαία στη διαμόρφωση ενός πλαισίου πολιτικής για την αντιμετώπιση των τροχαίων δυστυχημάτων. Θα το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά πως πρωτίστως χρειάζεται οδική συνείδηση. Αυτό δεν είναι εύκολο εγχείρημα, ούτε και θεωρούμε πως μπορεί διά νόμου να επιβληθεί οδική συνείδηση. Γιατί απλά διαμορφώνεται και εδραιώνεται με τη συστηματική και διαρκή εκπαίδευση των οδηγών. Κι αυτό —το θέμα της συνείδησης— πρέπει να γίνεται από την παιδική ηλικία, ώστε να αναπτυχθεί, να εδραιωθεί μέχρι να φθάσουν ηλικιακά στον χρόνο, που θα γίνουν οδηγοί.
ΘΑ πρέπει να γίνει συνείδηση στους οδηγούς πως δεν τρέχουν με το αυτοκίνητό τους στους δρόμους, τηρούν όλους τους κανόνες, είναι προσεκτικοί και σέβονται τον εαυτό τους και τους συμπολίτες τους. Να σέβονται και να προσέχουν τους πεζούς, όσους οδηγούν μηχανές. Την ίδια ώρα, πρέπει το κράτος να φροντίζει το οδικό δίκτυο.
