Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, κάλεσε προχθές σε debate όλους τους υποψηφίους Προέδρους σε μία πρόσκληση- πρόκληση, προκειμένου, όπως είπε, να μάθει ο κόσμος τις προτάσεις τους. Κάτι το οποίο είχε προτείνει παλαιότερα και ο υποψήφιος Γιώργος Κολοκασίδης. «Δεν μπορούμε να βγάλουμε την προεκλογική κρυβόμενοι και να κάνουμε προεδρικές εκλογές σαν να κάνουμε προεδρικές Instagram και απολιτίκ», δήλωσε προχθές ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Το αν μια τηλεμαχία υποψηφίων μπορεί να γίνει μια γόνιμη αντιπαράθεση πολιτικών θέσεων, είναι ένα ερώτημα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Έχει όμως ένα μεγάλο δίκαιο στην πρόταση του ο Αβέρωφ, που έχει να κάνει με τη διαπίστωση πως δεν μπορούν να γίνουν προεδρικές εκλογές απολιτίκ και της εικόνας. Μια διαπίστωση η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με τις προεδρικές εκλογές και ασφαλώς δεν σημαίνει ότι η στήλη υιοθετεί τον όποιο υπαινιγμό αφήνει προς ανθυποψηφίους του ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ. Αυτό όμως το οποίο αποτελεί κοινή διαπίστωση, είναι η απολιτίκ εποχή που βιώνουμε. Όχι ως σημερινό φαινόμενο, αλλά πολιτική παθογένεια της μεταμοντέρνας κοινωνίας η οποία αποτελεί και τη γενεσιουργό αιτία των πολλών πολιτικών παλινδρομήσεων φαινομένων και καταστάσεων. Μιας εποχής απενοχοποίησης του περιθωρίου, της επιστροφής και ανάδειξης ακραίων και ρατσιστικών κινημάτων, της ανάδειξης λαϊκιστών ηγετών και τα διάφορα άλλα τρελά και παράδοξα με τα οποία σήμερα η παγκόσμια κοινότητα πλέον βρίσκεται αντιμέτωπη. Με μια ΕΕ που απειλείται εκ των έσω, και μια παγκόσμια ειρήνη η οποία ακροβατεί επικίνδυνα. Και ναι, όλα αυτά είναι οι συνέπειες μιας απολιτίκ κοινωνίας, η οποία όμως βιώνει μια κενού περιεχομένου πολιτική κατάσταση από τους εκπροσώπους της πολιτικής. Διότι η ουσία της πολιτικής χάθηκε από τον καιρό που χάθηκε η αξιοπιστία των εκπροσώπων της. Από τότε που κυριάρχησε ο λαϊκιομός και η σκανδαλολογία και εδραιώθηκε η διαφθορά. Από τότε που η πολιτική είναι συμβαλλόμενο μέρος με τη διαπλοκή και η ελπίδα μετατράπηκε σε διαχρονική ματαιότητα για τους πολίτες. Οι οποίοι πολίτες, φέρουν και αυτοί με τη σειρά τους το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Διότι κανένα παραμύθι της πολιτικής δεν θα μπορούσε να γίνει εξουσία, αν δεν εύρισκε απήχηση σε ευήκοα ώτα πολιτών. Σε ανθρώπους που γούσταραν και γουστάρουν να διεγείρονται με συνθήματα, πολεμώντας με ανεμόμυλους και χειροκροτώντας Δον Κιχώτες.
Δεν μπορούν να γίνουν ασφαλώς προεδρικές εκλογές απολιτίκ. Όπως ασφαλώς και καμιά άλλη εκλογική αναμέτρηση. Η πολιτική όμως δεν έχει να κάνει μόνο με τις εκλογές. Και είναι και αυτό ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο προβληματισμού πρωτίστως για τους εκπροσώπους της πολιτικής. Διότι η απαξίωση που βιώνουν όλοι οι φορείς πολιτικής, έχει να κάνει και με το αίσθημα που έχει εδραιωθεί στον κόσμο πώς μόνο τις περιόδους εκλογών τους θυμούνται γιατί θέλουν την ψήφο τους. Μια αντίληψη η οποία είναι και δίκαιη και άδικη ταυτόχρονα. Όμως, αυτό είναι που αισθάνεται ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, ο οποίος θεωρεί ότι δεν βρίσκει ανταπόκριση στα αιτήματα της καθημερινότητάς του.
Το ζητούμενο είναι λοιπόν, οι προτάσεις πολιτικής. Η κατάθεση ενός οράματος, αλλά και ο τρόπος υλοποίησης του μέσα από συγκεκριμένες εισηγήσεις. Ο κόσμος έχει ανάγκη από λύσεις. Από διεξόδους στα καθημερινά αδιέξοδά του. Θέλει να μπορεί να διεκπεραιώνει την καθημερινότητά του με την ελάχιστη ευκολία και να πορεύεται στη ζωή με αξιοπρέπεια. Να μπορεί να συναλλάσσεται με το δημόσιο χωρίς να καταπνίγεται στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και στο «αλάθητο» της παντοκρατορίας των δημοσίων υπαλλήλων. Να μπορεί να δέχεται ποιοτικές υπηρεσίες Υγείας , όπως αναμένεται από ένα σύστημα υγείας το οποίο πληρώνει. Να νιώθει ότι το παιδί του έχει ίσες ευκαιρίες εκπαίδευσης. Να μπορεί να νιώθει ασφάλεια στον τόπο του.
Με την εξαγγελία της υποψηφιότητας Ανδρέα Μαυρογιάννη, ολοκληρώθηκε και τυπικά το σκηνικό, όσον αφορά τουλάχιστον τους κύριους υποψηφίους. Από τον Σεπτέμβριο η προεκλογική μπαίνει στα βαθιά. Ας γίνει λοιπόν η αφετηρία για ένα γόνιμο, ουσιαστικό διάλογο αντιπαραβολής θέσεων από όλους τους υποψηφίους. Να καταθέσει ο καθένας τους το πρόγραμμα του, την ομάδα του και τους τρόπους υλοποίησης του οράματος τους και ας έχει και ο κάθε πολίτης τα αυτιά και τα μάτια του ανοικτά για να ακούσει, να δει, να διαβάσει και να αναλύσει όσα θα τεθούν ενώπιόν του από τον καθένα και ας αποφασίσει. Αλλά ας γίνει όμως και η αφορμή για ένα βήμα διαλόγου με τους πολίτες. Στη Δημοκρατία ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψη του και να την εκφράσει και με το λόγο του και με την ψήφο του. Διότι η συμμετοχικότητα είναι στοιχείο υγιούς Δημοκρατίας και πολιτικοποίησης και των πολιτών και των πολιτικών. Το αποτέλεσμα, θα το κρίνει στο τέλος η ιστορία…
