Διαβάζοντας χθες την υστερική ανακοίνωση της Μαρίας Ζαχάροβα, εκπροσώπου του ρωσικού ΥΠΕΞ, κατηγορώντας τον Έλληνα πρωθυπουργό πώς τόλμησε, στην ομιλία του στο Κογκρέσο, να κάνει έναν παραλληλισμό μεταξύ της ηρωικής εξόδου του Μεσολογγίου και της μάχης για να σωθεί η Μαριούπολη, έκανα αμέσως κλικ ότι τα λόγια της ήταν σχεδόν κατά γράμμα αντιγραφή αντίστοιχης ανακοίνωσης που εξέδωσε το εθνικιστικό κόμμα του Βελόπουλου στην Ελλάδα για «το ιστορικό ανοσιούργημα του Μητσοτάκη να συγκρίνει τους ναζί του τάγματος Αζόφ, που παραδίδονται μαζικά, με τους ήρωες-μάρτυρες του Μεσολογγίου».
Η προσπάθεια της Μαρίας Ζαχάροβα να προκαλέσει εσωτερικό ζήτημα δεν είναι η πρώτη. Άλλωστε το Κρεμλίνο γνωρίζει την ύπαρξη ρωσόφιλων και πολύ περισσότερο πουτινόφιλων έχοντας το ίδιο φροντίσει μέσω και της εργαλειοποίησης της κοινής θρησκείας να δημιουργήσει ένα τεράστιο δίκτυο, ειδικά στη βόρεια Ελλάδα, το οποίο προωθεί ρωσικές θέσεις στη λογική “ιερών συμμαχιών” που κοιτούν προς το λεγόμενο “ξανθό γένος”», έγραψε ως απάντηση ο Τάσος Ευαγγελίου στο Liberal.gr.
Πάντως, το ότι η ομιλία Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον εκνεύρισε τόσο πολύ τον Πούτιν και τον Ερντογάν, μάλλον πρέπει να χαροποιεί τον Έλληνα πρωθυπουργό και από την άλλη να λυπεί τους ρωσοπουτινόφιλους σε Ελλάδα και Κύπρο.
Για να ξεφύγουμε όμως από τον αποπνικτικό μας μικρόκοσμο, παραθέτω μια υπέροχη αποδόμηση (όπως σημειώνει ο πολιτικός αναλυτής, Γιάννης Κουτσομύτης, στο Kappa News) των κατευναστών τύπου Κίσινγκερ από τον – ναι! – πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, σε τηλεοπτικό του μήνυμα προψές – αυτόν που στην αρχή, πολλοί κορόιδευαν ως «ηθοποιό»:
«Θυμηθείτε πώς ξεκίνησαν όλα στις 24 Φεβρουαρίου, όταν πολλοί διεθνώς δεν πίστευαν καν ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να αντέξει έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας. Έτσι ήταν; Έτσι.
Και γιατί ήταν έτσι; Όχι γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αμφέβαλλαν, έκαναν απλά λάθος στην εκτίμηση των δυνατοτήτων του κράτους μας. Ήταν επειδή πολλοί από αυτούς δεν μπήκαν καν στον κόπο να κάνουν μια εκτίμηση. Πολλοί από αυτούς απλά δεν ήθελαν να λάβουν υπόψη την Ουκρανία. Δεν υπήρχε καν αυτή η συνήθεια – να λαμβάνεται υπόψη η Ουκρανία. Αν και έχουν τη συνήθεια να λαμβάνουν υπόψη τη Ρωσία. Ακόμη και όταν δεν υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι για αυτό.
Διότι έτσι τους βολεύει. Και είναι σύνηθες πραγματικά. Και συχνά πολύ κερδοφόρο. Το να αποκαλούν ορισμένους Ρώσους πολιτικούς “ήρωες του Ντοστογιέφσκι”, σαν να τους χρησιμεύει αυτό ως δικαιολογία. Μιλούν για τις ιστορικά υποτιθέμενες σφαίρες επιρροής της Ρωσίας. Και για την υποτιθέμενη ισορροπία στις σχέσεις στην Ευρώπη, που δήθεν είναι αδύνατη χωρίς τη Ρωσία.
Ό,τι και να κάνει το ρωσικό κράτος, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα λέει: “Ας λάβουμε υπόψη τα συμφέροντα της Ρωσίας” (σ.σ.: Τάδε έφη Κίσινγκερ!). Ακούστηκε ξανά αυτό φέτος στο Νταβός. Παρά τους χιλιάδες ρωσικούς πυραύλους που έπληξαν την Ουκρανία. Παρά τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων Ουκρανών. Παρά τη Μπούτσα και τη Μαριούπολη κ.λπ. Παρά τις κατεστραμμένες πόλεις. Και παρά τα “στρατόπεδα συγκέντρωσης” που έφτιαξε το ρωσικό κράτος, στα οποία σκοτώνουν, βασανίζουν, βιάζουν και εξευτελίζουν ανθρώπους σαν να είναι κρέατα σε ιμάντα μεταφοράς.
Και στο Νταβός για παράδειγμα, ο κ. Κίσινγκερ αναδύεται από το βαθύ παρελθόν και λέει ότι ένα μέρος της Ουκρανίας πρέπει να δοθεί στη Ρωσία. Για να μην υπάρξει αποξένωση της Ρωσίας από την Ευρώπη.
Φαίνεται ότι το ημερολόγιο του κ. Κίσιντζερ δεν δείχνει το 2022, αλλά το 1938 και νόμιζε ότι δεν μιλούσε σε κοινό στο Νταβός, αλλά στο Μόναχο εκείνης της εποχής του 1938.
Παρεμπιπτόντως, τότε το 1938, όταν η οικογένεια του κ. Κίσινγκερ διέφευγε από τη ναζιστική Γερμανία, εκείνος ήταν 15 χρονών και είχε τέλεια επίγνωση της κατάστασης. Κανείς όμως τότε δεν τον άκουσε να λέει ότι θα έπρεπε να συμβιβαστούν με τους Ναζί αντί να φυγαδευτούν ή να τους πολεμήσουν.
Συμπτωματικά, άρχισαν να εμφανίζονται σε ορισμένα δυτικά μέσα ενημέρωσης διάφορα editorials που λένε ότι η Ουκρανία πρέπει δήθεν να δεχτεί κάποιους λεγόμενους δύσκολους συμβιβασμούς παραχωρώντας εδάφη της με αντάλλαγμα την ειρήνη.
Ίσως και οι “New York Times” το 1938 να έγραφαν κάτι παρόμοιο. Αλλά τώρα, να σας υπενθυμίσω, βρισκόμαστε στο 2022.
Και πίσω από όλες αυτές τις γεωπολιτικές εικασίες εκείνων που συμβουλεύουν την Ουκρανία να δώσει κάτι στη Ρωσία, οι “μεγάλοι γεωπολιτικοί” είναι πάντα απρόθυμοι να δουν τους καθημερινούς ανθρώπους. Τους απλούς Ουκρανούς. Τα εκατομμύρια όσων ζουν στις περιοχές που οι κύριοι αυτοί προτείνουν να ανταλλαχθούν με την ψευδαίσθηση της ειρήνης. Πρέπει όμως πάντα να βλέπετε τους ανθρώπους. Και να θυμάστε ότι οι αξίες δεν είναι απλά μια λέξη».
Τι ντροπή…
* Φωτογραφία: Αγάπες!
