Σε τρεις μέρες στην Ελλάδα δολοφονήθηκαν τρεις γυναίκες. Οι δύο από τους εν διαστάσει συζύγους και η τρίτη, 17 χρόνων μόνο, μάλλον από τον σύντροφο της ο οποίος εξαφανίστηκε και καταζητείται. Μέσα σε 7 μήνες δολοφονήθηκαν 8 γυναίκες, όλες λίγο έως πολύ με το ίδιο μοτίβο. Θέλησαν να εγκαταλείψουν τον κακοποιητή σύζυγο/ σύντροφο κι αυτός τις σκότωσε. Πολλές φορές μπροστά στα παιδιά τους. Η προτελευταία δε δολοφονία στη Ζάκυνθο είναι ενδεικτική της ιδιοσυγκρασίας των δολοφόνων. Μετά τη φρικτή πράξη του, τηλεφώνησε στον 20χρόνο γιο του, του το ανακοίνωσε και πήγε στη δουλειά του όπου εντοπίστηκε από την Aστυνομία και συνελήφθη. Χωρίς κανένα συναίσθημα, σαν να μην έγινε τίποτα. Ούτε πως άφησε δύο ανήλικα παιδιά 8 και 14 χρόνων, τα δικά του παιδιά, ορφανά. Συν ο 20χρόνος, επίσης δικός του γιος. Οι πλείστοι δε επιρρίπτουν την ευθύνη στο θύμα: «Ήθελε να χωρίσουμε, με εγκατέλειψε, πίστευα πως με απατούσε…».
Εκτός από τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν, 8 για φέτος -μέχρι στιγμής- και 17 πέρσι, υπάρχουν χιλιάδες καταγγελίες γυναικών για ενδοοικογενειακή βία. Τι συμβαίνει; Είναι λες και υπάρχει μια γενικευμένη απαξίωση στη ζωή των γυναικών, όσο κι αν μοιάζει πως οι γυναίκες έχουν κατακτήσει την ισότητα. «Ο βίαιος μισογυνισμός έχει ανθίσει στη σκιά της πανδημίας», είπε αναφερόμενος στο θέμα ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, συμπληρώνοντας πως «η έμφυλη βία είναι μια παράλληλη και εξίσου φρικώδης πανδημία που απειλεί τον μισό παγκόσμιο πληθυσμό».
Δεν είναι όμως η πανδημία που δημιούργησε το πρόβλημα. Η πανδημία, ίσως, το ενέτεινε. Το πρόβλημα είναι οι πατριαρχικές κοινωνίες. Σεξισμός, κτητικότητα, πατριαρχικές ιδέες οπλίζουν το χέρι των δραστών.
Και η επανάσταση των γυναικών με το Metoo τούς ήρθε πολύ βαριά. Με αποτέλεσμα να γίνουν ακόμα πιο βίαιοι. Συν η γενικότερη βία που αναφύεται μέσα από μια παγκόσμια κοινωνική κρίση, που θίγει πιο πολύ τα ευάλωτα μέλη της.
Το αντίδοτο είναι η Παιδεία. Πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, κορίτσια και αγόρια. Τι τους μαθαίνουμε, αλλά και ενδυνάμωση των ίδιων των γυναικών και η αφύπνιση ώστε να αναγνωρίζουν τα σημάδια και να μπορούν να αντιστέκονται. Αλλά ταυτόχρονα και η δημιουργία δομών όπου θα μπορούν να καταφεύγουν μαζί με τα παιδιά τους χωρίς το άγχος της επιβίωσης που τις αναγκάζει να παραμένουν σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Κι όσο κι αν πολλοί θεωρούν τον όρο γυναικοκτονία πλεονασμό, ο όρος αυτός έχει καταφέρει να φωτίσει το πρόβλημα ακριβώς ως έχει.
