Τον Φεβρουάριο του 2013, το ΔΗΚΟ (το επίσημο, του Μάριου Καρογιάν) στήριζε την υποψηφιότητα του Νίκου Αναστασιάδη, την οποία πρώτα «εμβολίασε» με το «σωστό περιεχόμενο» (με ανταλλάγματα τα οποία είναι σε όλους μας γνωστά και τα βλέπουμε να εξαργυρώνονται ακόμα και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά), το δε ΑΚΕΛ κατέβαινε με τον Σταύρο Μαλά, τον υπουργό Υγείας που έμαθε από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ότι το κόμμα της αριστεράς τον κατέβαζε υποψήφιο και ο οποίος δήλωνε στα τηλεοπτικά ντιμπέιτ ότι το 2004 είχε ψηφίσει, ως πολίτης πάντα, υπέρ του Σχεδίου Ανάν, αλλά το 2013 τασσόταν εναντίον διότι, ως πολιτικός πλέον, είχε διαβάσει και είχε αντιληφθεί ότι εκείνο το Σχέδιο ήταν ετεροβαρές.
Το πάζλ της μάχης για την προεδρία, συμπλήρωνε ο Γιώργος Λιλλήκας, ως ο εκλεκτός των «πατριωτικών δυνάμεων» που τότε, βεβαίως, δεν λέγονταν επίσημα πατριωτικές καθότι η Ελένη Θεοχάρους ήταν ακόμη στον μη πατριωτικό ΔΗΣΥ. Ο εκλεκτός των πατριωτικών δυνάμεων ήταν ένας πολιτικός ο οποίος το 1993 καλούσε τον Γλαύκο Κληρίδη «να ακολουθήσει τη γραμμή του ρεαλισμού» και να μην εισακούσει τις προτροπές του Τάσσου Παπαδόπουλου και του ΔΗΚΟ για ενταφιασμό των Ιδεών Γκάλι, δέκα χρόνια αργότερα, το 2003, εξηγούσε στο ΑΚΕΛ ότι «ο λαός γυρίζει την πλάτη στους πολιτικούς του ’60» και προσπαθούσε να τους πείσει «πόσο συντηρητική, στην καλύτερη περίπτωση, και επικίνδυνη, στη χειρότερη, είναι η επιλογή Παπαδόπουλου» και το 2013 εμφανιζόταν τασσικότερος του Τάσσου, διάδοχος και συνεχιστής των παρακαταθηκών του, εναντίον μάλιστα της «διχοτομικής ΔΔΟ», την οποία συμφώνησε φαρδιά πλατιά και χωρίς νουρούδκια ο Τάσσος στην περιβόητη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου, για την οποία ο Γιώργος Λιλλήκας, ως υπουργός των Εξωτερικών καυχιόταν ότι είχε δώσει «σκληρή μάχη ώστε ο Ταλάτ να επαναβεβαιώσει ότι η επιδιωκόμενη λύση θα είναι η δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία».
Αυτή η προσπάθεια του Γιώργου Λιλλήκα να εμφανιστεί ως εκφραστής και συνεχιστής των απόψεων του Τάσσου Παπαδόπουλου εξόργιζε απίστευτα το ΔΗΚΟ και έγινε αρκετές φορές στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου αντικείμενο αντιπαράθεσης μεταξύ τους. Μια από τις πιο σφοδρές ήταν στις 5 Φεβρουαρίου. Η αφορμή δόθηκε με τη συμμετοχή του μακαρίτη Γιάγκου Μικελλίδη στην οκτάδα που πρότεινε επίσημα τον Νίκο Αναστασιάδη για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Γιώργος Λιλλήκας ανέσυρε από το αρχείο διάφορα άρθρα του γιατρού στα οποία ασκούσε έντονη κριτική στον Τάσσο Παπαδόπουλο και έριξε το γάντι στους Αναστασιάδη – Καρογιάν, καλώντας τους να απαντήσουν αν συμφωνούν ή όχι με τις απόψεις του. Το ΔΗΚΟ αντεπιτέθηκε, κάνοντας λόγο για «κατήφορο του Γιώργου Λιλλήκα», τον κατηγόρησε ότι διόρισε επικεφαλής του επιτελείου του έναν γνωστό υβριστή του Τάσσου Παπαδόπουλου, συνεπώς δεν μπορεί να παριστάνει συνάμα και τον συνήγορό του και τον κάλεσε να πει για τα ανταλλάγματα που ζήτησε και πήρε το 2003 προκειμένου να στηρίξει τον Τάσσο και, επίσης, να εξηγήσει «γιατί όλη η πολιτική του πορεία συνδέεται με πολιτικά συμβόλαια με εταιρίες του οικογενειακού του περιβάλλοντος». Στην αντιπαράθεση μπήκε και ο πρώην κυβερνητικός Εκπρόσωπος στην κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου και σημερνός υφυπουργός παρά τω Προέδρω, Βασίλης Πάλμας. Ο οποίος, σε ανακοίνωσή του, είπε τα εξής: «Ο κ. Λιλλήκας δικαιούται να αναφέρει ό,τι θέλει. Πάντως, η καπηλεία στο όνομα του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν έχει προηγούμενο. Πώς μπορούν να έχουν σχέση οι απόψεις του κ. Λιλλήκα στο Κυπριακό με αυτές του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, όταν ο κ. Λιλλήκας δηλώνει πως η ΔΔΟ οδηγεί στη διχοτόμηση; Πώς μπορεί ο κ. Λιλλήκας να δηλώνει πως στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό πρέπει να προσέλθουμε και το τραπέζι να είναι καθαρό, και αυτό να θεωρείται συνέχεια της πολιτικής του Τάσσου Παπαδόπουλου;».
Σ’ εκείνη την εκλογική αναμέτρηση, λοιπόν, υπέρ της υποψηφιότητας του Γιώργου Λιλλήκα (τον οποίο το επίσημο ΔΗΚΟ του Καρογιάν θεωρούσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, έναν πολιτικό τυχοδιώκτη που καπηλεύεται το όνομά του Τάσσου ενώ συνάμα στεγάζει και υβριστές του, αλλά σύμφωνα με τον Λάζαρο Μαύρο αποτελούσε τη σωτηρία της Κύπρου, μιας και ο λαός θα είχε την ευκαιρία «να ψηφίσει πρόεδρο που ρητώς αποκηρύσσει τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας»), εργάστηκε με όλες του τις δυνάμεις και ο Νικόλας Παπαδόπουλος μαζί με το ανεπίσημο ΔΗΚΟ, αυτό που είναι σήμερα επίσημο και το οποίο θα αντιπαραταχθεί τις προσεχείς ημέρες με τον άλλοτε εκλεκτό.
Το κατά πού πάει το πράγμα στις σχέσεις των πάλαι ποτέ συμμάχων, άρχισε να διαφαίνεται από την άνοιξη του 2016, τότε που όλοι έτρεχαν να μαζέψουν ψήφους ενόψει των βουλευτικών εκλογών, μετά τους υπαινιγμούς του δημάρχου Πάφου, Φαίδωνα Φαίδωνος, για Τάσσο και Μπόμπολα, όταν ο Χρύσης Παντελίδης -άλλοτε «φίλος του Γιώργου Λιλλήκα», σύμφωνα με μια παλαιότερη ανακοίνωση του Μάριου Καρογιάν- έριξε την μπηχτή μέσω Twitter: «Όσοι επικαλούνται τον Τάσσο μόνο όποτε τους συμφέρει για να πάρουν ψήφους, να μπαίνουν στον κόπο να τον υπερασπίζονται όταν του ρίχνουν λάσπη». Την ίδια, μάλιστα, περίοδο (των βουλευτικών εκλογών) κύκλοι του ΔΗΚΟ (του επίσημου, που όταν ήταν ανεπίσημο εργαζόταν στο πλευρό του Γιώργου Λιλλήκα προκειμένου να τον αναδείξει πρόεδρο) διακινούσαν στο διαδίκτυο μια φωτογραφία που τον παρουσίαζε σαν άγιο, ο οποίος κρατούσε στα χέρια τους Βασιλείου, Τάσσο, Μακάριο και Χριστόφια. «Ο Άγιος Χαμαιλεόντιος», έγραφε η εικόνα… Η μάχη θα συνεχιστεί στα μαρμαρένια αλώνια των προεδρικών εκλογών. Πάντα για το καλό του λαού και τη σωτηρία της πατρίδας, βεβαίως-βεβαίως.
