ΕΠΙΚΑΙΡΩΣ ΦΥΣΙΚΑ, όπως άλλωστε κάθε χρόνο, και εφέτος κλαυθμύρισε, κορυφαίο μέλος της πολιτικής μας διανόησης, διαπιστώνοντας ότι: «Εμπεδώνεται διεθνώς η άποψη ότι νομίμως, εξ επόψεως διεθνούς δικαίου, ενήργησε η Τουρκία» με την εισβολή που διέπραξε στην Κύπρο! Αλλά ουδείς διερωτήθηκε, πώς αλήθεια να μην εμπεδώνεται διεθνώς αυτό το τερατολόγημα, με την αλλοπρόσαλλη πελαγοδρόμηση σύνολης της πολιτικής διανόησης, που παραγόμενη μεν προς εντόπια βοσκηματώδη κατανάλωση, εύηχη εντούτοις ακούγεται και στην αλλοδαπή… Εφέτος όμως η υψηλή επιχειρηματολογία της, ανέδειξε μέχρι και το άρθρο 3 της Συνθήκης Εγγυήσεως! Πλην όμως της διέφυγε ότι αυτό προνοεί για «ενέργεια αποσκοπούσα στην προστασία της μειονότητας», που όμως σ’ εμάς, είναι μία και συγκεκριμένη… Ασύγγνωστη άγνοια ή ασύγγνωστη πλάνη; Ας το εξετάσομε! Να αναζητήσομε δηλ., και χωρίς περιστροφές, πότε ενέργεια του κυπριακού κράτους, (ή των «υπονομευτών» του, αναλόγως) μπορούσε να θεωρηθεί ότι σκοπό είχε να πλήξει εκείνη τη μειονότητα.
ΤΡΕΙΣ ΦΥΣΙΚΑ οι περιπτώσεις:
1) ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΜΑΝΣΟΥΡΑΣ. Και πρώτα «πλεκτάνη» ορίζεται ενέργεια πολιτικής ηγεσίας, που κάνοντας πλάγια χρήση υπάρχοντος επιτελικού σχεδίου της στρατιωτικής ηγεσίας, εν αγνοία δε εκείνης, επιδιώκει να επιτύχει αλλότριο απ’ εκείνη, σκοπό. Στην περίπτωση Μανσούρας λοιπόν, οι παρ’ ημίν θιασώτες της πολιτικής ιδεολογίας του εφικτού, παρότι γνώριζαν την απόφαση Παπανδρέου, να μη γίνει καμιά στρατιωτική ενέργεια πριν τον Σεπτέμβριο, (που θα είχε προφανώς συμπληρωθεί η έλευση της Μεραρχίας), κι ενώ ο Αρχιστράτηγος Γρίβας-Διγενής απουσίαζε στην Αθήνα, διέταξε, χ Αυγούστου (πριν επιστρέψει εκείνος) την έναρξη στρατιωτικής επιχείρησης στην Μανσούρα. Αλλότριος σκοπός βεβαίως τότε ήταν να βραχυκυκλωθεί στη Γενεύη η μεθόδευση Άτσεσον, που γινόταν σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση, ώστε να «ματαιωθεί», καθώς διακήρυσσαν, άπαντες δε, οι εφικτοί, η …«συγκεκαλυμένη διχοτόμηση» που ετοίμαζαν Παπανδρέου – Άτσεσον! Στην περίπτωση λοιπόν αυτή, και με βάση πάντα το ανωτέρω προβεβλημένο «άρθρο 3» της Συνθήκης, η Τουρκία, βεβαίως και είχε το «δικαίωμα» επέμβασης, διότι όντως απειλήθηκε τότε η τουρκική μειονότητα της περιοχής Κόκκινων! Δεν επενέβη όμως… Και ας το σημειώσει αυτό ο αναγνώστης.
2) ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΤΗΣ ΚΟΦΙΝΟΥ. Δεύτερη είναι η περίπτωση της εκμαιευθείσας, με σύμπραξη και επώνυμων του παλατιού βεβαίως, πραγματοποίησης της επιχείρησης Κοφίνου, ώστε να «καθαρίσει», έλεγαν, ο δρόμος Λευκωσίας-Λεμεσού! Ο αλλότριος σκοπός εκεί ήτανε απλώς, όταν θα έχει τελικά εκδιωχθεί η Μεραρχία, (της οποίας η απομάκρυνση ήταν ήδη αποφασισμένη, -και από τον Τζόνσον…- την επαύριο των συνομιλιών του Έβρου, Σεπτέμβριος 1967), τότε λοιπόν η περιπόθητη, των εφικτών, εκδίωξή της, να χρεωθεί στον δικτάτορα στην Αθήνα, μαζί φυσικά, και στον, εν τώ άμα, εξόριστο στην Αθήνα επίσης, Γρίβα-Διγενή! Και όχι βέβαια σ’ εκείνους, τους τόσο ποθήσαντες… Και στην περίπτωση Κοφίνου λοιπόν, πάντα βάσει του άρθρου 3., μπορούσε η Τουρκία να προβάλει λόγον, επεμβαίνοντας για «προστασία» της μειονότητας Κοφίνου. Πάλι δεν επενέβη όμως! Και δεν επενέβη, όχι διότι στο μεταξύ έφυγε η Μεραρχία. Όπως και το 1964 στη Μανσούρα, δεν επενέβη, όχι διότι της έστειλε εκείνο το «βάναυσο» γράμμα του ο Τζόνσον! Είτε στη μια είτε στην άλλη, κι ας είχε τέλεια αφορμή, δεν έκανε απόβαση, διότι δεν είχε αποβατικό στόλο να την κάνει. Και δεν είχε, διότι της απαγόρευε ο Τζόνσον να έχει… (Κάποιο λόγο είχε και εκείνος τότε να το κάνει…)
3) ΚΡΗΝΟΒΑΣΙΕΣ ’74. Εφτά χρόνια αργότερα, που στο μεταξύ η Τουρκία απέκτησε πλήρη αποβατικό στόλο, της άναψε δε συνάμα το πράσινο φως και ο Τζόνσον (διότι τότε είχε τον λόγο να το κάνει… αν ακούει από πουθενά η πολιτική μας διανόηση) τότε πραγματοποίησε και την εισβολή της, χωρίς και να ψάχνει καν προφάσεις. Άλλωστε το γνώριζε, από τη μια, ότι ουδείς Τουρκοκύπριος δεν είχε, πριν από την εισβολή, πάθει το παραμικρό, και από την άλλη γνώριζε ότι οι αρχηγέτες του Πραξικοπήματος διακήρυτταν, παντού και συνεχώς, πως τίποτε δεν έχουν οι Τουρκοκύπριοι να φοβηθούν, αντίθετα μάλιστα οι ενδοκοινοτικές θα συνεχιστούνε ανεμπόδιστα! Ποια λοιπόν πρόφαση, βάσει πάντα του άρθρου 3. μπορούσε να επικαλεστεί για εκείνη την πράξη η Τουρκία, αφού καμιά μειονότητα δεν κινδύνευε…
ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο κρίσιμο ερώτημα, την έδωσε προχθές ακόμα, ο νέος αστέρας των κατεχομένων, ο κ. Οζερσάι. Είπε λοιπόν αυτός, ότι το 1974, η Τουρκία ήλθε «για να σταματήσει μιαν εισβολή»! (μπίνγκο…) Τώρα ποιαν ακριβώς εισβολή εννοεί ο Οζερσάι, πως ήλθε να σταματήσει η Τουρκία, ποιος το ξέρει; Τάχα ό,τι ελέχθη, για πέμπτη, αν καλά μετρώ, φορά στην ίδια ομιλία, στις 19 Ιουλίου, στον ΟΗΕ, από τον αρχηγέτη της ιδεολογίας του εφικτού: Ότι «το πραξικόπημα της Χούντας, αποτελεί καθαρώς έξωθεν εισβολή… κλπ».*1 Πλην όμως, υπάρχει και το συντριπτικό αντεπιχείρημα της πολιτικής διανόησης του τόπου, πως όταν λέγονταν αυτά στον ΟΗΕ, ο τουρκικός στόλος ήτανε ήδη στα ανοιχτά της Κύπρου! Αλλά πού να συλλάβει τέτοια υψηλά νοήματα ένας Οζερσάι…
*Διδάκτωρ του ΕΜΠ
_________________________________________________________________________________________________
*1.Φάκελος Κύπρου. Σελ. 202
