Ο Ικτίνος, ένας από τους δύο αρχιτέκτονες του Παρθενώνα, του έργου για το οποίο καπαρτίζει από περηφάνια ολόκληρο το ελληνικό έθνος και κάθε επισκέπτης Έλληνας και ξένος ποθαυμάζει για το αριστούργημα αυτό των αρχαίων ημών προγόνων, ήταν ένας από τους πολλούς που ο πέλεκυς της αχαριστίας της Πατρίδας ήταν βαρύς και αμείλικτος. Πέθανε στην εξορία, επιβεβαιώνοντας μια πικρή διαπίστωση που έχει καθιερωθεί στην αντίληψη του Έλληνα, ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της! 
 
Την κατάληξη του Ικτίνου δυστυχώς είχαν πολλές από τις εξέχουσες μορφές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί, ρήτορες, ιστορικοί, ακόμη και στρατιωτικοί που έλαμψαν διά της παρουσίας τους και διαφώτισαν το ανθρώπινο είδος. Αποτελούν αξιόλoγες μορφές αναφοράς στις οποίες ανατρέχει όχι μόνο η σύγχρονη επιστημονική κοινότητα αλλά και όποιος αναζητά την ουσία και που έμελλε με την αδιαμφισβήτητη καθοριστική τους συμβολή να αλλάξουν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας.
Κατηγορήθηκαν, δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και τέλος τιμωρήθηκαν, κάποιοι μάλιστα με την εσχάτη των ποινών. Μία όχι και τόσο γνωστή πτυχή της ελληνικής ιστορίας, αλλά που τη βαραίνει ως επαναλαμβανόμενη εθνική ντροπή. 
Ο λόγος για τους επιφανείς εκείνους άνδρες τους οποίους, επαναλαμβάνω, η υφήλιος εξυμνεί για τα επιτεύγματά τους και υπό τη σκιά τους αναδύθηκε η περηφάνια του ελληνικού έθνους, αλλά, δυστυχώς, οι ομοεθνείς τους είχαν αντίθετη άποψη. Ενόσω ευρίσκονταν εν ζωή και για αρκετά χρόνια αργότερα, η στάση της Πολιτείας και της κοινωνίας έναντι τους ήταν κάθε άλλο παρά η αρμόζουσα, στο πλαίσιο της ανθρώπινης κοινής λογικής. Παρά το γεγονός ότι εκ των υστέρων δικαιώθηκαν και η μνήμη τους αποκαταστάθηκε, τη δεδομένη εκείνη χρονική περίοδο εκδιώχθηκαν κακήν κακώς! 
Η «επιβράβευση» από την πατρίδα για την προσφορά τους σύνηθες… για τα ελληνικά δεδομένα. Αυτό που λίγο-πολύ συμβαίνει ακόμη σε αρκετές περιπτώσεις και στις μέρες μας! Η αχαριστία της Πατρίδας σε όλο της το μεγαλείο και μάλιστα εις διπλούν! Σε πρώτη φάση παρέλειψε να πράξει αυτό που όφειλε, να αποδώσει δηλαδή τα εύσημα και σε δεύτερη φάση ενήργησε ως τιμωρός έναντι αυτών… που έμελλε η ανθρωπότητα σήμερα να ευγνωμονεί!
Πάμε να δούμε τη μεταχείριση που επεφύλαξε η Πολιτεία και η κοινωνία σε πάρα πολλές από αυτές τις σημαντικές προσωπικότητες. 
Σωκράτης, από τους κορυφαίους φιλόσοφους, φυλακίστηκε και ήπιε το κώνειο.
Αναξαγόρας, φιλόσοφος και πρωτοπόρος στον τομέα της αστρονομίας. Πέθανε στην εξορία.
Πυθαγόρας, από τις πιο κορυφαίες διάνοιες στον τομέα της Γεωμετρίας των Μαθηματικών και της Φιλοσοφίας. Πέθανε από πείνα στην εξορία.
Δημοσθένης, περίφημος ρήτορας, ήπιε δηλητήριο και αυτοκτόνησε, απογοητευμένος από τους συνδημότες του. 
Ισοκράτης, επίσης εξαίρετος ρήτορας, εξορίστηκε και πέθανε στην εξορία.
Ηρόδοτος, ο αποκαλούμενος πατέρας της Ιστορίας, πέθανε και αυτός στην εξορία.
Θουκυδίδης, επίσης εξέχων ιστορικός της αρχαιότητος, πέθανε στην εξορία.
Φειδίας, από τους κορυφαίους γλύπτες όλων των εποχών, δημιουργός του αγάλματος του Ολυμπίου Διός στην Ολυμπία, ενός από τα επτά θαύματα του κόσμου. Πέθανε στη φυλακή.
Περικλής, ο πολιτικός του Χρυσού Αιώνα των Αθηνών. Τον εξανάγκασαν σε παραίτηση με άδικη κατηγορία και πέθανε λυπημένος πριν αποκατασταθεί η υπόληψή του.

Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης. Οι τρεις κορυφαίοι τραγικοί ποιητές της αρχαιότητας, των οποίων τα έργα θαυμάζει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, πέθαναν στην εξορία που τους εξαπέστειλαν οι συμπολίτες τους.

Αριστοφάνης, ο περίφημος κωμωδιογράφος. Πέθανε από ασιτία στην εξορία!
Θεμιστοκλής, ο νικητής των Περσών στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, πέθανε στην εξορία.
Μιλτιάδης, νικητής στην επική μάχη του Μαραθώνα, πέθανε στη φυλακή. 
Αριστείδης ο Δίκαιος, σπουδαία πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα της Αρχαίας Αθήνας. Πέθανε από πείνα στην εξορία.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο μεγάλος Αρχιστράτηγος, το μυαλό της Επανάστασης του 1821. Καταδίκη εις θάνατο για εσχάτη προδοσία, η ποινή μετατράπηκε σε φυλάκιση και αποφυλακίστηκε μετά από χάρη που του έδωσε ο Όθων. 
Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, πέθανε το 1849 άρρωστος και τυφλός σε ένα ημιυπόγειο σε ηλικία 68 ετών, εγκαταλειμμένος απ’ όλους και πάμφτωχος.
Μακρυγιάννης, καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία και έμεινε φυλακισμένος και σε απομόνωση επί τριετία (1851-1854). Πέθανε από τις κακουχίες αυτές το 1864 σε ηλικία 67 ετών.
Καποδίστριας, Ανδρούτσος και Πάνος Κολοκοτρώνης, δολοφονήθηκαν άγρια από τους ίδιους τους Έλληνες.

Αυτοί ήσαν μόνο μερικοί… που μέσα από το έργο τους ανεδείχθη το ελληνικό έθνος και έναντι τους υπεδείχθη η αγνωμοσύνη από την Πολιτεία και από την κοινωνία. Προφανώς, γιατί ανάμεσά μας υπάρχουν πάντα οι φιλόδοξοι επιτήδειοι που θα καταστρέφουν κάθε ιερό και όσιο και στο τέλος θα διασπείρουν τη διχόνοια και την καταστροφή. Τελικά, όσο αφήνουμε αυτά τα επιτήδεια ανθρωπάκια να ξεφυτρώνουν, έτσι θα τρώνε τα παιδιά μας. Αυτό κάποτε πρέπει να σταματήσει. Όλοι οι λαοί αντλούν διδάγματα από την ιστορία τους και παραδείγματα από τους προγόνους των προς μίμηση, αλλά και προς αποφυγή. Εμείς στρουθοκαμηλίζοντας περιοριζόμεθα στα παραδείγματα προς μίμηση και σαν να μην υπάρχουν τα προς αποφυγή.