Πάνε περισσότερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια όταν μια μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων στρατοπεδεύσαμε κυριολεκτικά έξω από ένα παραλιακό ξενοδοχείο της Λεμεσού, περιμένοντας το αστέρι του σινεμά Αλέν Ντελόν (τότε το γράφαμε Αλαίν, όπως και το αβγό, που το γράφαμε με ύψιλον αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), ο οποίος ήρθε για λίγες ώρες στην Κύπρο.
Μόλις έφθασε στο ξενοδοχείο κατευθύνθηκε με τη συνοδεία του στο λόμπι σχεδόν τρέχοντας, αρνούμενος να κάνει οποιαδήποτε δήλωση. Εκεί, λοιπόν, στην είσοδο του ασανσέρ, τον στριμώξαμε με αρκετή αγένεια μπορώ να πω και μια συνάδελφος πρόλαβε να υποβάλει φωναχτά την πρώτη και τελευταία ερώτηση: «What do you think about Cyprus problem?». Ο Ντελόν έστρεψε το βλέμμα του προς τη συνάδελφο και με εμφανή την ενόχληση από τη γενικότερη συμπεριφορά μας, ρώτησε κατάπληκτος: «Cyprus, what?»
Η πόρτα του ασανσέρ έκλεισε απότομα και εμείς αρχίσαμε να συζητούμε μεταξύ μας. Αφού σπαταλήσαμε αρκετή φαιά ουσία φλυαρώντας μεταξύ δικαίου και συμφερόντων, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο Αλέν Ντελόν είναι καλός ηθοποιός αλλά είναι άσχετος από πολιτική. Άλλος συνάδελφος είπε ότι κάπου διάβασε ότι οι ταινίες του Αλέν Ντελόν έχουν πολλές πωλήσεις στην Τουρκία και γι’ αυτό έκανε τον ανήξερο, κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν ότι οι ξένοι δεν έχουν ιδέα από το Κυπριακό, δεν τους γνοιάζει, δεν τους αφορά, δεν τους ενδιαφέρει και πολλά άλλα δεν.
Εν πάση περιπτώσει, 44 χρόνια μετά την εισβολή, το Cyprus problem, που στην πορεία έγινε Cyprus Issue, στα μάτια των ξένων ολοένα και περισσότερο μοιάζει με μια εκκρεμότητα παρά με πρόβλημα. «Έχουμε κουράσει και έχουμε κουραστεί» όπως πολύ σωστά είπε ο Αβέρωφ Νεοφύτου αλλά το ζήτημα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνουμε εκείνο που γνωρίζουμε καλύτερα: Θα αρχίσουμε να συζητούμε μεταξύ μας. Για κάποιους το παράθυρο ευκαιρίας κλείνει επικίνδυνα, άλλοι λένε ότι ήδη έκλεισε, ορισμένοι ότι ουδέποτε άνοιξε, η ζωή συνεχίζεται de facto και de jure, τα χρόνια περνούν, τα τετελεσμένα εδραιώνονται, το κράτος μας προσπαθεί να γίνει κανονικό με εξορθολογισμένο εκπαιδευτικό σύστημα, με στοιχειώδες σύστημα υγείας και κυκλοφοριακό σύστημα της προκοπής, όλα εκείνα που δεν έγιναν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Ακόμη ξεθάβουμε οστά ηρώων του ’74, εκείνα που ψεκάσαμε με χημικά για να κρύψουμε τη δυσοσμία με αποτέλεσμα να καταστρέψουμε το γενετικό υλικό. Καταχρεωμένοι προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε ακροβατώντας ανάμεσα στον κυνικό ρεαλισμό του «Cyprus what?» του Ντελόν και του «λογαριάσατε λάθος» του Πιερίδη, σε μια αέναη σύγκρουση του εφικτού και του ευκταίου, που βρίσκεται μέσα στην καρδιά αυτού που εμείς ονομάζουμε Κυπριακό πρόβλημα και οι ξένοι Cyprus issue. Kάπου εκεί, λοιπόν, αναζητείται και η λύση του.
«Όλα είναι ψέματα (…) μόνο το χρήμα μετράει», είπε πριν μερικά χρόνια ο Αλέν Ντελόν σε μια συνέντευξη για τη ζωή του. Αυτή κι αν είναι μια μεγάλη αλήθεια, από τον γόη του σινεμά, που μας έδωσε μαθήματα κυνισμού αλλά και πολιτικής, σε ανύποπτο χρόνο. Τότε που το αβγό το γράφαμε με ύψιλον, τραγουδούσαμε «λογαριάσατε λάθος» και νομίζαμε ότι το δίκαιο αρκούσε για να βρεθεί μια λύση, «λειτουργική και βιώσιμη» και τα λοιπά, που ήρθαν ύστερα.
