Γράφαμε πριν λίγες μέρες για τον χειρουργό δρα Θανάση Πέτρου, ο οποίος κλήθηκε εκτάκτως να χειρουργήσει στο Νοσοκομείο Λεμεσού τον αστυνομικό ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά έπειτα από πυροβολισμό από ομάδα κακοποιών στην περιοχή του Ύψωνα. Η επέμβαση, όπως έμαθε η στήλη, ήταν δύσκολη αλλά επιτυχής και πάνω απ’ όλα σωτήρια. Ο γιατρός ζήτησε να μεταφερθεί ο ασθενής στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Λευκωσίας ως πιο άρτια και προσφέρθηκε εκεί να τον παρακολουθεί και αυτός, μολονότι ενεργοποιείται σε ιδιωτική κλινική. Οι κρατικές Αρχές έκριναν πως ο αστυνομικός έπρεπε να μεταφερθεί στο Ισραήλ, όπως και έγινε. Εκεί, εισήχθη σε ΜΕΘ νοσοκομείου στο Τελ Αβιβ, όπου έως και τώρα τελεί υπό παρακολούθηση και η κατάστασή του κρίνεται ως σταθερή και βελτιούμενη. Δεν χρειάστηκε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να γίνει άλλη επέμβαση. Μακάρι ο άνθρωπος να πάει καλά και να επανέλθει σιδερένιος στην οικογένεια και στη δουλειά του.
Εκείνο που γράψαμε τότε, και επαναλαμβάνουμε σήμερα, είναι ότι οι συνήθως λαλίστατοι πολιτικοί και άλλοι κρατικοί αξιωματούχοι δεν έκριναν σκόπιμο να πουν και δυο λόγια ευχαριστίας προς τον γιατρό αυτόν και την ομάδα του, που δεν έκαναν τίποτε άλλο από τη δουλειά τους, με εξαίρεση τον υπ. Υγείας που ευχαρίστησε το προσωπικό που εργάστηκε για περίθαλψη του αστυνομικού. Θα πει κάποιος: Μα χρειάζονται οι γιατροί τον έπαινο όταν κάνουν απλώς τη δουλειά τους; Ασφαλώς και τον χρειάζονται. Άνθρωποι είναι. Και κάνουν ένα επάγγελμα που η μεγαλύτερη για αυτούς απόδοση είναι το χαμόγελο ενός ασθενούς που θα γίνει καλά και το «ευχαριστώ» που θα ακούσουν από το στόμα των συγγενών του.
Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, ένα «ευχαριστώ» έχει και μια πολύ βαθύτερη, θαρρώ, σημασία: Περνάει στον απλό πολίτη το μήνυμα ότι αυτός ο τόπος έχει άριστους γιατρούς, που μπορούν να ανεβάσουν ψηλά το επίπεδο της ιατρικής που προσφέρεται, έτσι που να μη χρειαστεί, ακόμα και για έναν σοβαρό τραυματισμό σαν αυτόν που υπέστη ο άτυχος αστυνομικός, να έρθει ελικόπτερο και να τον μεταφέρει σε όποιο Ισραήλ!
Στους αριθμούς που παραθέτουμε στη στήλη του περασμένου Σαββάτου, αναφερθήκαμε και στο €1,2 εκατ. που είναι το όριο της περιουσιακής αξίας (ακίνητα, μετοχές, ομόλογα, χρεόγραφα και καταθέσεις) και στα €49.000 εκείνο του ακαθάριστου ετήσιου εισοδήματος, μέχρι τα οποία μπορεί κάθε πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας να ζητήσει και να λάβει επιδόματα τέκνου και μονογονεϊκής οικογένειας. Και κάναμε το σχόλιο «Και έπειτα παραξενευόμαστε πώς και γιατί η Κύπρος είναι τελευταία χώρα στην ΕΕ στις δαπάνες για την Υγεία. Άμα δίνεις και επιδόματα σε εκατομμυριούχους;».
Η αναγνώστριά μας Σ.Κ. έστειλε προχθες το ακόλουθο μέιλ: «Αναφέρομαι στο σχόλιό σας για το ύψος της περιουσίας που πρέπει να έχει κάποιος για να δικαιούνται τα παιδιά του φοιτητική χορηγία. Δηλαδή αν έχεις τέσσερα παιδιά, τρία φοιτητικά δάνεια (και τελειώνει ο μικρός μου και πάει για σπουδές φέτος), στεγαστικό δάνειο, αλλά για ένα μόνο σπίτι που έχεις, που το χρωστάς ακόμα (πρόσφυγας από Κερύνεια), αλλά επειδή εργάζονται και οι δυο γονείς, και μετά από πολλά χρόνια εργασίας είναι φυσικό ο μισθός και των δυο να υπερβαίνει το ελάχιστο ποσό που έχουν βάλει, ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Ούτε φοιτητική χορηγία ούτε επιδόματα τέκνων. Ενώ, από την άλλη, αν δεν είσαι πρόσφυγας και έχεις περιουσία €1,2 εκατ., δικαιούσαι τα πάντα. Ποιο κράτος δικαίου, πεθαίνεις».
Πράγματι, αγαπητή μας αναγνώστρια, τρελά πράγματα. Χθες δε, άκουσα από φίλο που είναι πολύ μέσα στα πράγματα ότι νυν υπουργός παίρνει, λέει, τρεις συντάξεις –χώρια εκείνες που παίρνει η γυναίκα του. Πώς γίνεται αυτό; Πού να ξέρω; Κι εγώ από διεφθαρμένη χώρα έρχομαι…
