ΜΑΡΙΟΙ και Παναγιώτηδες μάς άφησαν χρόνους, οι τόσες εκκλησίες και τα τόσα ξωκλήσια αφιερωμένα στην Παναγία/μάνα μας, δεν μάς επιτρέπουν να προσπεράσουμε τη γιορτή Της, ανήμερα του θερινού Πάσχα. Άκρως ποιητικά τα επίθετα που Την συνοδεύουν: Αμίαντε, άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή, παρθένε, θεόνυμφε Δέσποινα…
Συχνά, τα επίθετα είναι και τοπωνυμιακά: Κυκκώτισσα, Τροοδίτισσα κ.ά.π.
Έτσι, που έκαστος/η των πιστών να έχει τη δική του προστάτιδα και την ιδιαίτερή του καταφυγή.
Αναφωνώντας στις δύσκολες ώρες:
-Παναγιά μου!
Μάνα μου!
εναλλάξ , όχι σαν συνώνυμα, αλλά ως αλληλοσυμπληρούμενα!
Ότι:
Αργά και στο «είναι» τους ένιωσαν οι ξεριζωμένοι της Μικρασίας την κουτοπονηριά του κατακτητή:
Έχετε επιλογή, να κρατήσετε είτε τη γλώσσα σας είτε τη θρησκεία!
Η πρόταση εκ της βρετανικής ραδιουργίας που –ήδη– με πολύχρονες και σχετικές έρευνες, γνώριζε:
Η επιλογή της γλώσσας θα αφελλήνιζε τους επιλέγοντας σε δυο-τρεις γενιές, ενώ οι επιλέγοντες τη θρησκεία θα διατηρούσαν και τη γλωσσική και την εθνική τους ταυτότητα.
Παράδειγμα από δάσκαλο παλιάς κοπής:
Σήμερα θα δούμε τις προσωπικές αντωνυμίες:
Από τη γραμματική σας υπογραμμίστε τις πτώσεις των προσωπικών αντωνυμιών που συναντούμε στο «Πάτερ ημών».
Διαπίστωση/έκπληξη: σχεδόν όλες τις πτώσεις.
Επικαλούμαστε τις θαυματουργές παρεμβάσεις της Παναγίας, ιδιαίτερα ευεργετικές για τους κλονιζομένους και τους ολιγόπιστους, που νιώθοντας τη θετική της αύρα αναφωνούν:
Βόηθα, Παναγία μου!
Και νοερά η επίκληση περιλαμβάνει το πλήθος των εικόνων και των ναών Της: από την Παναγία τη Δέξια της Θεσσαλονίκης έως τη Χρυσελεούσα του Στροβόλου.
Ευελπιστώντας στη γοργοεπήκοη ανταπόδοση Της.
Βόηθα, Παναγία μου!
Ότι: Την πάσαν ελπίδα μου εις Σέ ανατίθημι!… Φύλαξόν μας υπό την σκέπην Σου!
