Ήταν μια πολύ σημαντική εξέλιξη, η οποία λόγω άλλων γεγονότων που απασχόλησαν την επικαιρότητα, δεν της δόθηκε η δέουσα σημασία. Ή δεν αποδόθηκε σε εκείνην που την παρουσίασε, η αξία που έπρεπε. Ο λόγος για την πρόταση την οποία παρουσίασε η υπουργός Παιδείας Αθηνά Μιχαηλίδου αναφορικά με το νέο τρόπο αξιολόγησης των μαθητών κατά την επόμενη σχολική περίοδο. Χωρίς να καταργεί τα τετράμηνα για σκοπούς οργάνωσης, διδασκαλίας και αξιολόγησης (με διάφορους τρόπους και όχι με την προβληματική κεντρική εξέταση των προηγούμενων χρόνων) αλλά επιστρέφοντας στη μία κεντρική εξέταση στο τέλος της χρονικής χρονιάς, έθεσε ταφόπλακα στο αποτυχημένο, όπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος, σύστημα των προηγούμενων χρόνων.
Βεβαίως, το πόσο καλό μπορεί να είναι το νέο σύστημα, τι είδους προβλήματα μπορεί να επιφέρει και αν θα αποδειχτεί ωφελιμότερο για τους μαθητές είναι κάτι που θα διαπιστωθεί την επόμενη σχολική περίοδο, όταν θα δοκιμαστεί επί του πρακτέου.
Όμως, η πρόταση της κ. Μιχαηλίδου έχει ήδη καταγράψει τρεις σημαντικές επιτυχίες: Να επαναφέρει την ηρεμία στον εκπαιδευτικό χώρο, που τόσο άγρια βασανίστηκε επί υπουργίας Προδρόμου και Χαμπιαούρη. Να ικανοποιήσει όλες τις εμπλεκόμενες επί του θέματος πλευρές, δηλαδή, εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές. Να εκθέσει μια για πάντα τον προκάτοχό της, ο οποίος πεισματικά αρνείτο να συζητήσει αλλαγή ενός συστήματος, που αποδεδειγμένα βασάνιζε και τις τρεις προαναφερθείσες συνιστώσες και, επίσης αποδεδειγμένα, θυματοποίησε χιλιάδες μαθητές τα προηγούμενα τρία χρόνια.
Οι δύο πρώτοι λόγοι είναι αρκούντως σημαντικοί ώστε να επισημάνουμε την επιτυχή διαχείριση της κ. Μιχαηλίδου. Πάνε πολλά χρόνια από τότε, που κάποιος, στο τόσο σπουδαίο υπουργείο Παιδείας, υποχρεώνει την στήλη αυτή να εκφραστεί δημοσίως με κολακευτικό σχόλιο. Βλέπετε, οι προκάτοχοί της είχαν φροντίσει να λειτουργούν άστοχα, παρορμητικά, εγωιστικά και αλαζονικά, με αποτέλεσμα να επιφέρουν διαρκή πλήγματα στο χώρο της εκπαίδευσης.
Αξίζει, όμως, να σταθούμε και στο τρίτο σημείο. Επειδή ακριβώς, η συμπεριφορά Προδρόμου είναι παράδειγμα προς αποφυγήν από τον κάθε ένα που τυγχάνει κάποια στιγμή να βρεθεί σε δημόσιο αξίωμα και να κρατά στα χέρια του εξουσία.
Αμέτρητες φορές, όλοι ανεξαιρέτως οι εμπλεκόμενοι (εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές) προειδοποιούσαν ότι ο θεσμός λειτουργούσε σαν εφιάλτης. Υποδείκνυαν τα καταστροφικά αποτελέσματα τα οποία θα επέφερε στους μαθητές. Υπογράμμιζαν ότι ο θεσμός αυτός αφαιρούσε τη δυνατότητα ορθής εκπαίδευσης. Μετέτρεπε τους εκπαιδευτικούς σε σπρίντερ που ανταγωνίζονται το χρόνο. Τους μαθητές σε ρομποτάκια, που αντί να εμπλουτίζονται με γνώσεις, κατέφευγαν σε ανώφελη παπαγαλία για να εξασφαλίζουν βαθμούς στα ολόχρονα τεστ και τις διπλές εξετάσεις. Και τους γονείς σε δρομείς, που έπρεπε καθημερινά, μετά το μεσημέρι, να τρέχουν από το ένα φροντιστήριο στο άλλο.
Τρία ολόκληρα χρόνια, το τσουνάμι των αντιδράσεων σταματούσε σε ένα και μόνο άτομο. Εκείνον ο οποίος κρατούσε στα χέρια του την εξουσία και την χειριζόταν με αναλγησία και εγκληματικό αυταρχισμό. Τα αποτελέσματα γνωστά. Καταστροφικά για χιλιάδες παιδιά. Κυρίως, τελειόφοιτους, που είδαν τα όνειρά τους να εξανεμίζονται, αφού η πίεση, το άγχος, η ανεπαρκής διδασκαλία και η έλλειψη χρόνου για εμπέδωση του όγκου της ύλης οδήγησαν σε κατρακύλα των βαθμών τους.
Τελικά, μέσα σε τρεις μόλις μήνες, η κ. Μιχαηλίδου πρόλαβε να διαγράψει τον εφιάλτη τριών χρόνων της υπουργίας Προδρόμου και των τετράμηνων. Έκανε τον Προδρόμου με τα κρεμμυδάκια. Δείχνοντας στην πράξη ότι κάθε υπουργός οφείλει να τείνει ευήκοον ους στα προβλήματα των πολιτών. Να αποφεύγει την αλαζονική και πεισματική αντίδραση. Να συνδιαλέγεται χωρίς εγκλωβισμούς σε δογματικές θέσεις. Να διαθέτει ευελιξία ώστε να οδηγείται στο καλύτερο δυνατό προς όφελος των επηρεαζόμενων.
Και δεν είναι μόνο τα τετράμηνα. Σε αυτό το τρίμηνο της νέας υπουργού, έχει δρομολογηθεί η επίλυση προβλημάτων και σε άλλους τομείς, στους οποίους ο ανεπαρκής προκάτοχός της αδυνατούσε να επιλύσει (αγορά υπηρεσιών στην εκπαίδευση, οργανικές θέσεις κ.α.).
Τούτων λεχθέντων, οφείλουμε να διευκρινίσουμε κάτι. Η θετική αποτίμηση της διαχείρισης του θέματος των τετραμήνων από την κ. Μιχαηλίδου, ουδόλως, πρέπει να παρερμηνευθεί. Ήταν το πρώτο και βασικότερο πρόβλημα το οποίο είχε να χειριστεί άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της. Έχει μακρύ δρόμο μπροστά της. Πολλές ανοικτές πληγές στο σώμα της εκπαίδευσης τις οποίες καλείται να επουλώσει.
Πριν και πάνω απ’ όλα, όμως, υπάρχει μια τεράστια πρόκληση. Πώς θα επέλθει ριζική αλλαγή στην προσφερόμενη παιδεία, ώστε να ξεφύγουμε πλέον από την ογκώδη ύλη, την συσσώρευση αχρείαστων γνώσεων, την κατασπατάληση πολύτιμου χρόνου στο σχολείο για υποχρεωτική διδασκαλία θεμάτων, που ποσώς είναι χρήσιμα στο μέλλον για τους μαθητές.
Πώς θα εισέλθουμε πλέον, σε μια παιδεία η οποία θα έχει στο επίκεντρό της την παραγωγή πολιτισμένων ανθρώπων, με κριτική σκέψη. Πώς θα φτάσουμε στην παραγωγή ανθρώπων με αξίες και ιδανικά. Που θα μπορούν να ξεφύγουν από τα μιάσματα της σύγχρονης εποχής (διαπλοκή, διαφθορά, εύκολο κέρδος με παράνομο τρόπο) και ακόμη σπουδαιότερο, πώς θα μάθουν να τα καταπολεμούν. Πώς θα αντιδρούν σε κυβερνήσεις και πολιτικούς που εμφανίζουν τέτοια συμπτώματα. Πώς θα επιδιώκουν ένα κράτος δικαίου, ισονομία, ισότητα κι ένα σωρό άλλα.
Αυτή είναι η τεράστια πρόκληση κυρία Μιχαηλίδου. Σε αυτό θα κριθείτε στο τέλος!
