Ο Πανίκος Νεοκλέους (πρώην πρόεδρος ΕΝ.Α.Ζ.) θεωρεί ότι, δυστυχώς, λόγω των χειρισμών σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας χάνουμε και την τελευταία ελπίδα λύσης του Κυπριακού ή έστω διάσωσης μέρους της Αμμοχώστου…
Χάθηκαν τα εύηχα συνθήματα στους τοίχους και τα κούφια λόγια των πολιτικών όπως αυτό: «Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια» και άλλα.
Ευκαιρίες για λύση του Κυπριακού υπήρξαν, όμως είτε σε κάποιες περιπτώσεις από υπερβολικό ερασιτεχνισμό των εκάστοτε «πολιτικών», είτε λόγω διάφορων σκοπιμοτήτων, φτάσαμε στις πωλήσεις ξενοδοχείων μέσα στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου και όχι μόνο. Σίγουρα κάποιοι φταίνε γι’ αυτό. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν φταίνε οι πρόσφυγες ιδιοκτήτες.
Θυμούμαι χαρακτηριστικά τον εξής διάλογο που έκανα στις αρχές Σεπτεμβρίου 1974 με τα πεθερικά μου από την Αμμόχωστο και τα οποία αμέσως μετά την εισβολή διέμεναν σε κάποιο τ/κ σπίτι κοντά στη μητρόπολη Λάρνακας και το οποίο βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση. Όταν τους παρότρυνα να βρουν ένα καλύτερο τ/κ σπίτι (τότε υπήρχαν αρκετά άδεια ειδικότερα κοντά στην περιοχή Μακένζι), πήρα την εξής απάντηση: «Εμείς οι Βαρωσιώτες θα πάμε σύντομα πίσω στα σπίτια μας». Η απάντηση μου τότε ήταν η εξής: «Να θυμάστε ότι ο Τούρκος ότι έχει πάρει, ποτέ δεν έδωσε οτιδήποτε πίσω. Απεναντίας μετά από κάποιο χρονικό διάστημα βάζει νέους στόχους». Και συνέχισα λέγοντας τους: «Ναι πράγματι, μπορεί εσείς οι Βαρωσιώτες, μετά από πολλά χρόνια και κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να πάτε κάποτε πίσω στα σπίτια σας».
Δυστυχώς, λόγω των χειρισμών των εκάστοτε κυβερνώντων αλλά και σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Κάποτε εκτός από τα εύηχα συνθήματα και τους πανηγυρισμούς από τη «μεγάλη επιτυχία» της Τιτίνας Λοϊζίδου, με τους λανθασμένους χειρισμούς όλων των εκάστοτε κυβερνήσεων αλλά και ευρύτερα των ηγεσιών όλων των κομμάτων, χάνουμε και την τελευταία ελπίδα λύσης του Κυπριακού ή έστω διάσωσης μέρους της Αμμοχώστου.
Αρκετά ανέχτηκαν οι πρόσφυγες και όχι μόνο την κοροϊδία και την ανικανότητα όλων των πολιτικών κομμάτων. Καλυμμένοι πίσω από την αδιαλλαξία της Τουρκίας, κορόιδευαν και συνεχίζουν να κοροϊδεύουν το λαό.
Όταν κάποτε κάποιοι (ελάχιστοι), μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες τόλμησαν να συνεργαστούν με Τ/κ και να εκφράσουν κάποιες αντίθετες απόψεις από αυτές των πολιτικών και των εξτρεμιστών, πολεμήθηκαν, απειλήθηκαν και αποκαλέστηκαν «Τούρκοι» ή «προδότες». Θυμούμαι την επίθεση που δέχτηκα είτε με άρθρα στον Τύπο είτε ακόμα και με τηλεφωνήματα όταν κάπου το χειμώνα του 1990, ως ΕΝ.Α.Ζ είχαμε οργανώσει κοινή έκθεση παιδικής ζωγραφικής στην παλιά πόλη της Αμμοχώστου. Ένα άλλο σημαντικό γεγονός από εκείνη την έκθεση ήταν η προβοκάτσια που έγινε από κάποιο δημοσιογράφο του ΡΙΚ. Ο κύριος αυτός, ενώ είχε στα χέρια του το ανακοινωθέν που στείλαμε ως Σύνδεσμος για την έκθεση, δεν κάλεσε τους οργανωτές για συνέντευξη ή έστω πληροφορίες. «Ξετρύπωσε» από τον τουρκομαχαλά της Λεμεσού μια γυναίκα η οποία επίμονα μου είχε ζητήσει και την περιέλαβα στην αποστολή των πέντε ατόμων που πήγαμε για την έκθεση, παρουσιάζοντάς την να κλαίει και να καρφώνει τους Τ/κ αστυνομικούς οι οποίοι μας επέτρεψαν να επισκεφτούμε το χωριό της το οποίο βρισκόταν σε απαγορευμένη στρατιωτική περιοχή. Το αποτέλεσμα αυτής της συνέντευξης ήταν να μη δοθεί ξανά στον Σύνδεσμο άδεια οργάνωσης άλλης εκδήλωσης ή επίσκεψης στις κατεχόμενες περιοχές και οι Τ/κ αστυνομικοί να χάσουν τη δουλειά τους. Τώρα, ως άλλοι Μικρασιάτες πρόσφυγες κλαίμε επί των ερειπίων.
