Με ένα σαφές προβάδισμα του Τούρκου προέδρου στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών φαίνεται ότι η θέση της Τουρκίας στο διεθνές σύστημα και το προφίλ της χώρας ευρύτερα αποτυπώνονται στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Με άλλα λόγια, η αναθεωρητική ρητορική της Τουρκίας έναντι των γειτόνων της και όχι μόνο, αλλά και η παρεμφερής στρατηγική εσωτερικής διακυβέρνησης φέρνουν μαζί τους την ιδιοσυγκρασία των Τούρκων ψηφοφόρων, εμποτισμένη με εθνικιστικές αντιλήψεις, όμοιες με του Τούρκου προέδρου. Άλλωστε, οι εκλογές δεν αποτελούν διαδικασία οποιασδήποτε αλλαγής, ιδιαίτερα στα αυταρχικά καθεστώτα. Επομένως, ο Recep Tayyip Erdogan αποφεύγει επάξια τον τίτλο του πρώτου αυταρχικού ηγέτη που χάνει την εξουσία λόγω κάποιας εκλογικής διαδικασίας. Το ζήτημα της καλπονοθείας είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, ωστόσο, δεν μπορούμε να το επικαλεστούμε αυτή τη στιγμή λόγω της απουσίας της σχετικής πληροφόρησης. Ενδεχομένως, σε ένα μεταγενέστερο στάδιο να υπάρξουν περισσότερα στοιχεία.
Στην επισήμανση, επομένως, του αυταρχικού καθεστώτος πρέπει να προστεθούν και κάποιοι επιμέρους παράγοντες, οι οποίοι συνέβαλαν, αν όχι στο αποδειχθέν εκλογικό προβάδισμα του Erdogan, σίγουρα στην εν πολλοίς ανεπιτυχή προσπάθεια της αντιπολίτευσης να ανέλθει στην εξουσία. Η άνιση κατανομή του τηλεοπτικού χρόνου εις βάρος του Kemal Kilicdaroglu, η λογοκρισία και οι φυλακίσεις μερικών πολιτικών αντιπάλων του Erdogan, συνέβαλαν σημαντικά στο εκλογικό αποτέλεσμα. Εδώ, πρέπει να διευκρινιστεί ότι το εκλογικό σώμα δε φαίνεται να είναι διχασμένο με βάση τους δυο υποψηφίους, αλλά κυρίως με βάση τον ίδιο τον Τούρκο πρόεδρο. Από τη μια πλευρά, οι φανατικοί θαυμαστές του Erdogan και από την άλλη, οι φανατικοί πολέμιοί του προσήλθαν στις κάλπες με ένα και μόνο σκεπτικό: το μέλλον της διακυβέρνησης Erdogan. Πρέπει, επίσης, να ειπωθεί ότι ο ισλαμισμός διέπει ολόκληρη την τουρκική κοινωνία, καθότι τα ακραία εθνικιστικά κόμματα, πλην το κόμμα του Τούρκου προέδρου, συγκεντρώνουν ένα ποσοστό της τάξης του 25%. Πώς θα μπορούσε ένα τέτοιο εκλογικό σώμα να απαλλάξει μια αναθεωρητική χώρα από έναν αυταρχικό ηγέτη;
Ο Erdogan αποτελεί το απόλυτο φαβορί για τον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών. Επομένως, η επόμενη μέρα φέρνει μαζί της τους ίδιους προβληματισμούς για τη Δύση, η οποία προσπαθεί να διαχειριστεί έναν πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης και την καθιστά ξεκάθαρα απέναντι στη Ρωσία. Την ίδια στιγμή, ο Τούρκος πρόεδρος συμμαχεί με τους Ρώσσους σε επίπεδο εξοπλισμών, δηλαδή, την αγορά των S-400, εγκαινιάζει το πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου με στόχο τη διανομή του ρώσικου πυρηνικού καυσίμου και προσφέρει ένα ασφαλές εταιρικό περιβάλλον για ρώσικες επιχειρήσεις. Παράλληλα, τροφοδοτεί τον τουρκικό λαό με αντιδυτικισμό και μεταξύ άλλων, κατηγορεί τον Αμερικανό πρόεδρο ότι σχεδιάζει την ανατροπή του δια μέσου των εκλογών. Σε ό,τι μας αφορά, όσο και να διακηρύττει ότι θα προσπαθήσει να διαπραγματευτεί με όρους καλής γειτονίας, ο Erdogan θα παραμείνει πιστός στο δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας» και της επιθετικής πολιτικής έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου. Συμπερασματικά, εάν αλλάζει κάτι μετά τις εκλογές της 28ης Μαΐου, είναι η επιπρόσθετη, εντατικοποιημένη, αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας και ένας βαθύτερος αυταρχισμός στην εσωτερική διακυβέρνηση της χώρας.
*Πολιτικός επιστήμων, επικεφαλής της IS Pegasus Coaching & Consulting Ltd
