«Στα καταφύγια του ΣΠΑΒΟ (Συνδέσμου για την Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια) γίνεται εισδοχή μιας γυναίκας με τα ανήλικα παιδιά της, αφού γίνει αξιολόγηση της επικινδυνότητας της βίας, καθώς και κατά πόσο πληρεί τα κριτήρια εισδοχής και όχι κάθε περίπτωση όπου αναφέρεται βία στο πλαίσιο της οικογένειας», μου είπε η επιστημονική διευθύντρια του οργανισμού δρ Άντρη Ανδρονίκου.
Πρόσθεσε ότι «κινδυνεύει η ζωή της», σημαίνει ότι ο δράστης την έχει κακοποιήσει είτε επανειλημμένα, με οποιαδήποτε μορφή βίας, είτε της έχει επιφέρει σοβαρούς τραυματισμούς, είτε την έχει απειλήσει ότι θα τη σκοτώσει, είτε έχει όπλα στο σπίτι, είτε ο ίδιος ο δράστης πέρα από την κακοποιητική συμπεριφορά του παρουσιάζει επιπλέον επικινδυνότητα, όπως για παράδειγμα ποινικές καταδίκες, φυλακίσεις για ποινικά αδικήματα, εξαρτήσεις, οπλοκατοχή, εμπλοκή με παράνομες δραστηριότητες κ.λ.π».
Οι συγκεκριμένες επισημάνσεις της κυρίας Ανδρονίκου, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη μαζί με τις αμέτρητες περιπτώσεις συστηματικού ξυλοδαρμού και ψυχολογικής βίας σε βάρος γυναικών (που πολλές δεν καταγγέλλονται), αλλά και γυναικοκτονιών στην Κύπρο, από νυν ή και πρώην συζύγους ή συντρόφους, που καλύπτονται πίσω από ένα δήθεν…έρωτα και…αγάπη για τα θύματα που ενίοτε τις κακοποιούν και τις κακομεταχειρίζονται, ενοχοποιώντας τις ότι «αυτές ευθύνονται» για την καθημερινή κακοποίηση τους ή και τις σκοτώνουν!
Ο μισογυνισμός, η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας και η εγκληματική συμπεριφορά του βίαιου δράστη και του γυναικοκτόνου που δεν μπορεί να έχει άλλη σχέση από αυτήν του απόλυτου ελέγχου πάνω στο θύμα-ιδιοκτησία του, εξακολουθεί να είναι ένα σκοτεινό τοπίο και στη χώρα μας και παντού στον κόσμο. Με την κοινωνική αποδοχή της έμφυλης βίας να είναι ένα από τα μεγάλα εμπόδια για τη διάλυση της σκοτεινιάς.
