Πριν λίγες μέρες είδαμε τη φωτογραφία μίας ηλικιωμένης να κείτεται γυμνή στο κρεβάτι σε θάλαμο νοσοκομείου. Τις μέρες αυτές, κυκλοφορεί μια πιο τρομακτική φωτογραφία από την Ελλάδα αυτή τη φορά. Μία γυναίκα γυμνή πάνω σε κουβέρτα, σε δημόσια θέα στην πιλοτή πολυκατοικίας, να τις ρίχνουν, δύο άντρες που πήγαν για να τη διασώσουν, νερό με το λάστιχο ποτίσματος. Οι άντρες υπάλληλοι εταιρείας συμβεβλημένης με τις Τοπικές Αρχές (Ωρωπού) είχαν κληθεί από γείτονες για να τη μεταφέρουν για περίθαλψη. Ήτανε όμως βρόμικη, αφού δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί κι αντί άλλης λύσης αποφάσισαν να της ρίξουν νερό με το λάστιχο.
Των δύο αυτών συμβάντων προηγήθηκε ένας μικρός χαμός στην Ιαπωνία με τις δηλώσεις καθηγητή οικονομίας στο πανεπιστήμιο Γέιλ. Αναφερόμενος στη γερασμένη κοινωνία της χώρας του, ο καθηγητής Γιουσούκε Nαρίτα, είπε πως «η λύση δεν είναι άλλη από τη μαζική αυτοκτονία και το μαζικό ”σεπούκου” των ηλικιωμένων» (Το σεπούκου είναι μια πράξη τελετουργικού ξεκοιλιάσματος από ατιμασμένους σαμουράι). Την ιδέα είχε προτείνει σε διάφορες περιπτώσεις με άλλους παρόμοιους τρόπους, όπως την υποχρεωτική ευθανασία. Οι ιδέες αυτές, παρ’ όλο που ο ίδιος κάποια στιγμή προσπάθησε να τις ανασκευάσει και να τις αποδώσει σε παρερμηνεία, βρήκαν τεράστια απήχηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανάμεσα σε νέους, κυρίως, οι οποίοι πιστεύουν ότι η οικονομική πρόοδος της χώρας αναχαιτίζεται από τις παροχές που δίνονται στους ηλικιωμένους.
Δεδομένης της υπογεννητικότητας της Ιαπωνίας και του ψηλού δημόσιου χρέους, η συζήτηση άνοιξε το κουτί της Πανδώρας με την έκφραση μίσους για ηλικιωμένους και ευάλωτους να είναι πλέον διάχυτη, ενώ πολιτικά σχήματα πιάνονται από τις ιδέες αυτές για να υποστηρίξουν αποκοπή κοινωνικών παροχών.
Οι ηλικιωμένοι, λοιπόν, (και ηλικιωμένος μπορεί να χαρακτηρίζεται κάποιος αυθαίρετα ανάλογα με την ηλικία αυτού που μιλά, ο οποίος μπορεί να θεωρεί ηλικιωμένο ακόμα και άτομο 54 ετών, όπως είδαμε σε πρόσφατη αστυνομική είδηση), είναι ακόμα ένας εχθρός. Χειρότερος, μάλιστα, από τους ομοφυλόφιλους και τους ξένους, γιατί τους ηλικιωμένους πρέπει να τους φροντίζουν οι κοινωνίες. Πρέπει να ξοδεύουν για δομές, υπηρεσίες, συντάξεις. Άσχετο αν οι ηλικιωμένοι εργάζονταν για 40 χρόνια καταβάλλοντας εισφορές και φόρους. Άσχετο αν σε λίγα χρόνια, στη θέση τους θα βρεθούν αυτοί που σήμερα ατενίζουν από το σημείο της νιότης τα γεράματα και με τόση ευκολία προτείνουν ευθανασία. Άσχετο αν πολλά που απολαμβάνουν οι νέοι τα οφείλουν σε κάποια γερόντια.
Η γυμνή γυναίκα, η δική μας κι αυτή του Ωρωπού, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, αλλά δείγματα ενός ηλικιακού ρατσισμού, που όσο τα πράγματα δυσκολεύουν αυτός μεγαλώνει.
