Έχει ένα χρόνο τώρα που λουζόμαστε το προεκλογικό κλίμα και τα παραφερνάλιά του, αλλά τώρα που φτάσαμε στην τελική ευθεία και οι μηχανές των επιτελείων δουλεύουν στο φουλ, το αισθάνεσαι πραγματικά στο πετσί σου. Δύο εβδομάδες έμειναν κι έχουμε αρχίσει να χάνουμε τον λογαριασμό με τα ντιμπέιτ, τις εξαγγελίες, τις αντεγκλήσεις, τα υποτραπέζια νταραβέρια, τους ρευστούς επικοινωνιακούς τακτικισμούς. Δεν μπορώ να πω ότι πλήττουμε. Αν μη τι άλλο έχει πλάκα.

Από την άλλη, η κυβέρνηση έχει μπει κι αυτή γερά στη διαδικασία, πήρε σβάρνα πόλεις και χωριά και δεν έχει αφήσει εγκαίνια για εγκαίνια και θεμέλιους λίθους για θεμέλιους λίθους, δίνοντας την αίσθηση ότι η Κύπρος είναι ένα απέραντο εργοτάξιο. Μιλάμε για κατασκευαστικό οργασμό, έτσι; Μακάρι να είχαμε εκλογές κάθε χρόνο.

Ε, άφησε Πρόεδρε τίποτα να εγκαινιάσει κι ο διάδοχός σου! Την εξασφάλισες την υστεροφημία σου. Μην είσαι μοναχοφάης. Αλλά κι οι κυβερνώντες Υπουργοί έχουν σηκώσει τα μανίκια. Δεν αφήνουν τίποτε να πέσει κάτω. Βγάζουν κι απ’ τη μύγα πολιτικό ξίγκι. Εκείνος ο Καρούσος λ.χ. διακτινίστηκε. Κόβει κορδέλες και στον ύπνο του. Δεν ξέρω ποιον υποψήφιο προσπαθούν να αβαντάρουν, δυσκολεύομαι στη μαντεψιά, δεδομένου ότι και οι τρεις επικρατέστεροι ευαγγελίζονται ότι θα ανατρέψουν το κατεστημένο. Αμήν.

Κυριακή κοντή γιορτή, λοιπόν. Σε δύο εβδομάδες έχουμε Προεδρικές Εκλογές. Ακολουθεί ο δεύτερος γύρος και ύστερα θα έρθουν και τα καρναβάλια. Άσχετο; Ίσως. Φαίνεται όμως ότι θα ζήσουμε έναν Φεβρουάριο γεμάτο μάσκες, χαρτοπόλεμο και καραμούζες. Το σίγουρο είναι ότι σε κάθε περίπτωση, πριν μπει ο Μάρτης, θα έχει κάτσει ο κάθε κατεργάρης –αναλόγως- στον πάγκο ή στον θώκο του, θα κοπάσουν οι ανένδοτες μάχες στα μαρμαρένια αλώνια της σταυροθηρίας, θα αραιώσουν οι κυβιστήσεις και οι ελιγμοί.

Ο νέος ένοικος του πάλαι ποτέ Κυβερνείου θα αρχίσει να διαπιστώνει και στην πράξη πόσο αχυρένιες ήταν τουλάχιστον οι μισές από τις εξαγγελίες του. Κι εμείς, ψηφοφόροι και απέχοντες, θα μηδενίσουμε το κοντέρ και θα το πάρουμε από την αρχή με νέες ελπίδες και προσδοκίες. Μέχρι το καλοκαίρι το αργότερο, βέβαια, θα έρθει η πανηγυρική προσγείωση. Το ξαναείδαμε το έργο. Η μνήμη μας είναι κοντή κι εμείς, οι πολίτες, είμαστε οι πρώτοι που θα ξεχάσουμε όλα αυτά που μας έταξαν. Κι αν δεν τα ξεχάσουμε θα σταθούμε συγκαταβατικά και με κατανόηση απέναντι στη μη εφαρμογή τους. Έχουμε αποδεχτεί ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι και πολλοί από εμάς συμμετέχουμε κιόλας ενεργά στην παρτίδα. Ως πιόνια, αλλά λίγη σημασία έχει αυτό.

Για να πω την αμαρτία μου, δεν παρακολούθησα ούτε ένα ντιμπέιτ. Είναι αυτό που λέμε «δεν πειράζει, θα μου τα διηγηθείτε μετά». Εντάξει, δεν άντεξα να μην ενημερωθώ για τα διαμειφθέντα. Εξάλλου, έρχονται και σε βρίσκουν ακόμη κι αν δεν επιθυμείς να ενημερωθείς. Αυτό που συμπέρανα με μια πρόχειρη αποτίμηση είναι ότι όλοι οι υποψήφιοι είναι διαφορετικοί. Για να πούμε του στραβού το δίκιο, αυτή τη φορά δεν ισχύει το αφοριστικό «όλοι είναι ίδιοι». Μόνο τους κοινό είναι ότι θέλουν, επιτέλους, να φέρουν την αλλαγή. Άρα, την αλλαγή την έχουμε σίγουρη. Κάποιοι από αυτούς, προκειμένου να το πετύχουν, όχι με το ΕΛΑΜ αλλά και με τον διάβολο τον ίδιο θα συμμαχούσαν. Όπως λέει κι ένα παλιό ρητό, στην πολιτική ο ίσιος δρόμος είναι αδιάβατος.

Αν κατάλαβα καλά με τα ολίγα που παρακολουθώ ο ένας θέλει να ξεχάσουμε τι ζούσαμε δέκα χρόνια τώρα. Ο άλλος θέλει να ξεχάσουμε τι ζούσαμε πριν από 10 χρόνια. Κι ο τρίτος θέλει να ξεχάσουμε τι ζούσαμε πριν από 15 χρόνια. Διορθώστε με αν κάνω λάθος.

Η φαιδρότητα δεν είναι απαραίτητα μειονέκτημα στην πολιτική. Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ρόναλντ Ρίγκαν «πώς μπορεί ένας ηθοποιός να είναι Πρόεδρος;» εκείνος αντέστρεψε το ερώτημα: «Πώς μπορεί ένας Πρόεδρος να μην είναι ηθοποιός;» Εντάξει, λίγο- πολύ αναμένουμε αυτό το κλίμα. Οι υποψήφιοι έχουν πίσω τους ολόκληρα επιτελεία, επικοινωνιολογική ομάδα, επαΐοντες κάθε είδους που αφουγκράζονται προσεκτικά το πόπολο, μαζί με τις ανάγκες, τις αγωνίες, τις έγνοιες του. Και ρίχνουν τα δίχτυα τους εκεί που προσδοκούν ότι θα αλιεύσουν ψηφαλάκια.

Συνεπώς, αν η προεκλογική ατμόσφαιρα σας φαίνεται κομματάκι χαμηλού επιπέδου, κομματάκι οικτρή βρε αδερφέ, γελοία, προβλέψιμη, ξύλινη τότε έχετε κατά νου ότι κατά βάθος κρατά απέναντί μας έναν καθρέφτη. Ή για να το πως αλλιώς, αυτή είναι η άποψη που έχουν οι επικοινωνιολόγοι τους για τους ψηφοφόρους. Κι ίσως να μην είναι και τόσο στρεβλή.

Ελεύθερα, 22.1.2023