Δεν θέλει και πολύ για να ανάψουν τα αίματα. Ανάβει ένα σπίρτο κάποιος και η φλόγα γίνεται πυρκαγιά στους ήδη καμένους εγκεφάλους μας. Παίρνουν τα πληκτρολόγια φωτιά και γράφει ο ένας κήρυγμα για τον ηρωισμό, γράφει ο άλλος για την προδοσία. Αφορισμοί και απειλές, θιγμένες αξιοπρέπειες. Το πιο ωραίο και το πιο εύστοχο πάντως σχόλιο ήταν από έναν διαδικτυακό φίλο, τον Σωτήρη Άφαντο. Δεν ξέρω αν είναι δικής του έμπνευσης ή το πήρε από κάποιον άλλο, αλλά σίγουρα μέσα από τις 2-3 γραμμές της ανάρτησης του κατέγραψε την όλη πολιτική και κοινωνική μας χρεοκοπία.
Ευτυχώς, έγραψε, που ο Γρίβας και ο Μακάριος ήταν άτεκνοι, διότι με την οικογενειοκρατία που μας δέρνει δαμέσα, η βαλίτσα θα πήγαινε άλλα 500 χρόνια. Διότι σήμερα, το πιθανότερο να είχαμε τα παιδιά ή τα εγγόνια τους να πρωταγωνιστούσαν στην πολιτική σκηνή. Αλλά και που δεν τα έχουμε, στον ίδιο παρονομαστή κινούμαστε. Σχεδόν μισό αιώνα μετά τον θάνατο και των δύο πρωταγωνιστών του πολιτικού σκηνικού της δεκαετίας του ’60 και του ’70 ακόμα ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας άγεται και φέρεται από τον φανατισμό και τα πάθη αυτής της εποχής. Και το πιο τρομερό και αποκαρδιωτικό είναι πως αυτός ο διχασμός και αυτή η σύγκρουση, γίνεται διαχρονικά μέχρι και σήμερα αντικείμενο προεκλογικής αντιπαράθεσης. Η ιστορία τους έκρινε, όπως μας κρίνει όλους μας.
Και ασφαλώς για κάποιους η ιστορική αλήθεια προσαρμόζεται πάντα στα ιδεολογικά και κομματικά τους κάτοπτρα, ωστόσο τα γεγονότα είναι εκεί. Όπως και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας και οι πράξεις τους. Και ο αγώνας της ΕΟΚΑ του 55-59 και τα όσα έγιναν την ταραχώδη δεκαετία του 1960, όπως και η ΕΟΚΑ Β’, το πραξικόπημα, η Χούντα, ο Γρίβας και ο Μακάριος.
Το καυτό ερώτημα όμως είναι το γιατί όλα αυτά να είναι σήμερα μέρος της προεκλογικής ατζέντας; Γιατί μια σκοτεινή περίοδος του παρελθόντος, τα χρόνια του διχασμού και της παρανομίας, του φανατισμού και της προσωπολατρίας να είναι ακόμα σημείο αναφοράς; Και το ακόμα πιο ανησυχητικό, γιατί η κοινωνία να «τσιμπά» στο κάθε τι που της ρίχνει για δόλωμα η κάθε κομματική μηχανή και το κάθε κομματικό επιτελείο; Γιατί ο κάθε ένας τόσο άκριτα να σηκώνεται απάνω να χορέψει στους όποιους ρυθμούς του παίζει ο κάθε κομματίσκος, σαν την αρκούδα στα πανηγύρια που χόρευε αλυσοδέσμια στους ήχους του ντεφιού του γύφτου; Αυτοί είμαστε άραγε;
Οργανώνεται σήμερα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή. Όχι για κάτι από τα χίλια δυο προβλήματα που μας κρατούν από το σβέρκο γονατιστούς και δεν μας αφήνουν να σηκώσουμε κεφάλι, αλλά γιατί κάποιοι θέλουν λέει να προστατεύσουν τη μνήμη του Γρίβα. Και όλα αυτά για την έγκριση ενός ψηφίσματος από πλευράς Βουλής, το οποίο δεν έχει καμία απολύτως νομική ισχύ. Και από την άλλη βέβαια, αυτές τις ευαίσθητες χορδές του φανατισμού είναι που στόχευε να γαργαλίσει το ΑΚΕΛ με την κατάθεση του ψηφίσματος. Ωσάν να μην τιμάται η αντίσταση στην Κύπρο και δεν αναγνωρίζεται η συνεισφορά και η προσφορά των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν την Δημοκρατία ενάντια στη δράση των πραξικοπηματιών. Και ασφαλώς σε αυτό το ψήφισμα, χώρεσε και η αναφορά για τον Γρίβα, λες και η Βουλή, λειτουργώντας ως «επιτροπή ιστορικής αλήθειας», έπρεπε να ανοίξει ξανά το θέμα. Και σε όλο αυτό, ακολούθησαν και τα κόμματα ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ μήπως και βρεθεί κάποιος και αμφισβητήσει τον αντιστασιακό τους χαρακτήρα. Εσπευσε και ο Χριστοδουλίδης να μας πει από τη μια για ενότητα αλλά από την άλλη να συναντήσει τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ και να μας κάνει μάθημα ιστορίας για το μεγαλείο του Αγώνα, για να μην κακοφανίσει μέρος του δεξιού ακροατηρίου του. Και είδαν και στην Πινδάρου ότι δουλεύει το πράγμα και έβαλαν ξανά τις φουστανέλλες. Βγήκε και ο Αβέρωφ να μας πει για τον Αρχηγό Διγενή και τον ωραίο αγώνα της ΕΟΚΑ. Βγήκε και ο Μαυρογιάννης από την άλλη και μας είπε, όταν ρωτήθηκε, το ανεπανάληπτο ότι θα «εκτελούσε» τον Γρίβα της δεκαετίας του ’70.
Αυτά, όσον αφορά τους πολιτικούς προβληματισμούς στη νήσο Κύπρο. Εσείς, όλα καλά;
