Αν το δεις μεμονωμένα ήταν μια απερίσκεπτη (όπως θα την περιέγραφε το υπουργείο Παιδείας) ενέργεια. Μια ομάδα εφήβων κατέφυγαν, Κυριακή απόγευμα, στην αυλή του σχολείου για να πειραματιστούν στην χρήση ναρκωτικών ουσιών, χωρίς αυτές να κατονομάζονται έτσι και χωρίς να χρειάζεται η διαμεσολάβηση εμπόρων. Αγόρασαν γκαζάκια κι άλλα σύνεργα από ένα περίπτερο και κρυμμένοι στην έρημη αυλή του σχολείου έκαναν ότι έκαναν, αλλά η έκβαση του πειράματος ήταν μια τραγωδία: Ένας 17χρόνος έχασε τη ζωή του και τέσσερεις άλλοι αντιμετωπίζουν διάφορες κατηγορίες. Πέραν των κατηγοριών όμως, η ζωή τους, όπως την ήξεραν ως τώρα, έχει ανατραπεί.
Πριν μια βδομάδα, σε ένα άλλο μεμονωμένο γεγονός, ένας 22χρόνος έχασε τη ζωή του. Κι αν μαζέψεις όλα τα μεμονωμένα γεγονότα με πρωταγωνιστές έφηβους και νεαρούς, και τα βάλεις δίπλα δίπλα, δημιουργείται η εικόνα μιας κοινωνίας σε κρίση. Μιας εικόνας που δεν αντανακλάται στους δείκτες της οικονομίας η ανάγνωση των οποίων δημιουργεί τη ψευδαίσθηση πως όλα πάνε καλά.
Πριν λίγες μέρες λέχθηκε στη Βουλή πως μαθητές πουλάνε συμμαθήτριες τους. Το σοκ κράτησε μια μέρα κι ύστερα το ενδιαφέρον στράφηκε αλλού. Πιο πριν είδαμε τη σχολική φωτογραφία με το ναζιστικό χαιρετισμό. Κι αυτό το σοκ ξεπεράστηκε γρήγορα. Κάθε τρεις και λίγο σημειώνεται επίθεση κατά ντελιβεράδων, με πρωταγωνιστές νεαρούς, ενίοτε και ανήλικους. Τις μέρες του Πάσχα έγινε ο κακός χαμός με τις λαμπρατζιές και τις κροτίδες και κυρίως με το εικονικό κάψιμο ανθρώπων. Καθοδηγούμενο μεν από ενήλικες, αλλά με εκτελεστές ανήλικους. Το μπούλιγκ στα σχολεία έχει μετατραπεί σε μάστιγα. Πολύ συχνά η αστυνομία δημοσιοποιεί ανακοινώσεις για έφηβους που απουσιάζουν από τον χώρο διαμονής τους. Πού πάνε, τι κάνουν; Δεν θέλουμε να το μάθουμε, αλλά είναι άλλο ένα κομμάτι της εικόνας που δείχνει πως υπάρχει πρόβλημα. Ο δήμαρχος Πάφου συχνά πυκνά καταγγέλλει πως τα ναρκωτικά μπήκαν στα σχολεία. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ανησυχήσουμε στα σοβαρά και η ανησυχία να διαρκέσει πέραν της μιας μέρας;
Ο υπουργός Δικαιοσύνης και άλλοι πολλοί πιστεύουν πως φταίνε οι γονείς. Άλλοι θα πούνε πως φταίει η αστυνομία και άλλοι πως φταίει το σχολείο. Κάποιοι θα ρίξουν την ευθύνη στο διαδίκτυο. Φταίνε όλα, αλλά η συζήτηση δεν πρέπει να περιορίζεται στο ποιος φταίει και ποιος φταίει περισσότερο. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε και για το τι μπορούμε να κάνουμε. Κι όχι απλά για να γίνει μια έκθεση με προτάσεις που θα καταχωρηθεί σε κάποιο συρτάρι. Η κυπριακή κοινωνία δεν διαφέρει από τις υπόλοιπες. Αυτό ωστόσο δεν αποτελεί παρηγοριά κι ούτε λόγο για να επαναπαυόμαστε.
