Ήταν κι αυτό γραφτό. Ο πόλεμος που εξελίχθηκε σ’ ένα άλλο επίπεδο, εκείνο της φλυαρίας, της πολυλογίας και του κενού λόγου – προσφιλής και οικεία η μέθοδος – για το τεράστιο ζήτημα των «λαμπρατζιών» και όλων των παρεπομένων, περί παραβατικότητας και εγκληματικότητας των νέων κ.α., παραπέμπει σαφώς σε μια άλλης μορφής παθογένεια. Τόσο αθεράπευτη κι αυτή. Κυρίως ο άγριος πόλεμος που μαινόταν και μαίνεται για την απόσειση και μετάθεση ευθυνών, μάς καθιστά μοναδικούς σ’ αυτό τον πλανήτη. Αίσθηση αυτοκριτικής καμία και από πουθενά. Αποτελεί μάλλον μίασμα…
Ακόμα πιο πέρα, η «νίψη των χειρών» – καμιά σχέση δεν έχει παρεμπιπτόντως με ποντιοπιλατικές πρακτικές – σ’ ένα τόσο καίριας σημασίας θέμα, αλλά κυρίως η παχυδερμική αντίκριση πραγμάτων και καταστάσεων, ξεπαστρεύει κάθε ψήγμα αισιοδοξίας. Αντί φορείς, αρμόδιοι, αναρμόδιοι, εμπλεκόμενοι και μη, να σπεύδουν ν’ αναλαμβάνουν πραγματικά ευθύνες – που θα ήταν, βέβαια, προς τιμή τους – και να προσεγγίζουν το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις και με τη σοβαρότητα που αρμόζει, και πάλι – στο ίδιο έργο θεατές – παρακολουθούμε δημοσίως κοκορομαχίες ένθεν και ένθεν και ανούσιες αντιπαραθέσεις, της μορφής ευθύνονται όλοι οι άλλοι, μέχρι και ο Χατζηπετρής…
Ειλικρινά, κάθε φορά οι όποιες παρεμβάσεις, κυρίως δημοσίων προσώπων, κινούνταν πιο πολύ σ’ επίπεδο εντυπώσεων και επικοινωνιακών τεχνασμάτων, παρά στο άγγιγμα επί τον «τύπον των ήλων». Χάσαμε την ουσία μέσα από τις πομφόλυγες μιας ανούσιας και ανέξοδης φλυαρίας και ευθυνοφοβίας… Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σ’ αυτό τον τόπο πλειοδοτεί και η ανικανότητα ν’ αναγνωρίζουμε ένα πρόβλημα στις σωστές του διαστάσεις, την ίδια ώρα που περί άλλα τυρβάζουμε… Το γελοίο είναι ότι σ’ όλο αυτό τον κυκεώνα που ακούει στο όνομα «λαμπρατζιές», στο οποίο εστιάσαμε το θέμα, συζητούμε ως ουσία το κατά πόσο θα περνούσε ή όχι ένα ευκαιριακό νομοσχέδιο. Περίπου ωσάν να πατάμε κουμπιά και να λύνονται όλα ως διά μαγείας. Τι να σου κάνει και αυτό το ταλαίπωρο, όταν η λερναία Ύδρα της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας, διαθέτει τόσο κεφάλια, τα οποία θέλει μεγάλη τόλμη και αρετή για ν’ αποκοπούν… Στο κάτω κάτω της γραφής ας τολμήσουν ν’ αγγίξουν την βαθύτερη διάσταση του θέματος, που δεν είναι τόσο η τιθάσευση του αυθορμητισμού νέων ανθρώπων με αυστηρότερα νομοθετικά πλαίσια – τα υπάρχοντα λειτουργούν ήδη τόσο διάτρητα ως προς την αποτελεσματική εφαρμογή τους – όσο το γκρέμισμα όλων εκείνων των μασκών και προσωπείων, με τα οποία είναι ενδεδυμένη όλη η κοινωνία, της οποίας ο ρόλος είναι να νουθετεί, να παραδειγματίζει και να καθοδηγεί πραγματικά. Ποια πρότυπα λειτουργούν σήμερα για ένα νέο άνθρωπο, που προσπαθεί να αγκιστρωθεί σε κάποιες σταθερές στη ζωή του; Μάλλον όχι η αρετή που θέλει τόλμη, αλλά το «πάτα επί πτωμάτων» για ν’ ανέβεις όσο πιο ψηλά γίνεται και που προβάλλεται ως η υπέρτατη πάντων αρχή. Ό,τιδήποτε άλλο, που υποτίθεται ότι θα μπορούσε να ενέπνεε, αποδεικνύεται στην πράξη, ως κάτι το άπιαστο, το ρομαντικό και ήδη προσπερασμένο…
Αυτά, δυστυχώς, είναι και τα επίπεδα της παιδείας μας σ’ αυτό τον τόπο. Εκείνης για την οποία υπεύθυνοι είναι η οικογένεια, η εκπαίδευση, η κοινωνία, η πολιτεία και όλα όσα δομούνται στον άξονα της κουλτούρας και του πολιτισμού.
