Την πρώτη Οκτωβρίου, πέρσι, είχα ζήσει από πρώτο χέρι τη μαζική επίθεση του καθεστώτος του Ιράν εναντίον του Ισραήλ, με περίπου 200 βαλλιστικούς πυραύλους, ως αντίποινο για την εξόντωση του Ισμαήλ Χανίγιε, του ηγέτη της Χαμάς, μιας τρομοκρατικής οργάνωσης η οποία είχε αιματοκυλήσει το Ισραήλ ένα χρόνο ενωρίτερα. Μια εξόντωση κινηματογραφικού τύπου μέσα στην Τεχεράνη σε αυστηρά φρουρούμενο ξενώνα του καθεστώτος, γελοιοποιώντας το ξανά διεθνώς.
Την εμπειρία της ιρανικής επίθεσης, σίγουρα δεν θα την περιέγραφε κανείς ως κάτι λιγότερο από τρομακτική άλλωστε, οι περισσότεροι θα θυμούνται και τα βίντεο των επιβατών αεροσκαφών τα οποία προσγειώνονταν εκείνη την ώρα στη Λάρνακα και από τα οποία μπορούσε κανείς να διακρίνει καθαρά τη βροχή των πυραύλων, πάνω από τα κεφάλια μας.
Φαντάζεται κανείς λοιπόν, πως το βιώσαμε εμείς εκεί.
Ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιθέσεις με βαλλιστικούς πυραύλους στην Ιστορία, από τότε που οι Ναζί είχαν αναπτύξει τον πρώτο του είδους, τον V2, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το θέαμα ήταν διπλά εντυπωσιακό, όσο κι αν η χρήση της λέξης είναι σαφώς οριακή. Οι βαλλιστικοί πύραυλοι βγαίνουν από την ατμόσφαιρα της τη γης και όταν εισέρχονται ξανά πίσω μοιάζουν με πύρινες μπάλες και κινούνται με τεράστιες ταχύτητες κάνοντας τον εντοπισμό και την ανακοπή τους, από όσους βέβαια έχουν την ανάλογη τεχνολογία, εξαιρετικά δύσκολη. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι εκείνο το βράδυ οι πύραυλοι χρειάστηκαν μόλις δώδεκα λεπτά για να φτάσουν από τη βάση εκτόξευσής τους στο Ιράν, στο σημείο ανακοπής ή και πρόσκρουσής τους στο Ισραήλ.
Ο πρωτοφανής αριθμός των πυραύλων που χρησιμοποίησε το Ιράν, με κόστος δύο εκατομμύρια δολάρια… έκαστος, είχε στόχο την διάτρηση της πυραυλικής άμυνας του Ισραήλ. Οι Ιρανοί γνώριζαν ότι οι πλείστοι θα ανακόπτονταν και για να περάσει έστω και ένας θα έπρεπε, είτε να γίνει ένα λάθος από ισραηλινής πλευράς, είτε να εκτοξεύσουν τόσους πολλούς που να προκαλέσουν εκείνοι το λάθος των Ισραηλινών.
Έτσι το αιμοσταγές αυτό καθεστώς σε μια χώρα της οποίας ο λαός βιώνει ολοένα και μεγαλύτερη ανέχεια και υποφέρει ενώ η χώρα διαθέτει φυσικό πλούτο που θα της εξασφάλιζε απόλυτη ευημερία, «πέταξε» κοντά στο μισό δισεκατομμύριο δολάρια για μια επιχείρηση για την οποία ήξερε ότι δεν έπρεπε να είχε μεγάλες προσδοκίες. Το γεγονός όμως ότι επέλεξε να κάνει αυτή την αδιανόητη σπατάλη, μαθηματικά και από απόψεως πιθανοτήτων θα έπρεπε να είχε προκαλέσει μεγάλες καταστροφές στο Ισραήλ έστω και εάν ένας και μόνο πύραυλος περνούσε.
Οι Ισραηλινοί, για κακή τύχη των μουλάδων της Τεχεράνης, ήταν πολύ τυχεροί. Ο νεκρός Ισραηλινός ήταν ένας και μόνο, ένας ηλικιωμένος ο οποίος υπέστη ανακοπή ο δε μοναδικός πύραυλος ο οποίος έπεσε σε κατοικημένη περιοχή, στο προάστιο Χοντ Χασαρόν στο οποίο οι πλείστοι δημοσιογράφοι πήγαμε την επομένη, έπεσε στο κέντρο της πόλης αλλά σε πάρκο. H πιο άβολη δε λεπτομέρεια για τους Ιρανούς ήταν πως ο δεύτερος νεκρός της επίθεσης και μάλιστα από θραύσματα πυραύλου ήταν ένας Παλαιστίνιος στη Γάζα.
Μιλάμε όμως για ένα καθεστώς παραφρόνων φανατικών. Το οποίο την επομένη, δεν δίστασε να παρασημοφορήσει τους επικεφαλής της επιχείρησης, μάλλον διότι τα πήγαν τόσο καλά, σκοτώνοντας με κόστος μισό δισεκατομμύριο δολάρια έναν Παλαιστίνιο στη Γάζα! Εάν ζουν βέβαια ακόμα οι συγκεκριμένοι είναι ένα άλλο θέμα. Σίγουρα το Ισραήλ θα εύχεται να ζουν και να διατηρούν τα πόστα τους.
Η τεράστια έκρηξη εχθές σε λιμάνι κοντά στο Μπάτερ Αμπάς του Ιράν, το μεγαλύτερο για την ακρίβεια εμπορικό λιμάνι του Ιράν, προκλήθηκε όπως όλα δείχνουν από φορτίο στερεού καυσίμου για πυραύλους.
Και αυτό το πιο πρόσφατο από μια λίστα καταστροφικών περιστατικών λόγω των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων και εξοπλισμών της Τεχεράνης, μια λίστα στην οποία περίοπτη θέση έχει η τραγωδία στο Μαρί το 2011 αλλά και εκείνη στο λιμάνι της Βηρυτού εννέα χρόνια μετά, επαναφέρουν τη συζήτηση γύρω από το βασικό ερώτημα: πόσο ακόμα η διεθνής κοινότητα θα ανέχεται αυτό τα καθεστώς το οποίο, ας μην ξεχνάμε, υφίσταται διεθνείς λόγω πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων που οργάνωσε και οργανώνει. Αυτό το καθεστώς ήταν, άλλωστε, πίσω από τις φρικαλεότητες της 7ης Οκτωβρίου και τον πόλεμο τον οποίο ξεκίνησε ο εντολοδόχος του, η Χεζμπολάχ την επομένη, στις 8 Οκτωβρίου εναντίον του βόρειου Ισραήλ.
Το γεγονός ότι στη Δύση, την οποία επιδιώκει να καταστρέψει το Ιράν, υπήρξε συμπάθεια για τα θύματα της ευφυέστατης επίθεσης των Ισραηλινών με τους βομβητές η οποία διέλυσε τον ιστό της τρομοκρατικής Χεζμπολάχ στο Λίβανο, ανοίγοντας το δρόμο για να εξουδετερωθεί ολόκληρη η ηγεσία της – η οποία ας σημειωθεί απειλούσε την Κύπρο με πυραυλικές επιθέσεις και προέτρεπε τους Σύρους στο Λίβανο να έρθουν μαζικά εδώ – είναι μια ακόμη κατάρριψη της θεωρίας ότι η πρόοδος στη Δύση κατάφερε να την απαλλάξει έστω και τμηματικά μόνο από τη μαζικού τύπου ηλιθιότητα.
Οι απαντητικές επιθέσεις του Ισραήλ, κάτι εβδομάδες μετά την ιρανική επίθεση, κατέστρεψαν όπως διαφάνηκε το μεγάλο μέρος της αεράμυνας της Τεχεράνης διανοίγοντας ένα μοναδικό παράθυρο ευκαιρίας για την ανατροπή ενός καθεστώτος το οποίο και στο παρελθόν, προχωρούσε με το πυρηνικό του πρόγραμμα υπογείως, παραβιάζοντας τις συμφωνίες που υπέγραψε και κοροϊδεύοντας τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) στο δρόμο για την απόκτηση πυρηνικών όπλων, γομώσεων για αυτούς τους βαλλιστικούς πυραύλους σε πρώτη φάση.
Ο Τραμπ συζητά, ανεπιτυχώς, το ζήτημα με τους Ιρανούς μουλάδες για την εξεύρεση λύσης. Οι Ισραηλινοί και η υπόλοιπη περιοχή, παρότι φοβούνται και τις άμεσες συνέπειες ενός χτυπήματος κατά του Ιράμ, ελπίζουν κατά βάθος ότι ο Τραμπ θα προχωρήσει, ότι ο κίνδυνος ενός πυρηνικού Ιράν θα εκλείψει και ότι μαζί του θα συντριβεί και η προσπάθεια του καθεστώτος να κρατά, μέσω της τρομοκρατίας, όμηρο αυτό το κομμάτι του πλανήτη. Το δικό μας κομμάτι του πλανήτη. Μαζί και το ίδιο το καθεστώς.
Το δίλημμα, αν και κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για την άποψή μας, αφορά επίσης τον καθένα και την καθεμία από εμάς.
ΥΓ: Στο χάρτη, το βεληνεκές των πέντε τύπων πυραύλων που διαθέτει το Ιράν. Πριν να μπουν οι πυρηνικές γομώσεις.
