Έκανε μια επανάσταση. Προερχόταν από το Τάγμα των Ιησουιτών. Που ήταν των φτωχών. Ποτέ δεν είχε βγει Πάπας από αυτό το Τάγμα. Αυτό από μόνο του ήταν μια επανάσταση. Ο πρώτος Πάπας από τη Λατινική Αμερική, ήταν φανατικός οπαδός της Εθνικής Αργεντινής. Γέννημα-θρέμμα του Μπουένος Άιρες.
Αν δεν έχετε δει τις δύο ταινίες, τους «Δύο Πάπες» (Φραγκίσκος και Βενέδικτος) και το Κονκλάβιο (ιδίως αυτό – μιας και σε τρεις εβδομάδες θα συγκεντρωθούν εκεί οι καρδινάλιοι για να εκλέξουν τον επόμενο Ποντίφικα), κάντε το οπωσδήποτε.
Ο Πάπας Φραγκίσκος συνήθιζε να φεύγει μόνος του από το Βατικανό, με ένα αυτοκίνητο σαραβαλάκι που το οδηγούσε ο ίδιος και πήγαινε σε γειτονιές της Ρώμης, εκεί που ήξερε ότι έμεναν και πολλές φτωχές οικογένειες.
Σταματούσε σε ένα μαγαζί για να φάει την αγαπημένη του πίτσα, και επισκεπτόταν κατοίκους που ήξερε ότι δύσκολα τα έβγαζαν πέρα. Αυτό, γινόταν πολλές φορές. Χωρίς αστυνομική συνοδεία. Και χωρίς να ειδοποιηθούν τα μέσα ενημέρωσης.
Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε (;) ο εκάστοτε δικός μας Αρχιεπίσκοπος να έκανε κάτι παρόμοιο; Να μεταβεί σε κάποια φτωχή γειτονιά, σε ένα χωριό, χωρίς λιμουζίνες και χρυσοποίκιλτα άμφια, να ανακατευθεί με τους απλούς ανθρώπους (στις δικές τους γειτονίες, στα δικά τους χωράφια, στα δικά τους μαγαζιά και εργοστάσια) και να μάθει πώς ζούνε, πώς τα βγάζουν πέρα, πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, απλά πράγματα.
Που μέσα στα «χρυσά» οικήματα και τα χρυσοποίκιλτα άμφιά τους, οι δικοί μας μετατρέπονται σε «εθνάρχες» (Χριστέ μου) και εκεί ακριβώς είναι που χάνουν την ανθρωπιά, την πνευματικότητα, και το πλήρωμά τους!
Το Άγιο Χαμομηλάκι*: Ειλικρινά δεν μπορώ να χωνέψω πως γίνεται να ζούμε σε έναν τόπο τόσο προικισμένο, αν μη τι άλλο, από τη φύση κι όμως πολλές φορές λες και σαμποτάρουμε τα δώρα που μας χαρίζει αυτή η φύση και αγοράζουμε άλλα, τυποποιημένα, εξωτερικά, που Θεός ξέρει από πού έρχονται, πόσο καιρό «ταξιδεύουν» για να φτάσουν εδώ, σε τι κατάσταση καταλήγουν στα ράφια και στα στομάχια μας, πόσο μας κοστίζει όλο αυτό το αχρείαστο «παγκοσμιοποιημένο πράγμα» μακρινές χώρες που τα παράγουν.
Αυτή η σκέψη πέρασε τη περασμένη Κυριακή από τα μυαλό μου, απολαμβάνοντας σε μία συμπαθητική καφετέρια στη Γλυφάδα ένα χαμομήλι ζεστό, που επιτέλους είχε μυρωδιά και γεύση χαμομηλιού!
Σου το φέρνουν χύμα μέσα σε ένα δοχείο και μαζί ένα χάρτινο φίλτρο που αφού το γεμίσεις με όσο φρέσκο χαμομήλι θες, το κρεμάς από το χείλος του φλιτζανιού με το βραστό νερό. Ένα τόσο απλό πράγμα, μια τόσο απλή ιδέα, ομόρφυνε το δειλινό της Κυριακής μου, που συνήθως είναι βαρύ και ασήκωτο.
Χαμομήλι από τον τόπο σου. Άγιο χαμομηλάκι! Που να μυρίζει σαν τον τόπο σου, όχι σαν ναφθαλίνη ή σαν «τίποτα» που μυρίζει μια φημισμένη αγγλική μάρκα που, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να πουλάει τέτοια ροφήματα σε χώρες όπου τα βότανα του βουνού και του κάμπου είν’ μεσ’ τα πόδια μας!
Χωρίς «μαγκιές» λοιπόν για «σαμποτάζ» και «εμπάργκο», απλώς προτρέπω τους φίλους μου και εκλιπαρώ τους ντόπιους παραγωγούς, τα δώρα που έχουμε, πριν τα χαρίσουμε σε άλλους, να τα χαρούμε πρώτα εμείς. Και, πιστέψτε με, σαν το χαμομήλι υπάρχουν άπειρα!
(*) Προσφορά στη στήλη και «κέρασμα Άγιο», από τη φίλη «Α» από τα υπέροχα Κύθηρα. Που, εάν δεν έχετε πάει, δεν ξέρετε τι χάνετε!…
