Καλημέρα σας. Χριστός Ανέστη.
Είχα σκοπό σήμερα να αναφερθώ σ΄αυτά τα «πειραγμένα» παλιόπαιδα που έστησαν στην Λευκωσία ένα βουνό από ξύλα και άλλα ωραία – οι λεγόμενες λαμπρατζιές. Φωτογραφία δεν δημοσιεύω. Ούτε και θα τους δώσω τη δημοσιότητα που τόσο λαχταρούν. Το μόνο που έχω να προσθέσω για αυτούς, είναι : Κακομαθημένα, αστοιχείωτα κωλόπαιδα. Που αν τους χρειαστεί ποτέ η πατρίδα, καπνός θα γίνουν. Ή μάλλον κότες!
Η Είδηση και το Πρόσωπο της Ημέρας είναι από χθες, η εκδημία του Πάπα Φραγκίσκου.
Απεβίωσε στην κατοικία του (στην Casa Santa Marta) στο Βατικανό, σε ηλικία 88 ετών. Η πρώτη δήλωση από την Αγία Έδρα ήρθε από τον Καρδινάλιο Φαρέλ. «Ο Πάπας Φραγκίσκος είχε αφιερώσει όλη τη ζωή του στην υπηρεσία του Κυρίου, και της Εκκλησίας Του».
Ο θάνατός του επήλθε μία, μόλις, ημέρα μετά την εμφάνισή του στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου για να ευχηθεί «Καλό Πάσχα» στους χιλιάδες των προσκυνητών.
Αυτές τις μέρες, στο μικρό μου σύμπαν, απολαμβάνω βόλτες, μουσικές και διάβασμα.
Με έχει καθηλώσει η ομορφιά των έργων του σπουδαίου Ντέϊβιντ Χόκνι (David Hockney), του πιο δημοφιλούς ζωγράφου της Βρετανίας, που εκτίθενται σε μία επιλεγμένη, αναδρομική έκθεση στο Παρίσι.
«Η δημοτικότητα και η ανθεκτικότητα της τέχνης του Ντέιβιντ Χόκνεϊ, μέσα από όλες τις αλλαγές σχήματος και τα ανήσυχα εφευρετικά πειράματά του, δεν αποτελούν κανένα μυστήριο. Το έργο του θαυμάζεται – το «αγαπιέται», δεν είναι αρκετά δυνατή λέξη – από τα εκατομμύρια που, σε όλο τον κόσμο, που συρρέουν για να το δουν, γιατί προϋποθέτει και μια προσδοκία ευχαρίστησης. Δεν απαιτείται καμιά προηγούμενη εμβάπτιση και λογοτεχνική μελέτη για να εισέλθει κάποιος στους άπειρους κήπους οπτικής απόλαυσης του έργου του Χόκνι», γράφει o Σάιμον Σιάμα Financial Times με τίτλο «Η Αρχή της Χαράς».
Τα επιλεγμένα έργα του 87χρονου Χόκνι, με τίτλο «Ο Κύκλος της Ζωής», εκτίθενται στο Ίδρυμα Louis Vuitton στο Παρίσι, έως και τις 31 Αυγούστου 2025.
Εικονογράφηση: «Έργο μέσα στο Έργο, με εμένα και ένα τσιγάρο (2024-2025).
Η ομορφιά των Πλατρών, που έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ, είναι για μένα το παλιότερο ξενοδοχείο της Κύπρου, το New Helvetia. Πραγματικά, μεταφέρεσαι σε έναν άλλον κόσμο, μια άλλη εποχή όπου η απλότητα και η «πολυτέλεια», συνυπάρχουν με το δίπτυχο Ιστορία και Φιλοξενία.
Από την άλλη, λυπήθηκα που είδα το ιστορικό ξενοδοχείο Παυσίλυπον, αυτό που τόσο μνημόνευσε ο Γιώργο Σεφέρης, να έχει γκρεμιστεί. Δεν ξέρω εάν θα αναπαλαιωθεί – μακάρι, δηλαδή, αλλά δεν νομίζω. Επελαύνει το … σύγχρονο.
«Δεν υπάρχουν περιθώρια άλλων υποχωρήσεων στο Κυπριακό», είπε μεταξύ άλλων πολλών (περισσότερο πολιτικών, παρά πνευματικών), ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, κ. Γεώργιος. Δεν γνωρίζω σε ποιες υποχωρήσεις αναφέρεται, αλλά ως πνευματικός άνθρωπος μάλλον ξέρει καλύτερα από μένα…
Κλείνω, με ένα απόσπασμα από το ποίημα «Η Μάνα του Χριστού» του Κώστα Βάρναλη – πάντα μαζί μου, τέτοιες μέρες. Το έχω αποστηθίσει:
Ά! Πώς είχα σα μάνα κι εγώ λαχταρτίσει / (ήταν όνειρο κι έμεινεν, άχνα και πάει) / σαν και τ’άλλα αδέρφια σου να σ’ είχα γεννήσει / κι από δόξες αλάργα κι αλάργ’ από μίση!
Φέβγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου / Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις. / Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιέ μου, / δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!
Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου / στα λαμπρά Γεροσόλυμα Κάισαρας να μπεις! / Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!) / δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιο τ’ ονομά σου!
Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη …/ Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη / κι όσο ο γήλιος να πέσει και να ρθει το δείλι, / το σταβρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου και φίλοι
Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα, / σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός;» τι πες «Να με !» / Άχ! Δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα! / Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθα ακόμα!»
