Πίνοντας τον καφέ μας και συζητώντας για την πολιτική, την ποδοσφαιρική και την κοινωνική κατάσταση στον τόπο (αμπελοσοφίες δηλαδή) κάποια στιγμή οι φίλοι πολιτικοί αφήνουν να φανεί μιας μορφής πικρία για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η κυπριακή πολιτική ζωή. Βεβαίως η πολιτική κατάσταση στην Κύπρο δεν έχει και μεγάλες διαφορές με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη υφήλιο.
Η σημερινή πολιτική, μου είπαν κάποιοι από τους συνομιλητές μου, δεν είναι η ίδια με το παρελθόν. Με κάποιους να προβληματίζονται για την απαξίωση των πολιτών προς την ίδια την πολιτική και τους πολιτικούς. Βεβαίως, δεν έχουν και άδικο να αισθάνονται ότι υπάρχει απαξίωση έναντι των ιδίων ή γενικότερα ό,τι εκπροσωπούν.
Άλλαξε άραγε η πολιτική; Ή μήπως εκείνο που άλλαξε είναι οι πολιτικοί οι ίδιοι και το πως ο κόσμος τους βλέπει και τους αντιμετωπίζει; Μήπως η λαϊκή αμφισβήτηση του τι πρεσβεύει πραγματικά η πολιτική άνοιξε την πόρτα για να μπουν μέσα διάφοροι καιροσκόποι και τυχοδιώκτες για να εξυπηρετήσουν πρώτα και κύρια τον εαυτό τους και όχι ο,τιδήποτε άλλο;
Είναι οι αδυναμίες κάποιων πολιτικών οι οποίοι δεν ήταν σε θέση να αναγνώσουν τα θέλω και τα πιστεύω της κοινωνίας που ανοίγει πύλες στους διαφόρων μορφών «σωτήρες» που εμφανίζονται απ’ εδώ και απ’ εκεί. Το παράδοξο αυτής της κάστας των εμπλεκομένων στην πολιτική είναι η ομοιότητα τους στην προσέγγιση διαφόρων ζητημάτων.
Προσπαθούν να καταδείξουν ότι οι άλλοι, αυτούς δηλαδή που θέλουν να διαδεχθούν στην εξουσία δεν είναι παρά ένα μάτσο διεφθαρμένοι που καταστρέφουν τον τόπο τους. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Ντόναλντ Τραμπ και γνωστά τα όσα έλεγε προ των τελευταίων εκλογών στις ΗΠΑ εναντίον του προκατόχου του και των Δημοκρατικών. Οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούσαν ήταν πολλοί. Δεν μιλούσε με πολιτικούς όρους σε καμιά περίπτωση.
Ανάλογα φαινόμενα τα βλέπουμε και αλλού. Ανάλογες προσεγγίσεις και ανάλογες συμπεριφορές και χαρακτηρισμοί. Οι συμπεριφορές αυτές δεν έχουν ιδεολογική ταυτότητα. Γιατί απλούστατα οι φορείς τους δεν έχουν την όποια ιδεολογία. Εκείνο που πρωτίστως τους ενδιαφέρει είναι πως μέσα από τον λαϊκισμό, τις προσωπικές επιθέσεις και τους χαρακτηρισμούς θα επιχειρήσουν να πείσουν τις μάζες ότι οι ίδιοι είναι γνήσιοι εκφραστές τους ενώ οι άλλοι, οι αντίπαλοί τους, δεν είναι παρά ένα μάτσο διεφθαρμένοι.
Έχουν κι άλλοι κοινά χαρακτηριστικά όμως, όπως είναι η αμφισβήτηση της δικαιοσύνης εάν αυτή δεν εξυπηρετεί τα σχέδια τους, εάν δεν εξυπηρετεί τους ίδιους προσωπικά. Όχι τυχαίο γεγονός πως είτε Τραμπ ονομάζονται είτε κάτι άλλο, στο τέλος καταλήγουν αμφότεροι στο να υποστηρίζουν ότι οι εις βάρος τους αποφάσεις δικαστηρίων δεν ήταν παρά μια οργανωμένη προσπάθεια μιας κλίκας διεφθαρμένων που θέλουν να τους πλήξουν και προσωπικά και πολιτικά.
Υπάρχουν από την άλλη και τα φαινόμενα εκείνων των ατόμων που διακωμωδούν την πολιτική μέσα από μη πολιτικές συμπεριφορές. Άτομα τα οποία θεωρούν πως μέσα από ατομικά σόου και αερολογίες θα καταφέρουν να κερδίσουν. Και να αποδείξουν ότι η πολιτική είναι αυτό που οι ίδιοι εκφράζουν. Αλλά δεν είναι αυτό η πολιτική και ούτε και μπορούν να θεωρούνται πολιτικοί. Όποιος μπορεί να κλωτσήσει μια μπάλα δεν καθίσταται αυτομάτως είτε ποδοσφαιριστής είτε προπονητής.
Αν οι πολιτικοί δεν ανέχονται τέτοια φαινόμενα, όπως αυτά που αναφέρω πιο πάνω, το πρώτο πράγμα που πρέπει να πράξουν είναι να αποφεύγουν την αντιγραφή τους. Καθότι η αντιγραφή ποτέ δεν είναι η ίδια το πρωτότυπο. Στις πλείστες περιπτώσεις είναι η αντιγραφή δεν είναι παρά ένα κακέκτυπο.
Η πολιτική δεν θα αλλάξει επειδή κάποιοι τυχοδιώκτες και κάποιοι καιροσκόποι εμφανίζονται από το πουθενά και επιχειρούν μέσα από την έλλειψη σεβασμού, την απαξίωση και την εμπάθεια προσπαθούν να κτίσουν πρόσκαιρες καριέρες. Εάν οι πολιτικοί οι ίδιοι δεν αποφασίσουν να σώσουν την πολιτική κανένας άλλος δεν μπορεί να τη σώσει.
