Στο βιβλίο «Εμείς, και η Ψυχή μας», που στην ουσία είναι μια συζήτηση όπου ένας δημοσιογράφος, ο Κώστας Γιαννακίδης, απευθύνει στον διακεκριμένο ψυχίατρο και ψυχαναλυτή Σάββα Σαββόπουλο τις ερωτήσεις που ο καθένας μας θα ήθελε να του κάνει.
Η γνωριμία μου μαζί του ξεκίνησε από μια ραδιοφωνική συνέντευξη. Και φυσικά, προχωρήσαμε και στα πιο προσωπικά, φιλοσοφικά και υπαρξιακά. Όχι, δεν είναι ψυχαναλυτής μου!
Είναι ένας άνθρωπος γλυκύτατος, ευγενικός, και δοτικός.
Σπουδασμένος στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκπαιδεύτηκε στην ψυχανάλυση και στην ψυχοσωματική (Γενεύη, Αθήνα, Παρίσι). Ειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική και την Ψυχοθεραπεία στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα Ψυχιατρικής της Γενεύης.
Γράφω για αυτόν σήμερα, γιατί δεν περίμενα ποτέ, μπαίνοντας στο facebook για την συνηθισμένη (ίσως και … εθιστική!) τζούρα μου, να διαβάζω αυτήν την υπέροχη ανάρτησή του για την χθεσινή ημέρα: Την Μεγάλη Πέμπτη. Είναι, για μένα, μια «ποιητική αποκάλυψη», που συνάμα όμως εμπεριέχει και πολύτιμες, από καρδιάς, βεβαίως και από ψυχής (αλλοίμονο!) συμβουλές. Την παραθέτω αυτούσια, στην ποιητική της φόρμα:
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς…
Αντί να ακολουθείς τον Ιησού/Να φορέσεις το ακάνθινο στέμμα του.
Παράτησες τον Σταυρό σ’ ένα προποτζίδικο./Ποντάρισες για την Ρεάλ.
Τον πόνο σου έριξες στο μωσαϊκό /με το αποτσίγαρο τον έλιωσες με τακούνι.
Εκείνος σε κοίταξε με συμπόνια / Φορτώθηκε το σταυρό του.
«Άργησα / Έχω δουλειά να κάνω./ Στον κρανίου τόπο./Με περιμένουν/Δυο σταυρωμένοι/Έχουν πολλά να μου πουν.
Οι φίλοι και η μάνα μου/ Να με αποχωριστούν./Μέσα μου καίγομαι».
Αλαφιασμένος/ έτρεξες στη Σούλα. /Μια απελπισμένη αγκαλιά.
Ξύπνησες με πυρετό/ από ένα κόκορα στην Κολιάτσου. / Κανένας.
Στο προσκεφάλι της η μωβ κορδέλα/απ’ τα μαλλιά της.
Πίσω απ’ το θόρυβο της Πατησίων/Σου φάνηκε πως άκουσες: «Διψώ».
Έκλαψες με λυγμούς/Θυμήθηκες ότι ήσουν Απόστολος.
Πώς κατάντησες τζογαδόρος;
Μ. Πέμπτη, Γενεύη 23-4-81
Μ. Πέμπτη, Σύρος,16-04-25
Ο Αϊνστάιν για την θρησκεία: «H πιο όμορφη εμπειρία που μπορούμε να έχουμε είναι το μυστήριο. Είναι το θεμελιώδες συναίσθημα που στέκεται στην κοιτίδα της αληθινής τέχνης, της αληθινής επιστήμης. Όποιος δεν το γνωρίζει και δεν αισθάνεται αυτό το δέος, που δεν μπορεί να αναρωτιέται και να στοχάζεται, είναι σαν να είναι πεθαμένος, και τα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει. Ήταν η εμπειρία του μυστηρίου – έστω και αναμεμειγμένη με φόβο – που επέφερε την θρησκεία. Η γνώση του ότι υπάρχει «κάτι» στο οποίο δεν μπορούμε να διεισδύσουμε, οι αντιλήψεις μας για τις πιο προφανείς αιτίες και την πιο απαστράπτουσα ομορφιά, που μόνο στην πλέον πρωτόγονή τους μορφή είναι ευπρόσιτες στο μυαλό μας: είναι αυτή η γνώση και αυτό το συναίσθημα που ορίζουν την πραγματική θρησκευτικότητα. Με αυτήν την έννοια, και μόνο με αυτήν, είμαι ένας βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Με ικανοποιεί το μυστήριο της αιωνιότητας της ζωής. Με ικανοποιεί και η γνώση, η αίσθηση της υπέροχης δομής της ύπαρξής, καθώς και η ταπεινή προσπάθεια να καταλάβει κάποιος έστω και ένα πολύ μικρό κομμάτι της Αιτίας που φανερώνει τον εαυτό της μέσα στη φύση».
(*) Φυσικά, αυτήν την Μ. Εβδομάδα των Παθών και της Ανάστασης του Κυρίου, αφήσαμε κατά μέρος τους Αριθμούς μας. Δεν έχουν θέση στην κατάνυξη. Στον θρήνο. Και στην Ανάσταση! Καλό Πάσχα σε όλες και όλους.
