Στις 16 Απριλίου 2003, Τετάρτη ήταν και τότε, στη Στοά του Αττάλου, στην αρχαία αγορά, στην Αθήνα, νέα και παλιά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέγραψαν τη Συνθήκη της μεγαλύτερης διεύρυνσης και από την 1η Μαΐου εκείνης της χρονιάς, η Ε.Ε. αποτελείτο από 25 χώρες. Η  ένταξη στην Ε.Ε. ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κι αυτός ο στόχος δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τη σημαντική βοήθεια της Ελλάδας. Ευτυχώς υπήρξαν εκείνοι που είδαν μπροστά, οι οποίοι επέμειναν πως για στρατηγικούς, πολιτικούς λόγους έπρεπε η Κύπρος να αποτελέσει μέρος της Ε.Ε. Όπως ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδώτης, ο οποίος ήταν ο άνθρωπος που «συνέλαβε» την πολιτική για  την ευρωπαϊκή προοπτική, την αποσύνδεση της ένταξης από τη λύση και την αξιοποίηση της ευρωπαϊκής διάστασης, ώστε να λειτουργήσει ως καταλύτης για την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό. Και κατάφερε να πείσει την Αθήνα και τη Λευκωσία να βαδίσουν αυτό το δρόμο, το δρόμο του μέλλοντος.

Εκείνη την ημέρα, στη Στοά του Αττάλου, άλλαξε η πορεία της χώρας. Μια ημικατεχόμενη χώρα, κατάφερε κόντρα στο ρεύμα, έχοντας να αντιμετωπίσει τις απειλές και τους εκβιασμούς της κατοχικής Τουρκίας να ενταχθεί στην Ε.Ε. Εκείνη την ημέρα, ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος υπέγραψε τη Συνθήκη μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών, Γιώργο Ιακώβου. Στην αίθουσα των δημοσιογράφων, η οποία ήταν ένα τεράστιο αντίσκηνο, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Κύπρος Χρυσοστομίδης, βαθιά συγκινημένος εξηγούσε στα πηγαδάκια τη σημασία της ιστορικής αυτής εξέλιξης. Στην κυπριακή αποστολή και οι πρώην Πρόεδροι Κληρίδης και Βασιλείου.

Τα καταφέραμε!  Οι συγκυρίες, οι σχεδιασμοί, η επιμονή στο στόχο έφεραν αποτελέσματα. Η Τουρκία αντέδρασε τότε έντονα ανακοινώνοντας πως δεν αποδεχόταν από νομικής και πολιτικής πλευράς τη Συνθήκη Προσχώρησης της «Ελληνοκυπριακής Διοίκησης της Νοτίου Κύπρου» σχετικά με την πλήρη ένταξη της και το σχετικό πρωτόκολλο. Ο Ραούφ Ντενκτάς από την πλευρά του «απειλούσε θεούς και δαίμονες» ενώ ζητούσε χωριστή ένταξη της αποσχιστικής οντότητας ταυτόχρονα με την Τουρκία. Προηγήθηκαν απειλές «για αντίδραση χωρίς όρια». Η Τουρκία δεν αντέδρασε παρά τις απειλές. Αποδέχθηκε το τετελεσμένο της ένταξης, που επιβλήθηκε. Κι αυτό είναι μήνυμα και για τωρινούς σχεδιασμούς.

Ο αείμνηστος Γιώργος Σέρτης είχε γράψει τότε στη στήλη του στον «Φιλελεύθερο», 16 Απριλίου 2003, πως «περνώντας ανάμεσα σε χίλια μύρια κύματα, τη βουλιμία της Τουρκίας, τις παγίδες των ξένων και τις εξαρτήσεις των δικών, τις προθεσμίες για αυτοδιάλυση και το μαχαίρι της τουρκικής κατοχής στην πλάτη, η Κυπριακή Δημοκρατία παίρνει σφραγίδα ένταξης». Για να συμπληρώσει πως «μην έχετε έγνοια, αυτός ο τόπος έχει τη δική του καλή μοίρα».

Στις 18 Απριλίου, ο Προεδρεύων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Ε.Ε., Πρωθυπουργός της Ελλάδος, Κώστας Σημίτης, έφθασε στην Κύπρο για επίσκεψη δίνοντας συνέχεια στο πανηγυρικό κλίμα. Την ίδια ώρα, η  Λευκωσία εξήγγειλε μέτρα για τους Τουρκοκύπριους.

Τότε, για την ημέρα και τη μεγάλη ιστορική στιγμή,  είχε ανοίξει πανιά και το καράβι της Κερύνειας, πραγματοποιώντας ένα συμβολικό σύντομο ταξίδι στα νερά της Κύπρου. Για να μην ξεχαστεί ποτέ η Κερύνεια. Για να μην θεωρηθεί ποτέ ανέφικτος στόχος η επιστροφή.

Η αλήθεια είναι πως εντασσόμενη στην Ε.Ε. η Κυπριακή Δημοκρατία επένδυσε για το Κυπριακό και την ασφάλεια. Το ταξίδι αυτό δεν ήταν ποτέ εύκολο. Έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν. Τις συνταγές τις φτιάχνεις. Στο Κυπριακό το χαλί είχε ήδη στρωθεί με πολλές υποχωρήσεις και με λογικές αποδοχής των αποτελεσμάτων της εισβολής. Η ανατροπή του σκηνικού δεν μπορεί να γίνει από τις Βρυξέλλες, που δεν έχουν και ιδιαίτερη έγνοια, αλλά από τη Λευκωσία. Για να είναι η λύση ευρωπαϊκή πρέπει να τεθούν εκτός ατζέντας στρεβλωτικές, αντιδημοκρατικές ρυθμίσεις. Παράλληλα, στόχος παραμένει η ένταξη της γεωπολιτικής διάστασης της χώρας στη στρατηγική χειρισμού του Κυπριακού.

Η ένταξη ήταν ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Έγιναν βήματα, παραμένουν πολλά να γίνουν. Και στο πεδίο της νοοτροπίας, της λειτουργίας των θεσμών και στα θέματα της αντιμετώπισης της διαφθοράς και της διαπλοκής.