Σάββατο απόγευμα έξω από υπεραγορά δύο κορίτσια προσπαθούν να πείσουν τους περαστικούς (διακριτικά και πολύ ευγενικά) να κάνουν εισφορά για τον Αντικαρκινικό. Οι πλείστοι, προσπαθούν να αποφύγουν το συναπάντημα μπερδεύοντας τους εθελοντές που με προσωπική θυσία μάχονται για κάποιο σκοπό, με τους επαγγελματίες επαίτες. Άλλοι δίνουν πρόθυμα.
Την επομένη, ο πρόεδρος πορεύεται με εκατοντάδες πολίτες στην Πορεία Χριστοδούλας, η οποία όπως ορθά αναφέρει, «αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς πυλώνες στήριξης του Αντικαρκινικού Συνδέσμου για την αδιάλειπτη παροχή υπηρεσιών, οι οποίες περιλαμβάνουν παροχή ιατρικής βοήθειας, νοσηλευτικής φροντίδας, κατ’ οίκον νοσηλεία και ψυχολογική στήριξη των ασθενών και των συγγενών τους».
Χθες, καθισμένη σε ένα διάδρομο του Ογκολογικού Κέντρου της Τράπεζας Κύπρου παρακολουθώ (ανάμεσα σ’ άλλα) τους οδηγούς λεωφορείων που μεταφέρουν καθημερινά από άλλες πόλεις ασθενείς στο Κέντρο. Όσοι χρειάζονται βοήθεια στις διαδικασίες τους βοηθούν, παραλαμβάνουν τα φάρμακα τους για να τους διευκολύνουν, τους ψάχνουν ένα ένα με το όνομα τους για να τους πάνε, μετά τη θεραπεία, πίσω στην πόλη όπου κατοικούν. Κάποια στιγμή, στο χημείο νοσηλευτής μεταφέρει δείγματα αίματος για αναλύσεις τα οποία πήρε κατόπιν επισκέψεων σε σπίτια ασθενών για να τους απαλλάξει από το πήγαινε έλα ή γιατί δεν είναι σε θέση να μετακινηθούν.
Τις υπηρεσίες αυτές δεν τις προσφέρει το κράτος. Τις προσφέρουν οργανώσεις όπως ο ΠΑΣΥΚΑΦ και ο Αντικαρκινικός, που ιδρύθηκαν και συντηρούνται με ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Αυτό δεν είναι κακό. Η αλληλεγγύη και η προσφορά πρέπει να αποτελεί βασικό κύτταρο μιας κοινωνίας. Ωστόσο, ο ρόλος αυτών των πρωτοβουλιών σε τόσο σοβαρά ζητήματα πρέπει να είναι ενισχυτικός. Το κράτος θα έπρεπε να είχε υποχρέωση να βοηθά τους πολίτες του κι όχι να επαφίεται στην καλοσύνη ιδιωτών. Τους οποίους συνεχάρη ο πρόεδρος εξαγγέλλοντας την προώθηση νομοσχεδίου για ανακουφιστική φροντίδα και τη σύσταση του Συνηγόρου του Ασθενούς. Τίποτα άλλο. Την προμήθεια με pet scan στο Ογκολογικό ανέλαβε ιδιώτης όπως και την ανέγερση παιδογκολογικής μονάδας. Οι ανάγκες παραμένουν πάρα πολλές. Πριν δύο μήνες συγκινήθηκαν οι πάντες με την περιγραφή που έκανε η σκηνοθέτης Αλεξία Παπαλαζάρου για τις συνθήκες που αντιμετωπίζει παλεύοντας με τον καρκίνο όπως και πολλοί άλλοι. Αναγκασμένοι να εργάζονται, να πηγαινοέρχονται μόνοι για θεραπείες και να διαμένουν μόνοι. Η κόπωση (παρενέργεια των χημειοθεραπειών και της ίδιας της ασθένειας, ελλοχεύει κινδύνους, την προειδοποιούσαν οι γιατροί επισημαίνοντας της πως είναι επικίνδυνο να μένει μόνη. «Αν πέσεις στο μπάνιο; Αν νιώσεις άσχημα μέσα στη νύχτα, τι θα κάνεις; Πρέπει να φέρεις κοπέλα στο σπίτι», της είπαν πολλές φορές. Με τι λεφτά, όμως ρωτούν οι άνθρωποι που είναι μόνοι.
Συγχαρητήρια λοιπόν στις ιδιωτικές πρωτοβουλίες αλλά το κράτος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στους πολίτες του.
