Πέρασε τελικά και η κατάργηση της απαγόρευσης πλήρωσης κενών θέσεων πρώτου διορισμού στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Μπήκε κι αυτό το θέμα σ’ ένα κυκεώνα συζητήσεων και αντιπαραθέσεων, με επιχειρήματα και αντιεπιχειρήματα, ένθεν και ένθεν. Και όντως πρόκειται για ένα κεφάλαιο, που κατάντησε άλλη μια πονεμένη ιστορία.

Το καίριο ερώτημα επί του προκειμένου είναι κατά πόσο έχει ωριμάσει η δημοκρατία σ’ αυτό τον τόπο ώστε η αξιοκρατία ν’ αποτελεί το εχέγγυο και σιγουριά σε κάθε περίπτωση τέτοιων διαδικασιών. Πρόκειται για μια λέξη που όσο συγκεντρώνει διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις από τους εκάστοτε κρατούντες και όχι μόνο, άλλο τόσο υφίσταται καννιβαλισμό… στην πράξη.

Έχει μάλιστα γίνει τόσο κοινός τόπος ότι σε κάθε περίπτωση βολεύονται πέραν πάσης αμφιβολίας οι ημέτεροι του συστήματος και μάλιστα κατά τρόπο που έχει αναχθεί σε επιστήμη, ώστε να γελά και το παρδαλό κατσίκι όταν φλομώνεται η κοινωνία με τα περί αξιοκρατικών κριτηρίων και τα συναφή. Σε ουκ ολίγες περιπτώσεις η αρχή «ο βολέψας του βολέψαντος» λειτουργεί ως υπέρτατη σ’ αυτό τον τόπο, που βγάζει μάτια… Άλλωστε, πρόκειται περί διαπιστώσεων δεκαετιών, που στην πορεία όχι μόνο σχεδόν έγιναν κανόνας αλλά και λειτουργούν ως κανονικότητα…

Ερώτημα, λοιπόν, βασανιστικό: ποιος από το πολιτικό σύστημα θα τολμούσε, έστω υπαινικτικά, να εξαγγείλει απόπειρα απαγκίστρωσης από τη δυναστευτική ισχύ μιας αθεράπευτης κουλτούρας, που τόσο έχει παγιωθεί και στεριωθεί; Όσο κι αν προτάσσονται οι ισχυρισμοί περί δικλίδων στις όλες διαδικασίες – ακόμα και πριν αυτές εκκινήσουν – μέχρι τέλους, το πόσο τρωτό και ευάλωτο εμφανίζεται το όλο σύστημα, είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο. Το πόσο βελτιώνεται ένα σύστημα ως προς τις διαδικασίες είναι ένα – και αυτό πολύ σημαντικό – και το πόσο ξεριζώνονται κάποιες νοοτροπίες για να καταστήσουμε όντως αξιόπιστο ένα τέτοιο σύστημα στην εφαρμογή του, είναι κάτι άλλο. Μεγάλη όντως η απόσταση. Το τόλμημα εδώ έχει να κάνει και με το ξήλωμα ενός σαθρού πολιτικού και κομματικού κατεστημένου, που αρδεύεται μέσα από τα σαπόνερα της διαφθοράς και της διαπλοκής.

>>> Εισήλθαμε αισίως στη Μεγάλη Εβδομάδα, που σηματοδοτεί κάτι το διαφορετικό, μας εισάγει σ’ ένα παράξενο τοπίο. Ακούγεται ίσως αλλιώτικα η προτροπή για συνοδοιπορία στο Πάθος ως προϋπόθεση μεταρσίωσης σε αναστάσιμες ενατενίσεις. Σε μια εποχή και σε μια περιοχή, όπου γύρω ο θάνατος χορεύει με τον πιο κυνικό τρόπο. Όταν η πραγματικότητα που μας κυκλώνει είναι τόσο καταθλιπτική, τόσο απελπιστική, με γεγονότα και καταστάσεις. Η βεβαιότητα της ανέσπερης ημέρας της Αναστάσεως «αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος», είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος τις άγιες αυτές ημέρες.

Καλή Ανάσταση!