Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κυριάκος Μητσοτάκης, σε συνέντευξή του στον Μάθιου Μπόιλ, επικεφαλής του Γραφείου του Ειδησεογραφικού Δικτύου Breitbar στην Ουάσινγκτον, είπε ότι η Ελλάδα μπορεί και ως χώρα της ΕΕ, αλλά και με την Ινδία, να βοηθήσει ώστε η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες να φτάσουν σε επωφελές και για τα δύο μέρη αποτέλεσμα, όσο αφορά την παγκόσμια κρίση που εκδηλώθηκε άσχημα (τώρα, πάει να κοπάσει κάπως, αλλά ποιος ξέρεις πώς θα ξυπνήσει αύριο ο Τραμπ), το δασμολογικό τσουνάμι.
Συγκεκριμένα, εξωτερικεύοντας τη σκέψη του ότι η Ελλάδα, η γενέτειρα της Δημοκρατίας, μπορεί να είναι η γέφυρα μεταξύ της μεγαλύτερης σε πληθυσμό Δημοκρατίας στον κόσμο (Ινδία) και της ισχυρότερης Δημοκρατίας στον κόσμο (Αμερική).
«Με άλλα λόγια», συμπληρώνει ο Μπόιλ, που πήρε την αποκλειστική συνέντευξη από τον Έλληνα Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου, ευρισκόμενος εδώ στην Ελλάδα για το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, 9-12 Απριλίου, «εκείνο που λέει ο Μητσοτάκης είναι ότι η Ινδία μπορεί να διασυνδεθεί με την Αμερική, μέσω της αρχαιότερης δημοκρατίας στον κόσμο, που είναι η Ελλάδα».
« Η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να φτάσουν σε μία win-win συμφωνία για το εμπόριο. Κάτι που θα είναι αμοιβαία επωφελές και για τα δύο μέρη».
Όπως μεταδόθηκε, η συνέντευξη άρεσε στον Τραμπ (σ.σ. ο Μπόιλ είναι παραπάνω από δικός του άνθρωπος, και του την έστειλε) και ο Αμερικανός πρόεδρος είπε πως συμπαθεί ιδιαίτερα τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Αυτά είναι καλοδεχούμενα, επικοινωνιακά βοτσαλάκια σε ρηχή λίμνη. Τουλάχιστον, μπορείς να περάσεις στην άλλη όχθη χωρίς να βραχείς πολύ!…
> Σκέψη της Ημέρας, «Για τη Θλίψη», από τον σπουδαίο, Αμερικάνο κωμικό ηθοποιό, Τζιμ Κάρει, 63 ετών:
«Δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα – είναι ένα ξετύλιγμα, ένας χώρος όπου κάτι ζούσε κάποτε, αλλά τώρα έχει φύγει. Σκαλίζει μέσα σου, αφήνοντας έναν κούφιο πόνο εκεί που κάποτε κατοικούσε η αγάπη.
Στην αρχή νιώθει αφόρητη. Σαν πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, οι ακατέργαστες άκρες αρχίζουν να λειαίνουν. Ο πόνος μαλακώνει, αλλά το αποτύπωμα παραμένει – μια ήσυχη υπενθύμιση αυτού που ήταν κάποτε. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ πια δεν “προχωράς” πραγματικά, μαζί με εκείνον που έχασες. αληθινά. Η αγάπη που είχατε δεν εξαφανίζεται. Μεταμορφώνεται. Παραμονεύει στους απόηχους του γέλιου, στη ζεστασιά των παλιών αναμνήσεων, στις σιωπηλές στιγμές που ακόμα αγγίζεις αυτό που δεν υπάρχει πια. Και αυτό είναι εντάξει.
Η θλίψη δεν είναι ένα βάρος που πρέπει να κρυφτεί. Δεν είναι αδυναμία για να ντρέπεσαι. Είναι η βαθύτερη απόδειξη ότι υπήρχε αγάπη, ότι κάτι όμορφο άγγιξε κάποτε τη ζωή σου. Νοιώσε το. Άσε τον εαυτό σου να θρηνήσει. Άφησέ τον να θυμάται….
Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα, δεν υπάρχει “σωστός” τρόπος να θρηνήσεις. Κάποιες μέρες θα είναι βαριές. Κάποιες θα τις αισθάνεσαι πιο ανάλαφρες. Μερικές στιγμές θα φέρουν απροσδόκητα κύματα θλίψης, ενώ άλλες θα σας γεμίσουν με ευγνωμοσύνη για την αγάπη που είχες την τύχη να ζήσεις».
> Όπως έλεγε κι ο Ελύτης, η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε…
ΥΓ: Ο υπογράφων τη στήλη (ως … στηλο-βάτης!), πέρασε όλα αυτά τα στάδια. Όσο μεγαλώνεις, βλέπεις να φεύγουν όλο και πιο πολλοί γνωστοί, συγγενείς και φίλοι. Η ανάμνηση είναι μεγάλη παρηγοριά. Και το αποκούμπι, στη δική μου περίπτωση, είναι η μουσική. Ακούστε τις υπέροχες «Γαλλικές Σουίτες» για πιάνο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Οπωσδήποτε με τον σπουδαίο πιανίστα, Αντράς Σιφ. Γεννημένος στην Ουγγαρία, με μουσικές σπουδές στο Λονδίνο, όπου εγκαταστάθηκε οικογενειακώς και πολιτογραφήθηκε Άγγλος. Επιτρέψτε μου να υπερηφανευτώ ότι τον απόλαυσα τον Ιανουάριο του 2024 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών κι όταν τον γνώρισα από κοντά, όπως βλέπετε, καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι!
Να το λινκ: https://youtu.be/0sDleZkIK-w?si=BgKffUNZZaz6S5A0
