Για τον χτεσινό κύριο τίτλο μας: «Τρομο-νόμος για παιδιά», που προήλθε από το περιεχόμενο νομοσχεδίου και τις αντιδράσεις φορέων και ειδικών, που δεν ρωτήθηκαν, αλλά καταγγέλλουν ότι προνοείται αποξένωση (υφαρπαγή, το είπαν) του παιδιού από τους γονείς χωρίς καμιά εξήγηση, το υπουργείο Δικαιοσύνης ανακοίνωσε πως:
Αυτό που προνοείται είναι «διαδικασία συνεργασίας μεταξύ των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών για άμεση ανάληψη της φροντίδας τέκνου, όταν υπάρχει διαπίστωση άμεσου κινδύνου της σωματικής, πνευματικής ή ψυχικής υγείας του με σκοπό τη φροντίδα του».
Δεν θα συζητήσουμε εδώ τις «λεπτομέρειες», αλλά μου φαίνεται πως δεν έχουν αντιληφθεί στην κυβέρνηση ότι το πρόβλημα των αντιδράσεων (σ΄ αυτό και σε άλλα) πιθανόν να είναι ακριβώς αυτό: Τρομάζουν οι «αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες», όταν θα έχουν το δικαίωμα για «άμεση ανάληψη της φροντίδας τέκνου». Ποιες αρμόδιες υπηρεσίες; Αυτές που είχαν την ευθύνη των πέντε παιδιών θυμάτων κακοποίησης στη Λάρνακα και όλων των άλλων πριν από αυτά, και δεν πήραν χαμπάρι για την κακοποίηση;
Γι΄ αυτό προβάλλονται όπως προβάλλονται αυτά τα ζητήματα, τουλάχιστον από εμάς. Διότι δεν τους εμπιστευόμαστε. Έχουν αποδείξει άπειρες φορές ότι δεν έχουν ούτε τη γνώση, ούτε την ευαισθησία να χειριστούν τέτοια λεπτά ζητήματα. Ποιος θα αποφασίζει ότι «υπάρχει διαπίστωση άμεσου κινδύνου» για ένα παιδί; Και ποιος και πού θα το αναλαμβάνει «με σκοπό τη φροντίδα του». Ας γίνουν πρώτα οι δομές, ας εκπαιδευτούν οι κρατικοί λειτουργοί που θα έχουν την ευθύνη και μετά οι νόμοι. Εκτός και αν τα παιδιά θα καταλήγουν στις κρατικές παιδικές στέγες, που όλοι ξέρουμε τι σόι στέγες είναι.
Ας είναι πιο προσεκτικοί όταν τα κάνουν για να μην τους γράφουμε για τρομο-νόμους. Ο άλλος τρομο-νόμος είναι αυτός που συζητήθηκε πάλι χτες στην κοινοβουλευτική επιτροπή Θεσμών και αφορά τις πλάγιες απόπειρες να ελέγξουν, να τρομάξουν και να απειλούν με φυλακίσεις τους δημοσιογράφους. Δηλαδή, την ελευθεροτυπία και τη δημοκρατία. Σου λένε, μα είναι ευρωπαϊκές οδηγίες! Είναι. Αλλά, χρησιμοποιούν τις οδηγίες ως πρόσχημα για να βάζουν μέσα και πρόνοιες αδιανόητες για την εποχή μας.
Πρόκειται για αριθμό νομοσχεδίων και προτάσεων νόμου που είτε εκκρεμούν ενώπιον της Βουλής ή ετοιμάζονται να κατατεθούν, που «τείνουν να ελέγχουν και να θέτουν περιορισμούς στο δημοσιογραφικό περιεχόμενο» (Ένωση Συντακτών). Ενώ στην έκθεση αναφέρεται ότι κατοχυρώνεται συνταγματικά η προστασία των δημοσιογράφων, «το χάος που επικρατεί κάθε άλλο παρά προστατεύει τη δουλειά των δημοσιογράφων» (Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας).
Αρκεί να πούμε ότι ένα από τα επίμαχα νομοσχέδια προνοεί την άρση απορρήτου για δημοσιογράφους με απόφαση Γενικού Εισαγγελέα ή του επικεφαλής της ΚΥΠ. Αν είναι δυνατό! Στα χέρια του Εισαγγελέα και της ΚΥΠ η δημοσιογραφία. Και με την απειλή φυλάκισης καθώς ποινικοποιούν τον λίβελο, που οι ίδιοι θα κρίνουν και θα αποφασίζουν.
Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Δήθεν για να βάλουν φραγμό στους υβριστές των κοινωνικών δικτύων, στις συκοφαντίες και στις ψευδείς ειδήσεις, που κυκλοφορούν ανώνυμοι, βρήκαν τρόπο να βάλουν χέρι και στην υπεύθυνη και επώνυμη δημοσιογραφία. Ενώ υπάρχουν νομοθεσίες (περί λιβέλου και άλλες), που προστατεύουν όσους θίγονται από δημοσιογράφους και ενώ οι ανώνυμοι συκοφάντες που δεν εντοπίζονται ποτέ θα συνεχίσουν το έργο τους ανώνυμα.
Όταν συζητήθηκε ξανά το θέμα, πριν δέκα μήνες, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου πήρε το ζήτημα στον ΟΑΣΕ, ο οποίος εξέδωσε νομική γνωμάτευση και αναγκάστηκαν να αποσύρουν τα νομοσχέδια, δήθεν για να τα ξαναμελετήσουν. Τώρα επανέρχονται.
Ναι, τρομο-νόμο για δημοσιογράφους θα τον λέμε κι αυτόν. Όπως είπαμε τον άλλο τρομο-νόμο για παιδιά. Διότι, τέτοιοι είναι κυριολεκτικά. Είναι θέμα εμπιστοσύνης. Και δεν τους έχουμε ούτε ελάχιστη.
