Όταν άρχιζαν οι Ελληνοκύπριοι να μαθαίνουν τι συμβαίνει στα κατεχόμενα, σε επίπεδο κοινωνίας περισσότερο, οι πιο «διαλλακτικοί» Τουρκοκύπριοι ζητούσαν να γίνουν (το 2002-2004) πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεωρώντας ότι θα το πετύχαιναν με την έγκριση του σχεδίου Ανάν. Διαδήλωναν, άλλωστε, με σημαίες της ΕΕ και πολλά πλακάτ του «ΝΑΙ» χωρίς βεβαίως να συμμερίζονται τις ανησυχίες των συμπατριωτών τους Ελληνοκυπρίων. Για τους Τουρκοκύπριους -διαλλακτικούς και αδιάλλακτους- δεν είχε ιδιαίτερη σημασία η παραμονή κατοχικού στρατού και εγγυήσεων ή η διαίρεση της Κύπρου σε ζώνες, φτάνει να ίσχυε παντού το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα οι Τουρκοκύπριοι που αξίωναν έναν τρίτο δρόμο και την πραγματική απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή.
Αυτό συνέχισε να συμβαίνει και στα χρόνια μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Οι όποιες αντιδράσεις στα κατεχόμενα, επικεντρώνονταν σε θέματα ισλαμοποίησης και αποφάσεων που έφταναν -άμεσα ή έμμεσα- από την Άγκυρα, χωρίς όμως να καθίσταται σαφές το αίτημα για απαγκίστρωση και ενιαία συμβίωση με τους Ελληνοκύπριους. Φωνές, μάλιστα, όπως του Σενέρ Λεβέντ ή πιο πρόσφατα του Οζ Καραχάν, δεν έβρισκαν ανταπόκριση ούτε από αυτούς τους λεγόμενους διαλλακτικούς Τουρκοκύπριους, οι οποίοι εκπροσωπούνταν κυρίως από το CTP (Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα), δηλαδή τους κεμαλιστές, ή, τελευταία, τον Ακιντζί και το μικρό Κόμμα Κοινοτικής Δημοκρατίας.
Στο διά ταύτα, οι Τουρκοκύπριοι έχουν όλα τα δίκαια με το μέρος τους όταν διαδηλώνουν εναντίον της Άγκυρας και των οργάνων της, εναντίον της ισλαμοποίησης των κατεχομένων και υπέρ της κοσμικότητας, αλλά οι πανηγυρισμοί αρκετών Ελληνοκυπρίων είναι περιττοί. Κι αυτό διότι η εναλλακτική που απαιτούν οι Τουρκοκύπριοι μπορεί να αφορά την αλλαγή της ηγεσίας στο κατοχικό καθεστώς -ίσως και στην Τουρκία- αλλά όχι την κοινωνική χειραφέτηση ως βατήρα για τον πλήρη απεγκλωβισμό από τους εντολοδόχους του τουρκικού φασισμού.
Σε αυτό συνηγορούν και δηλώσεις από τους διοργανωτές της διαμαρτυρίας της Τρίτης, δηλώσεις που δεν μας επιτρέπουν να ζητωκραυγάσουμε για την «εξέγερση» των συμπατριωτών μας. Ο πρόεδρος της συντεχνίας των δασκάλων (KTOS), Μουσταφά Μπαϊμπόρα, μίλησε για τις αρχές του Ατατουρκισμού, υπογραμμίζοντας πως «η Κύπρος είναι κοσμική και κοσμική θα παραμείνει». Μάλιστα, για να μην τον κατηγορήσουν κι αυτόν ως ελληνόσπορο, το πήγε ένα βήμα παραπέρα λέγοντας «η τ/κ κοινότητα αγωνίστηκε για την ύπαρξή της και εξακολουθεί να παλεύει. Είμαστε τα παιδιά των γενεών που έδωσαν ένοπλο αγώνα ενάντια στην ΕΟΚΑ». Κρατήστε αυτό.
Ο δε πρόεδρος της ομοσπονδίας ελεύθερων συνδικάτων (Hür is), Αχμέτ Σερντάρογλου, είπε μεταξύ άλλων πως κανείς δεν θα χαλάσει την αγάπη τους για την Τουρκία, πως δεν θα ψηφίσει τον Ερσίν Τατάρ στις επικείμενες παράνομες εκλογές, πως «μετά τους Ραούφ Ντενκτάς και Φαζίλ Κουτσιούκ δεν υπήρξε άλλος ηγέτης».
Εν πάση περιπτώσει, πιθανώς να κατηγορηθούμε για μιζέρια και αδιαλλαξία, αλλά ας μας επιτραπεί η επιφύλαξη απέναντι σε όλους αυτούς που στρώνουν το χαλί για την επικράτηση του δήθεν διαλλακτικού Τουφάν Ερχιουρμάν στις παράνομες εκλογές. Απέναντι σε όλους αυτούς που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού για τους Ελληνοκύπριους, με τους οποίους τάχα θέλουν ειρήνη. Δεν θέλουν. Μνημονεύουν τους «αγώνες» της ΤΜΤ και της Βολκάν, αξιώνουν τον κεμαλικό εθνικισμό (χωρίς μαντίλα) και αξιώνουν τη συνέχιση της σχέσης τους με την Τουρκία, υποστηρίζοντας κάποια συνομοσπονδία με τους Ελληνοκύπριους. Να πανηγυρίσουμε; Η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα.
